Tomatentaart

Gelijk aan de klassieker uit het oorlogstijdperk, gebruikt deze tomatentaart verse tuintomaten in plaats van soep uit blik.

Het lijkt wel of ik altijd een taart moet maken als het leven onzeker is. Ik schreef erover toen ik een kruidige perentaart maakte en daarna nog eens uitvoerig over mijn black forest cake. (Die je zeker zo snel mogelijk moet maken als je nog kersen in de buurt hebt.) En hier ben ik weer, een van de weinige dingen aanbiedend die ik kan in de hoop om je dag beter te maken, om wat van je pijn te verzachten, om misschien wat van mijn eigen pijn te verzachten.

Ik heb niet het gevoel dat ik deze dagen bepaalde wijze woorden te bieden heb. Het is moeilijk oplossingen te bieden voor iets dat je niet begrijpt, iets dat je probeert te vergeten.

Maar ik hoop dat ik kan luisteren. Ik hoop dat ik mijn stem de jouwe niet kan laten overstemmen. Ik hoop dat ik je een hand kan geven en wat troost. Misschien bij een pot koffie, en deze cake.

We gebruiken cake om te vieren, maar ook om ons op te beuren. De eenvoud van cake, de inherente zoetheid ervan, herinnert ons eraan dat er nog steeds vreugde in het leven is, zelfs als we het moeilijk hebben. Het herinnert ons eraan dat we het kunnen redden met wat we hebben, en dat we minder nodig hebben dan we denken.

Deze specifieke taart is ontstaan ergens in de Grote Depressie, toen zovelen in het land probeerden rond te komen. Het was een manier om een broodnodige traktatie te krijgen in een tijd waarin frivole dingen zoals cake moeilijk te krijgen waren. Dankzij de rantsoenering tijdens de depressie en de daaropvolgende oorlog waren zuivel en eieren moeilijk te krijgen, en de tomatensoep hielp om enkele van die ingrediënten te dekken. (Je had nog steeds boter en eieren nodig, alleen niet zo veel.)

Variaties op het basisrecept werden gemaakt gedurende de jaren 1950 en ’60. In 1960 werd een van de variaties gecreëerd door Campbell’s soep het eerste recept dat op soepetiketten verscheen. Deze eenvoudige toevoeging aan een product dat zo velen al kochten, heeft waarschijnlijk geholpen om de cake naar de keukens van onze ouders en grootouders te brengen.

Ik heb geen specifieke herinneringen aan het eten van tomatensoepcake, maar op de een of andere manier was het altijd in de rug van mijn gedachten. Het is een van die taarten die iedereen gewoon kent, zelfs als mijn man beweert dat ik gemeen tegen hem was omdat ik tomatentaart maakte.

Voor mijn versie van tomatentaart heb ik afgezien van de soep en in plaats daarvan wendde ik me tot de verse tomaten van de zomer. Tijdens mijn laatste inmaaksessie was ik de kinderen aan het uitleggen dat tomaten fruit zijn, en plotseling herinnerde ik me tomatentaart. Waarvan weet ik niet, maar ik ben blij dat de vonk is overgeslagen.

De hoeveelheid tomaten die je nodig hebt, hangt een beetje af van de grootte van je tomaten en hoe sappig ze eventueel zijn. Ik heb twee grote snijtomaten gebruikt, ongeveer 1 pond in totaal. Je hebt 2 kopjes tomatenvocht nodig, plus 2-3 eetlepels voor het glazuur. Overgebleven tomatensap kan worden gebruikt om toe te voegen aan pastasaus of wat je maar lekker vindt.

Je kunt de tomaten ontvellen als je wilt, maar het is niet nodig omdat de tomatenvellen volledig worden gemengd, en eventuele overgebleven stukjes smelten in de cake als het bakt.

En nee, mijn tomatentaart smaakt niet naar tomaten. Het citroenzuur in de tomaten helpt om de zoetheid in de cake in evenwicht te brengen en de kruiden te versterken. Het resultaat is een heerlijk luchtige cake, ideaal voor een doordeweekse traktatie.

Als u twijfelt, daag ik u uit deze verse tomatentaart vandaag nog te proberen!