Wat konijnen willen: Ask Not What Your Bunny Can Do For You
Michele Lockers
Inleiding door Amy Espie
Heeft u ooit het gevoel dat artikelen over gezelschapsdieren wettelijk verplicht zijn te vermelden dat het aaien van een konijn/kat/hond onze bloeddruk verlaagt? Een andere onontkoombare waarheid als een koe roemt de onvoorwaardelijke liefde die deze trouwe metgezellen ons schenken. Bij de eerste, vierde en misschien bij de veertiende lezing lijken ze ons goed te bevallen, maar uiteindelijk bespeuren we de beslist minder bewonderenswaardige noot die de onderliggende boodschap is: what’s in it for me? Michele Lockers kiest voor een veel interessantere, gulle en wederzijds lonende benadering van haar langorige makkers. -Zo, dat is wat je leuk vindt!” Hoe vaak heb ik dat niet tegen mijn konijnen gezegd, gedurende de 12 jaar dat ik deze prachtige schepsels in mijn leven heb gehad. Ze hebben mijn dagen zoveel plezier bezorgd, en ik heb altijd iets terug willen doen, door van hen te horen wat hun leven zo aangenaam mogelijk zou maken. Ik heb met vier konijnen geleefd in die twaalf jaar. Elk kwam met zijn eigen unieke persoonlijkheid, en deze veranderde weinig gedurende hun leven.
Mr. Bunny de Muziekkenner
Mr. Bunny, een dappere heer in een fluweelzachte vacht van wit en bruin, kwam bij me wonen toen hij een jaar oud was. Hij was vanaf het begin aanhankelijk, en vond het heerlijk om geaaid te worden en aandacht te krijgen, als ik hem uitliet om te spelen, of als ik in zijn hok ging zitten. Hij vond het heerlijk om naast me te kroelen, zo dicht mogelijk tegen me aan; we waren vanaf het begin de beste maatjes. Ik merkte al snel dat als ik de televisie aan had, Mr Bunny gebiologeerd naar de televisie zat te kijken, met zijn oren recht omhoog. Het maakte niet uit wat er op was, hij hield gewoon van het geluid van menselijke stemmen. De enige keer dat hij bang was, was als een matroos in een programma over oude schepen op een luide scheepsfluit blies. Het hoge geluid maakte Mr. Bunny bang, waardoor hij wegliep en zich achter de bank verborg. Ik moest de TV uitzetten om hem naar buiten te krijgen.
Op een dag, toen hij door mijn huiskamer rende, luisterde ik naar een CD van Mozart. Toen de openingsmaten van het Piano Concerto #5 opkwamen, lichtte Mr. Bunny’s gezicht op! Hij ging onmiddellijk liggen, draaide zijn oren naar de stereo luidsprekers, en luisterde naar het volledige concerto. Nu ik wist dat mijn konijn van klassieke muziek hield, hield ik zijn smaak in gedachten bij het kiezen van mijn CD’s. Hij is de enige van mijn konijntjes die interesse toonde in muziek, of TV. Ik was zo trots op mijn kleine fijnproever.
Mevrouw BonBon de Keukenmeid
Ik adopteerde Mevr. BonBon, een klein meisje gekleed in zilvergrijs, van de Southeastern Pennsylvania House Rabbit Society. Ze was al in twee huizen geweest, maar werd beide keren teruggestuurd omdat ze niet goed met mensen overweg kon. Ze was erg nerveus van aard en liet zich nauwelijks aanraken, zodat ik niet veel kans kreeg haar te aaien, hoe mooi ze ook was.
Wat kon ik doen om haar leventje aangenamer te maken? Op een nacht ontdekte ik bij toeval waar ze van hield. Ik had haar uitgelaten om rond te rennen in mijn huis, en ik besloot om de afwas te doen in de keuken terwijl zij wat beweging kreeg. Toen ik het water aanzette, kwam ze de keuken in gerend. Ze parkeerde zich onder de tafel en keek me aandachtig aan. Ik praatte tegen haar terwijl ik elk stuk inzeepte en afspoelde, en legde haar precies uit wat ik aan het doen was. Ze leek betoverd door mijn activiteit in de keuken, en zo gingen we vele avonden door, waardoor dit opruimklusje voor mij ook leuker werd.
Een keer zat mevrouw BonBon een heel uur naar me te staren terwijl ik mijn kristallen glazen afwas. Ik legde haar het verschil uit tussen een witte wijnbokaal, een rode wijnbokaal en een drinkglas. Zij was volkomen geboeid, en ik was blij met haar gezelschap.
Lil Pete the Lettuce Gourmet
Lil Pete was een knappe kerel, die door iedereen die hem zag, werd bewonderd. Nadat ik hem een jaar had gehad, was er nog veel meer van hem te bewonderen; mijn dierenarts vertelde me dat ik Lil Pete op dieet moest zetten. Ik moest hem een beperkte hoeveelheid chow en wortels geven, en meer gras en vers groen. Ik kreeg de HRS lijst van goedgekeurde groenten, en ging naar de kruidenier, in de hoop dat Lil Pete zou lusten wat ik voor hem gevonden had.
Ik besloot te beginnen met de gemengde groenten, een per pond samengestelde combinatie van zeven verschillende soorten sla. Zo kon Lil Pete veel verschillende soorten sla tegelijk proeven. Deze mixen zijn een favoriet van mij, en ik wist dat ze niet verloren zouden gaan als Lil Pete er zijn neus voor ophaalde. Ik nam er een paar mee naar huis en legde een grote handvol op de vloer van zijn hok. In plaats van het meteen op te slokken, begon Lil Pete de verschillende soorten sla te inspecteren en probeerde eerst een blaadje van de een, en dan van de ander. Ik merkte dat hij meteen voor de duurdere slasoorten ging, waarvan ik niet eens zeker wist hoe ze heetten. De minder exotische romaine en rode sla bleven gewoon staan. Had hij Gourmet Magazine gelezen, of naar Food Network gekeken toen ik er niet was?
Op een dag gaf ik hem wat basilicumblaadjes. Hij werd echt gek; hij propte zijn mond zo vol, dat ik bang was dat hij zou stikken. Ik smeekte hem: “Lil Pete, rustig aan, er is genoeg basilicum voor je, ik zal het niet afpakken.” Hij luisterde niet, maar gelukkig stikte hij ook niet. Ik besloot wat basilicum te kweken, wat zijn verslaving aan verse kruiden echt op gang bracht. Hij raakte al opgewonden van de geur van basilicum en begon dan zijn “Geef me eten”-dansje. Uiteindelijk ontdekte ik dat hij ook van verse munt en verse tijmblaadjes hield. Mijn kleine fijnproever was gelukkiger en gezonder met deze speciale groenten, dus het was het waard, voor ons allebei.
Cookie the Gymnast
Ik heb drie jaar geleden de mooie Cookie van HRS geadopteerd. Ze was in de herfst zwervend op straat gevonden, waarschijnlijk een paashaas, gedachteloos weggegooid toen de nieuwigheid eraf was. Ze heeft de mooiste, dikste vacht, in een onweerstaanbare kleur van melk-chocoladebruin. Gelukkig voor ons beiden wordt ze graag geaaid.
Van al mijn konijnen heeft Cookie het hoogste energieniveau. Ze ontsnapte drie keer uit haar hok terwijl ik aan het werk was, maar het hek was altijd stevig gesloten als ik thuiskwam.
Op een avond zag ik haar in haar hok, kijkend naar de 28-inch keukenkast die een deel van haar hok begrensde. Ze leek een soort mentale berekening te maken; ze deed me denken aan een turnster die op het punt stond een moeilijke vloeroefening uit te voeren. Plotseling, vanuit een zittende positie, sprong ze op de bovenkant van de kast, en sprong toen naar beneden naar de vloer naast het hok. Aha! Dus dat was haar geheim! Ik sloot deze ontsnappingsroute af met 12-inch laminaat rekken, vastgespijkerd aan de bovenkant van de kast.
Toen ik Cookie uit haar hok liet om wat beweging te krijgen, zag ik weer die blik terwijl ze de kleine bank in haar kamer overwoog, waar ik meestal zat terwijl mijn konijnen rondrenden. Ik bedacht dat ze wat meer plekken wilde om te bewegen, dus verplaatste ik de kussens van de bank, waardoor ze een speeltuin met meerdere niveaus kreeg.
Cookie hield van deze nieuwe opstelling. Ze had geen hoogtevrees, en ze vond het heerlijk om op de bovenste kussens te zitten, als een koningin op haar troon. Ik zat dan aan mijn kant van de bank, en zij kon dan opspringen en naast me komen zitten, voor een gezellige, knusse aaitijd. Ze ging zelfs op de bovenste kussens zitten, achter mijn schouders, en keek over wat ik aan het lezen was.
Het grappige van het bankspringen was, dat als ik Lil Pete nu naar buiten liet om rond te rennen, hij ook op de bank begon te springen. Het kostte hem heel wat moeite om zijn mollige lijfje overeind te krijgen, maar hij leerde het. Toen hij Cookie haar vliegende sprongen zag maken, moest hij wel meedoen met de pret. Voordat Cookie bij ons kwam wonen, had hij totaal geen interesse getoond in de bank.
Dit zijn de verschillende manieren waarop mijn konijntjes me in de loop der jaren hebben geleerd wat ze wel en niet leuk vinden. Ik heb een opleiding in konijnengedrag gekregen van de experts. Op hun eigen unieke manier hebben ze me vele momenten van plezier en genot bezorgd, die ik altijd zal koesteren.