Wegtest: BMW 320i 1979

De 320i maakt deel uit van de E21-familie van BMW’s, die het meest wordt herkend als de eerste van de “3-Series” auto’s. De E21 was de vervanger van de Neue Klasse serie auto’s, met inbegrip van de tijdloze “02” modellen, zoals de 1802 en 2002. De E21 betekende BMW’s intrede in het belangrijke yuppensegment van de markt en verstevigde voor altijd zijn plaats daar als leider in zijn klasse. Gelukkig waren ze na een tijdje niet meer “cool” voor zo’n 10 tot 20 jaar voordat ze weer opdoken als een vergeten klassieker.

Ik zal degenen van u die dit lezen de analogie van een goede wijn die goed is verouderd besparen, maar je krijgt het idee. Veel auto’s uit de late jaren 1970 zijn voorgoed verdwenen en veel mensen zullen zeggen dat ze opgeruimd staat. Ik denk aan de Chrysler Cordobas die door wijlen Ricardo Montalban zo enthousiast werd bejubeld om zijn “zachte Korinthische leder”. De Europeanen, aan de andere kant, produceerden een aantal echt fatsoenlijke auto’s die niet van dezelfde fysieke schaal en esthetische echelon als WWII landingsvaartuigen waren.

Een paar weken geleden kocht ik een 1979 BMW 320i met iets meer dan 129.000 Km op de teller. (Ik zeg Kilometers omdat deze auto technisch gezien van Canadese specificatie is met instrumenten om bij te passen). Logisch, wanneer men een “nieuwe” auto koopt, krijgt men iets dat de fabriek later heeft verlaten dan het voertuig ervoor. Ik moet echter toegeven dat ik die filosofie heb genegeerd.

Voor ongeveer drie jaar, mijn dagelijkse chauffeur was een Volkswagen Golf GLS 1.8T van jaar 2000 vintage die had 215.600 mijl (347.000 Km) afgelegd. Het was vrij fatsoenlijke auto alles wel beschouwd. Dat, ondanks het feit dat het een MK IV was en de problemen had die zo vaak geassocieerd worden met die specifieke generatie van VW, maar dat is natuurlijk een ander verhaal. Interessant genoeg kwam ik de 320i tegen bij dezelfde lokale dealer waar mijn VW gloednieuw was gekocht. Belangrijke factoren die leidden tot mijn aankoop van een drie decennia oude BMW als mijn primaire vervoermiddel waren de beslissing dat ik iets interessanter en spannender wilde en ik wilde iets dat uiteindelijk redelijk betaalbaar zou zijn in aanschaf en onderhoud. Toegegeven, ik had niet echt een BMW in gedachten – en ook niet een van deze leeftijd – maar het zag er allemaal uit als een goed pakket. Een auto als deze als dagelijkse chauffeur is niet voor iedereen weggelegd, maar als “automan” en iemand die redelijk wat ervaring heeft met oude Teutoonse machines, voelde ik dat de keuze goed was voor mij.

Wat deze auto heeft dat hem plezierig maakt is persoonlijkheid. Ironisch genoeg, de auto pers verdoemd deze auto’s als zijnde te klinisch, steriel, en goed, te Duits. Ik geloof dat de tijd deze auto’s meer waardeerbaar heeft gemaakt. De wegligging is bijvoorbeeld gebaat bij de relatieve lichtheid van de auto. Moderne auto’s zullen altijd lijden onder een aanzienlijke zwaarte als gevolg van de toegenomen gadgets, luxe functies en veiligheidsvoorzieningen. Geen enkele ophanging, elektrische stuurbekrachtiging of geavanceerde vierwielaandrijving kan een achterwielaangedreven sportcoupé vervangen die wendbaar is en zelfs geen stuurbekrachtiging heeft (of echt nodig heeft). Dus ja, parkeren vereist meer fysieke inspanning dan een nieuwe auto – maar BMW’s werden altijd geadverteerd als “The Ultimate Driving Machine” niet “The Ultimate Parking Machine”.

Het dagelijkse woon-werkverkeer is vermakelijk als ik bij het opdraaien van de oprit van de snelweg de achterkant een beetje naar buiten trap als een teckel die over een linoleum vloer rent. Het is net genoeg overstuur om me een beetje wakker te maken, maar niet zo veel dat het echt eng is. De McPherson voorwielophanging en de semi-trailing arm onafhankelijke achterwielophanging houden de auto over het algemeen goed op zijn plaats. Wat de schijfremmen voor en de trommelremmen achter betreft, ze werken.

Het duurt iets langer dan bij de meeste nieuwere auto’s om op snelwegsnelheid te komen en vereist handmatige invoer in een Getrag-versnellingsbak met 4 versnellingen. Vanaf 1976 bij de introductie tot 1979, een 2.0-liter (1990cc) versie van BMW’s beroemde M10 4-cilinder motor aangedreven de Noord-Amerikaanse markt 320i. Hij produceert een adequate 110 pk en nog een paar ft/lbs aan koppel. De acceleratie in het middengebied is eigenlijk vrij goed en een stevige tik op het gaspedaal in de 4e versnelling is over het algemeen alles wat nodig is voor een matige snelle pass.

Arond 4000 rpm of ruwweg 75mph, de cockpit lawaai grenst aan ronduit luid, maar je went eraan – net als de drone van de Goodyear blimp zweven overhead. Op snelheid is de auto typisch Duits, zoals hij cruist. Hij reageert uitstekend op hoge snelheden, maar de relatief lange wielbasis voor zijn grootte (iets meer dan 100 inch) betekent dat hij niet zenuwachtig aanvoelt. De rijkwaliteit kan misschien het best worden omschreven als comfortabel stevig.

Het interieur heeft ook veel van de kwaliteiten die door Noord-Europeanen worden begunstigd, met inbegrip van zwart plastic, grote zetels die in acres van zowel glad als mand-weave zwart vinyl worden gestoffeerd, en grijs dik-pile tapijt dat eigenlijk het vermogen zou kunnen bezitten om een 9mm kogel tegen te houden. s Nachts wordt het instrumentenpaneel verlicht door een gedimd rood licht dat scènes oproept uit Wolfgang Petersens klassieker Das Boot uit 1981. In tegenstelling tot een U-boot is de cockpit van de BMW eigenlijk heel open en luchtig met veel verlichting en een uitstekend zicht door het grote glasoppervlak. Kleine voorzieningen zoals de in het midden gemonteerde ventilatieroosters zijn een prettige bijkomstigheid en voor een oudere auto is de ergonomie verrassend goed.

Zoals zoveel dingen in het leven, zijn er bepaalde offers die gemaakt moeten worden als men niet de rest van het peloton volgt. Bijvoorbeeld, gedwongen zijn om koffiekopjes tussen je benen te houden terwijl je met beide handen stuurt of schakelt – Duitsers hebben altijd een afkeer gehad van bekerhouders en BMW was een van de langste standhouders. Bovendien vergeet je gemakkelijk het gemak van een druk op de knop om de ramen te sluiten of een schakelaar om te zetten om je achterste te verwarmen. Cruise control is hoe stabiel je je enkel op zijn plaats kunt houden. Wat betreft gadgets zoals rijstrookbewaking of back-up assistentie, heeft de BMW twee achteruitkijkspiegels (één buiten, één binnen) en zes ramen. Nu we het toch over deze dingen hebben: wat is er zo verkeerd aan om sommige dingen zelf te doen? Eerlijk gezegd, de huidige trend weg van de menselijke betrokkenheid bij de rij-ervaring is beangstigend.

Ik heb deze auto nog niet lang in mijn bezit op het moment van schrijven van dit, maar het heeft al meer dan een glimlach op mijn gezicht gebracht. Ik breng veel tijd door achter het stuur en de functionele aspecten van de machine worden zeker gewaardeerd, maar andere mensen lijken te genieten van de auto in de buurt net zoals ik geniet van het rondrijden. Een paar dagen geleden reed op een kruispunt een dertiger me in mijn 320i voorbij met een nieuwere BMW uit de 5-Serie. Ik zag hem het woord “kijk!” uitspreken terwijl hij met zijn wijsvinger naar de rechterkant van zijn auto zwaaide – waarmee hij zijn vrouwelijke metgezel op de passagiersstoel bijna de-oculeerde. Een paar dagen later parkeerde ik mijn auto voor de kruidenierswinkel. Toen ik naar binnen liep, riep een jong meisje dat met haar moeder naar buiten liep: “Kijk eens naar die oude auto – hij is zo schattig! Oh cool, het is een BMW!” Toen ik op een dag op weg naar mijn werk bij een benzinestation stopte, haalde een oudere heer even herinneringen met me op over de E21 die hij bezat toen hij begin jaren tachtig in Duitsland woonde. Voor de prijs van mijn BMW uit 1979 had ik iets veel nieuwers kunnen kopen, verfijnder, misschien zelfs praktischer, maar niemand glimlacht en stopt om te praten over de ’06 Corolla die ze ooit bezaten.