Een Aziatische karper werd onlangs gevangen op een plaats waar hij niet hoort te zijn – voorbij een elektrische barrière die bedoeld is om de soort uit Lake Michigan en de rest van de Grote Meren te houden. Nu probeert een onderzoeker van de Southern Illinois University uit te zoeken hoe hij daar terecht is gekomen.
Deze ene vis krijgt veel aandacht. Maar Aziatische karpers zijn niet zoals de meeste andere vissen. En dat verklaart waarom er veel tijd — en miljoenen dollars — aan wordt besteed om ze uit de Grote Meren te weren.
Twee soorten — Zilverkarper en Grootkopkarper — vormen de grootste bedreiging vanwege hun voedingsgewoonten.
“Ze consumeren vrij grote hoeveelheden zoöplankton, dat zijn kleine, microscopische diertjes die zich in de waterkolom bevinden, en die de Aziatische karper als voedsel gebruiken, en ook de meeste vissen op zijn minst op enig moment in hun leven als voedsel gebruiken,”
zei SIU-visserijonderzoeker Greg Whitledge. Hij voert tests uit op de vissen die zijn gevangen in de Little Calumet River, ongeveer negen mijl van Lake Michigan.
Aziatische karpers zijn niet inheems in de Verenigde Staten. Ze werden geïmporteerd in de jaren 1970 om het water te filteren in viskwekerijen in het zuiden. Maar overstromingen brachten ze naar andere wateren, en ze blijven zich verspreiden.
De zilverkarper die Whitledge onderzoekt woog ongeveer acht pond.
“Het was een volwassen vis, het was een volwassen mannetje, gebaseerd op het onderzoek van de gonaden. Het was een volwassen vis. Natuurlijk blijven vissen hun hele leven groeien, dus het had zeker niet zijn maximale groeipotentieel bereikt,” zei hij.
Maar hoe het voorbij de elektrische barrière kwam, is een andere vraag — een die Whitledge nog niet kan beantwoorden. Hij en zijn team hebben de vis ontleed en monsters opgestuurd voor verdere analyse.
“We verwijderen de otolieten, dat zijn oorsteentjes in de vis, en we gebruiken de chemie in deze structuren als een indicator van waar de vis eerder tijd heeft doorgebracht. Dat komt omdat deze structuren de chemie weerspiegelen van het water waar de vis is geweest,” zei hij.
Deze otolieten bevatten een soort wegenkaart. Onderzoekers kunnen microscopisch bewijs onderzoeken van waar een vis heeft geleefd. Ze kunnen ook informatie halen uit de botten van de vis, die ringen hebben – zoals de ringen in bomen.
“Botten – althans bepaalde botten – in de vis en deze otolieten of oorstenen bevatten ringen in hen, net als ringen in bomen,” zei hij. “En die ringen worden gevormd tijdens de wintermaanden, wanneer de vis heel traag groeit. Dus door die te tellen, kunnen we schatten hoeveel winters de vis heeft doorgemaakt, en dus de leeftijd van de vis.”
Whitledge snijdt de botten en otolieten in flinterdunne plakjes, monteert ze op een objectglaasje, en stuurt ze dan naar een lab met krachtige microscopen en massaspectrometers.
Whitledge zegt dat de ontdekking van deze zilverkarper weliswaar een verrassing is, maar dat het nog geen tijd is voor paniek. Hij zegt dat er geen bewijs is van een zichzelf in stand houdende populatie in de buurt van Lake Michigan.
“Het is nog steeds maar één individu,” zei hij. “En dus, terwijl we geen Aziatische karper in de Grote Meren willen zien, is het feit dat er slechts twee Aziatische karpers zijn gevangen aan de kant van Lake Michigan van de elektrische barrières in de afgelopen tien jaar, een bewijs dat ze daar nog geen levensvatbare, zichzelf in stand houdende populatie hebben gevestigd.”
Terwijl hij zijn tests voortzet, is hij ook nieuwsgierig naar een vreemde eigenschap van de Zilverkarper. Ze staan erom bekend dat ze uit het water springen als er boten voorbij varen.
“We hebben dit verschillende keren gezien met onze eigen schepen hier van SIU op de rivieren,” zei hij. “Dat brengt natuurlijk een zeker risico met zich mee voor mensen die geraakt worden door rondvliegende karpers. En geraakt worden door een karper van 15 pond met een stevige, benige kop is geen pretje.”