Er zit bijna altijd een klodder haar vast aan de wanden van mijn douche. Ik zet het daar opzettelijk zodat ik het kan gooien in de prullenbak en niet verstoppen de afvoer. Het is een abject gezicht, en mijn vriend haat het, maar kunst is controversieel, weet je?
Hoe ik ook probeer, ik kan niet voorkomen dat al die haren de afvoer in gaan. Plus, als ik me scheer, stuur ik ook kleine haartjes naar beneden. Het telt op. Je zou denken dat het allemaal gewoon wegdrijft naar de dichtstbijzijnde waterzuiveringsinstallatie, maar zoals de loodgieter die laatst een uur lang de badkuip in mijn appartement heeft gesleuteld kan beamen, is dat misschien niet zo.
Stel dat ik wilde wachten tot dat probleem vanzelf zou verdwijnen. Afhankelijk van de omstandigheden in mijn afvoer, waaronder de waterkwaliteit, het vochtgehalte en de aanwezigheid van oliën en andere ingrediënten uit doucheproducten, kan het enkele maanden tot enkele jaren duren voordat de haren op natuurlijke wijze uiteenvallen. Dit is in feite een probleem voor afvalverwerkingssystemen over de hele wereld: Zelfs als het door onze eigen afvoeren gaat, hoopt het zich ergens op.
Volgens een academisch overzicht geschreven door Ankush Gupta van het National Institute of Science, Technology and Development Studies in India, voor het Journal of Waste Management, vormt menselijk haar een bijzonder probleem voor rioleringssystemen omdat het zich in grote massa’s ophoopt. In sommige delen van de wereld bestaat de oplossing erin het haar te verbranden of gebruik te maken van haarstortplaatsen in de open lucht, die beide schadelijk zijn voor de gezondheid van de omwonenden.
Gupta suggereert in zijn review dat haarafval in plaats daarvan zou moeten worden gerecycled en gebruikt, zoals dat van oudsher wordt gedaan. Het maken van pruiken is een van de meer voor de hand liggende toepassingen, maar menselijk haar is blijkbaar ook goed voor kunstmest, textiel en farmaceutische producten. Gupta stelt zelfs voor dat menselijk haar een plaats heeft in de voedingsindustrie, en stelt: “Veel aminozuren verkregen uit menselijk haar, zoals L-cysteïne, worden ook gebruikt in de voedingsindustrie als rijsmiddel voor pizzadeeg en donuts, voor kunstmatige vleesaroma’s, in voedingssupplementen, enzovoort.”
Hoe haarafval in de V.S. precies wordt beheerd, verschilt van stad tot stad. Sommigen zeggen dat haar bij het vuilnis moet, terwijl anderen zeggen dat haar moet worden gecomposteerd. Maar voor de meesten onder ons zal ons haar waarschijnlijk gewoon in de afvoer eindigen. Het haar dat het haalt, komt terecht in een waterzuiveringsinstallatie en wordt waarschijnlijk samen met de andere “vaste stoffen” verwerkt. In L.A. genereert deze vaste verwerking elektriciteit voor energiecentrales en produceert kunstmest.
Maar een deel van het haar zal het niet zo ver schoppen, en zal in uw afvoer eindigen. In plaats van te wachten tot de doodcyclus van de natuur zijn intrede doet, kunt u het ook zelf oplossen. Drano en andere sterke pijpreinigingsmiddelen moeten als laatste redmiddel worden gebruikt: In plaats daarvan zou appelciderazijn, zuiveringszout en zout, gespoeld met kokend water of gewoon bleekwater, prima moeten werken zonder uw leiding te beschadigen. Als alternatief kunt u proberen het zelf door te trekken en handmatig de haren te verwijderen om in de prullenbak te gooien.
Eerlijk gezegd vind ik elke optie hier afschuwelijk. Er zijn maar weinig dingen zo weerzinwekkend als haren uit een afvoer trekken – een daarvan is het concept van een grote massa haren van iedereen in de stad samengeklonterd in vet en stront, en de andere is het voorstellen van menselijke haren in pizzadeeg. Ik heb de Industrial Society and Its Future nooit gelezen, maar ik kan me voorstellen dat de Unabomber het vooral met dit aspect van de beschaving oneens was.
Magdalene Taylor
Magdalene Taylor is een junior staff writer bij MEL, waar ze twee weken na haar afstuderen aan de universiteit begon te werken. Haar werk is een mix van culturele analyse en dienstverlening, met alles van heroverwegingen van low-brow hits als Joe Dirt en Nickelback tot hedendaagse invaliditeitskwesties, OnlyFans en het soort minder belangrijke vragen over het leven zoals waarom baby wortelen zo nat zijn. Ze heeft ook verslag gedaan van sociale media-fenomenen als “simps” en “pawgs”. In 2018 publiceerde ze haar 111 pagina’s tellende undergraduate thesis over Insane Clown Posse, de Juggalo subcultuur en de subversieve esthetiek van klasse. Ze komt uit God’s Country, landelijk West Massachusetts.