Verdrag van Campo Formio, (17 okt. 1797), een vredesregeling tussen Frankrijk en Oostenrijk, ondertekend te Campo Formio (nu Campoformido, Italië), een dorp in Venezia Giulia ten zuidwesten van Udine, na de nederlaag van Oostenrijk in Napoleon Bonaparte’s eerste Italiaanse veldtocht.
Het verdrag behield het grootste deel van de Franse veroveringen en betekende de voltooiing van Napoleons overwinning op de Eerste Coalitie. De Cisalpijnse en Ligurische republieken in Noord-Italië werden onder Franse invloed gebracht, en Frankrijk verkreeg de Ionische Eilanden van Venetië in de Adriatische Zee. Als compensatie voor het verlies van bezittingen in Lombardije schonk Napoleon Oostenrijk het Venetiaanse grondgebied ten oosten van de rivier de Adige, met inbegrip van Istrië, Dalmatië en de stad Venetië. Deze daad betekende het einde van 1.100 jaar Venetiaanse onafhankelijkheid. Oostenrijk stond zijn Belgische provincies aan Frankrijk af en stemde er tevens mee in dat Frankrijk, in afwachting van de bekrachtiging door een congres van de landsdelen van het keizerrijk, het gebied op de linkeroever van de Rijn van Bazel tot Andernach, inclusief Mainz, mocht annexeren. Als tegenprestatie beloofde Frankrijk zijn invloed aan te wenden om Oostenrijk te helpen Salzburg en een deel van Beieren te verkrijgen. In het geheim werd overeengekomen dat Pruisen, een voormalige bondgenoot van Oostenrijk, geen territoriale compensatie zou krijgen. Van de oorspronkelijke anti-Franse coalitie bleef alleen Groot-Brittannië Frankrijk vijandig gezind na het sluiten van dit verdrag; Pruisen had in maart 1795 vrede gesloten na de uitvoering van de Derde Poolse deling in januari 1795.