Waarom ik niet date op mijn 23ste:
Ik heb nog nooit echt gedate. Echt waar. Er waren geen middelbare school vriendjes of college tegenhangers. Ik heb nooit doelbewust gezocht naar liefde, seks, of wat voor millennial verzinsel van romantiek het tegenwoordig ook is. En nee, ik ben niet aseksueel. Zeker, er zijn onverwachte flirts en verwarrende ‘situatieships’ geweest, maar ik ga niet actief uit en daten.
Ik heb me afgevraagd of ik iets mis en of ik het leven niet verkeerd doe. Vrienden staren me wezenloos aan met een zweem van medelijden als ik ze voor de zoveelste keer vertel “nee ik heb niemand”. Ze zouden het nu toch moeten weten. Maar ik kan het ze niet kwalijk nemen, want wie wil er nu niet een vunzige single vriendin als plaatsvervanger, vooral als ze uit het perspectief van een alledaagse en comfortabele relatie komen. Toch heb ik de neiging ze teleur te stellen, want het antwoord is altijd hetzelfde: “nee, ik ben gewoon mezelf” (wat toevallig de laatste 23 jaar mijn levensmotto is geweest). Maar ik vind het wel heerlijk om gul te luisteren naar de dating-extravaganza’s en de soapverhalen van andere vrienden over millennial-liefdes, terwijl ik bij mezelf denk: “misschien heb ik wel wat meer drama nodig in mijn leven”.
(Zei niemand ooit.)
Ik heb niets tegen apps. Ik heb de apps wel eens bekeken, omdat ik natuurlijk nieuwsgierig ben naar wat daar allemaal gebeurt om door zovelen te worden gehaat, maar toch voortdurend door diezelfde mensen te worden gebruikt. Ik ben tenslotte een Tweeling. Maar mijn Tweelingen natuur heeft ook de aandachtsspanne van een goudvis en een verveling barometer die doorschiet bij zelfs de geringste hint van saaiheid. Ik heb dus evenveel interesse en enthousiasme voor apps als een kleuter heeft voor het eten van zijn broccoli (niet erg veel dus). Praten met vreemden waar ik eerlijk gezegd weinig belang bij heb, levert voor mij weinig opwinding op. Ik kan gewoon niet geneukt worden.
Dating lijkt me vreselijk dramatisch en emotioneel belastend. Het ontcijferen van cryptische teksten, het profileren op sociale media en de algemene digitale politiek van het daten zijn voor mij genoeg om te overwegen mijn telefoon van de Sydney Harbour Bridge te gooien. Weet je hoe fijn het is om een rustige geest te hebben die niet obsessief gefixeerd is op iemand anders? Het maakt een hoop energie vrij. Ik kan veilig vanuit het publiek toekijken hoe anderen mij vertellen over hun huidige dating clusterfuck. Het wordt erg vermakelijk. En het doet weinig om me te overtuigen dat ik moet beginnen met daten.
Maar ondanks wat je misschien denkt, heb ik eigenlijk niets tegen daten. Ik ben geen anti-dating non die in een klooster woont. Tijdens een etentje met een vriendin eerder dit jaar (de dagen voor het virus-die-niet-genoemd-worden) bespraken we de wereld van het daten, of specifiek, haar eigen wereld van het daten. Ik was geschokt toen ik hoorde dat mensen daten voor hun plezier en niet alleen met het doel een relatie te zoeken. Voorheen had ik afspraakjes gemaakt met de lens van het vinden van iemand die een relatie met mij zou hebben, om mijn eigen gapende gat van onzekerheden te vullen. Toen ik me realiseerde dat de enige reden om te daten was om me te ‘genezen’ van die klootzakken, besloot ik dat het vruchtbaarder zou zijn om gewoon veilig te worden in mijn eentje. Vervolgens verdampte het korte verlangen om te daten.
Ik weet niet eens of ik begrijp wat daten technisch gezien is. Hoe wordt het specifiek geclassificeerd? Is daten gedefinieerd als uitgaan naar bars met vreemden die je hebt ontmoet op apps? Impliceert ‘dating’ het ontmoeten van of slapen met andere mensen op een niet-exclusieve manier, met het aura van ongedwongenheid vergelijkbaar met het dragen van sweats naar de supermarkt? Is daten het actief najagen van een ander in naam van vermaak, seksuele bevrediging, voor de lol, of uit verveling? Is het doel om wat te krijgen? Om het overheersende gevoel van eenzaamheid te genezen?
(Misschien ben ik hier met het minste greintje veroordeling overgekomen.)
Ik zie daten als een verspilling van mijn tijd. Ik klink als een vreselijk snobistisch zelfingenomen persoon, alsof ik schijnbaar een of ander veeleisender schema heb om bij te houden. Maar helaas, dat heb ik niet, tenzij je Keeping Up with the Kardashians bedoelt. Ik ben slechts een jonge student van 20 die, zoals de maatschappij zegt, perfect rijp is voor de dating scene. Afspraakjes lijken tijdrovend, een kostbaar goed waar ik selectief gebruik van maak. Het balanceren van een werkend leven met het dreigende uitstel van uni-opdrachten, een twijfelachtige geestelijke gezondheid en het onderhouden van een enigszins sociaal leven vergt verrassend veel van mijn energie. Hoe hebben mensen verdomme tijd om uit te gaan? Ze moeten tijd uit hun kont trekken, want de gedachte eraan put me uit.
Misschien is mijn gebrek aan interesse in daten het resultaat van het feit dat ik een verlegen introvert ben die er niet van houdt om buiten mijn eigen sociale kring te treden. Maar hoe verbazingwekkend het ook lijkt, ik hou eigenlijk net zoveel van nieuwe mensen ontmoeten als mensen die graag daten. Waar ik niet voor ben, is het actief najagen van datingervaringen alleen omwille van het daten. Ik moet wel ontzettend saai overkomen; dat dacht ik zelf ook toen ik die verklaring teruglas. Noem me een romanticus, maar ik zou liever spontaan daten. Weet je nog, vroeger, toen je in de natuur was en een aantrekkelijk iemand je benaderde en je mee uit vroeg, in levende lijve? (Ik kan niet zeggen dat ik persoonlijk die tijd herinner op mijn 23ste.) Ik wil dat afspraakjes sporadisch en onverwachts voor mij gebeuren. Ik wil gewoon mijn leven leiden en er niet aan denken om iemand te daten als het moment zich voordoet.
Als het vinden van ‘de ware’ echt een spel van nummers is, dan zijn de kansen dat het snel gebeurt waarschijnlijk niet in mijn voordeel als ik er niet ‘op uit ga’ en date. De maatschappij kan me vertellen dat ik iets mis, maar voor iemand die nog nooit echt heeft gedate, denk ik dat ik geen idee heb of mijn leven echt ’tekort’ komt in het volledige spectrum van menselijke ervaringen. Misschien komt er binnenkort weer een dag waarop mijn nieuwsgierigheid weer gewekt wordt om mijn tenen in de online wereld van dating fuckery en millennial love te steken. Of misschien komt het als een donderslag bij heldere hemel wanneer ik het het minst verwacht in het wild. Maar tot die tijd kijk ik met plezier naar de theaterdrama’s die zich op het toneel afspelen; ik zal in het publiek zitten met mijn popcorn.
Terug naar uitgaven