In “Dangerous Beauty” proberen enkele begaafde maar waanzinnig misleide filmmakers ons terug te voeren naar de tijd van de grote courtisanes van het 16e-eeuwse Venetië – met name de beroemdste van hen allen, Veronica Franco, die poëzie schreef en dolde met koningen.
Wat een verspilling. De film – zo belachelijk dwaas dat hij het verdient om de “Showgirls” van de Masterpiece Theater-achtige docudrama’s te worden – presenteert Veronica als een grote feministische heldin: redder van Venetië, een geweldige zwaardvechtster, een levensgenieter, een dodelijke gevatheid en een tartaar van de Inquisitie. Het is alsof de zielen van Moeder Teresa, Gloria Steinem, Erroll Flynn, Sylvia Plath, Carmen Miranda en The Happy Hooker op de een of andere manier zijn samengesmolten in het lichaam van de ster van “Beauty”, Catherine McCormack van “Braveheart.”
Dat één vrouw de loop van de geschiedenis zou kunnen hebben veranderd door simpelweg met de meeste Venetiaanse edelen en een Franse koning of twee naar bed te gaan, is verbijsterend voor de geest. Maar onder dit alles, legt de film uit, was Veronica een lieve verloren tienerromanticus wiens hart gebroken werd toen haar krullebol Marco Venier (Rufus Sewell) haar dumpte om te trouwen voor geld. Geconfronteerd met de slavernij van het huwelijk of armoede, kiest Veronica voor een ander lot: het maken van whoopee.
Wie kan het haar kwalijk nemen? Tenslotte, zoals de film uitlegt, waren courtisanes de slimste, best gelezen vrouwen in Venetië. Dus krijgt Veronica instructies van haar moeder: de nog steeds verpletterend mooie Jacqueline Bisset als Paola Franco, filosofe van de slaapkamer.
Noch de pest, noch de oorlog, noch Oliver Platt op zijn smarmhartigst (als de mollige, naar liefde hunkerende versierder Muffic) kunnen Veronica tegenhouden. Uitgedaagd tot een openbaar poëtisch duel door Muffic, neemt ze het zwaard ter hand en bindt de strijd met hem aan, waarbij ze regel na regel onzedelijk geroddel improviseert terwijl ze zijn broek kapot slaat. Verstijfd en voorgoed genezen van de dichtkunst, vlucht Muffic weg om zich bij de kerk aan te sluiten, van waaruit hij tijdens de climax van de film weer zal verschijnen bij de inquisitie, als een wrede aanklager die Veronica als heks wil laten verbranden.
In die climax, een scène die weinigen ooit zullen vergeten (en sommigen nooit zullen vergeven), haalt Veronica uit naar de boze inquisiteur met een verbijsterende bekentenis die hem bijna zijn kap doet verliezen. Maar voordat hij de lucifers tevoorschijn kan halen, roept Marco, eindelijk verlost door de liefde, dat ook hij schuldig is; hij is met een heks geweest. Marco roept de Venetiaanse adel en hoge pieten, die allemaal aanwezig zijn voor de rechtszaak, op om op te staan en hun streken met Veronica op te biechten. Venetië staat op, tot een man. De inquisitie stort in paniek in elkaar. En dan zeggen ze dat de studio’s geen zinvolle films meer maken! Marshall (“thirtysomething”) Herskovitz, de regisseur van “Beauty” — die is bewerkt naar Margaret Rosenthal’s “The Honest Courtesan” — lijkt zijn tong niet in zijn wang te hebben gedurende het grootste deel van deze verbijsterende film. Maar waar zou het anders kunnen zijn? Er zijn acteurs in “Beauty” – met name Fred Ward en Jeroen Krabbe – die geen idee lijken te hebben wat ze daar aan het doen zijn. En men kan het hen moeilijk kwalijk nemen.
In composities schitterend belicht en romig van kleur als een elegant stukje soft-core porno, leiden de filmmakers ons door Veronica’s leven, van maagdelijkheid tot vunzige roem tot heiligheid. De werkelijkheid dringt zich nooit op — ook al wil het script ons duidelijk iets duidelijk maken over gender, vrouwelijkheid en politieke macht in het 16e eeuwse Venetië. Helaas is het meeste Venetië dat we hier zien net zo nep als de grachten, die zijn nagebouwd in een overduidelijke Cinecitta studiotank. De levensechte Veronica werd ooit geschilderd door Tintoretto. Maar dat was slechts een opwarmertje. Nu, voor altijd, is ze een peepshow van Warner Brothers geworden.
”DANGEROUS BEAUTY”
(ster) (ster)
Regisseerd door Marshall Herskovitz; geschreven door Jeannine Dominy; gefotografeerd door Bojan Bazelli; bewerkt door Steven Rosenblum, Arthur Coburn; production designed door Norman Garwood; muziek van George Fenton; geproduceerd door Herskovitz, Edward Zwick, Arnon Milchan, Sarah Caplan. Een Warner Bros. release; opent vrijdag. Looptijd: 1:55. MPAA-beoordeling: R. Taalgebruik, sensualiteit, naaktheid, geweld.
THE CAST
Veronica Franco …….. Catherine McCormack
Marco Venier ……….. Rufus Sewell
Maffio Venier ………. Oliver Platt
Paola Franco ……….. Jacqueline Bisset
Beatrice Venier …….. Moira Kelly
Domenico Venier …….. Fred Ward