In 1790, hetzelfde jaar dat de Verenigde Staten hun eerste federale volkstelling genereerden, stelde John Asplund zijn Annual Register of the Baptist Denomination in America samen. Met een groot verlangen en de middelen om “ongeveer 7000 mijl te hebben gereisd, in ongeveer 18 maanden, voornamelijk te voet,” legde de heer Asplund voor het eerst een uitgebreide lijst van Baptistenkerken en verenigingen in Amerika vast.1 Deze Baptistentelling is interessant omdat de auteur het grootste aantal Baptisten in Amerika als “Regular” beschreef, één van de eerste keren dat dit etiket in vroege Amerikaanse druk voorkomt. Wie waren deze reguliere Baptisten?
Al deze belangrijke Baptistische overtuigingen (distinctieven) werden voorgestaan door verschillende groepen van vóór de Reformatie. Wij geloven dat deze overtuigingen terug te voeren zijn tot de apostelen. Maar hoewel deze geschiedenis van baptistische overtuigingen kan worden teruggevoerd tot het begin van de kerk, geloven wij dat een zorgvuldige studie van de ware kerkgeschiedenis onthult dat deze vroege groepen zichzelf niet identificeerden als baptisten, noch werden zij door iemand baptisten genoemd vóór de zestiende eeuw.2
Algemene en bijzondere baptisten
Aan het eind van de zestiende eeuw scheidden gelovigen die zichzelf uiteindelijk als baptisten zouden identificeren zich af van een groep andere non-conformisten. Deze groep was eerder uit Engeland naar Holland verbannen vanwege hun niet-Anglo-katholieke religieuze praktijken. Na terugkeer in Engeland vormde deze groep zielen de kern van de eerste plaatselijke Baptistenkerk in Londen. In Baptisten in Boven- en Beneden-Canada vóór 1820 rapporteerden Stuart Ivison en Fred Rosser een zich ontwikkelend theologisch verschil:
De kerk die in 1611 door Helwys in Spitafields was gesticht, en de vijf Baptistenkerken die er in de daaropvolgende vijftien jaar bijkwamen, waren van het leerstellige type dat bekend staat als “Arminiaans”. Dat wil zeggen, zij aanvaardden het standpunt van de Nederlandse theoloog Jacobus Arminius (1560-1609) dat de verzoening van Christus van “algemene” (d.w.z. universeel voldoende) strekking was, en dat alle mensen vrij waren om de voordelen ervan te aanvaarden. . . . Dit geloof in een “algemene” verzoening leidde ertoe dat hun opvolgers bekend stonden als algemene baptisten.3
Ivison en Rosser laten ook zien hoe andere baptisten die zich in Engeland in plaatselijke gemeenten verenigden, een meer calvinistisch standpunt over de verzoening aanhingen: “In 1638 waren er ook gemeenten van ‘Particular’ Baptisten, die van mening waren dat de verzoening van bijzondere toepassing was, d.w.z. alleen ten behoeve van de uitverkorenen.” Tegen het einde van de zeventiende eeuw waren er algemene baptistengemeenten en bijzondere baptistengemeenten verspreid over Engeland. Dit was rond de tijd dat Baptisten hun weg baanden naar de nieuwe wereld die Amerika heette.
Reguliere Baptisten in Amerika
Toen beide groepen Baptisten in Amerika aankwamen, veranderden geleidelijk hun namen. Nadat zij zich in de koloniën hadden gevestigd, werden de algemene Baptisten in de middenkoloniën gewoonlijk Vrije Baptisten genoemd. Bijzondere Baptisten, in en rond de vrijere koloniën zoals Rhode Island, werden reguliere Baptisten genoemd. De aanduiding “Regular” om één soort Baptist aan te duiden, kwam pas voor toen de Baptisten naar Amerika kwamen.
Tot de Philadelphia Baptist Association in 1707 werd opgericht, hadden de Free (General) Baptists een numeriek voordeel op de Regular (Particular) Baptists. De Philadelphia vereniging formuleerde een opvallende Geloofsbelijdenis (1742) die zwaar leunde op de Tweede Londense Geloofsbelijdenis (1689) en de vroegere Presbyteriaanse Westminster Geloofsbelijdenis (1646). De Baptisten van Philadelphia, die ook een agressief zendingsprogramma voorstonden, verlegden het tij van het aantal Vrije Baptisten naar Reguliere Baptisten in heel New England en de rest van de Oostkust.
Vóór de Great Awakening deelden de twee Baptistengroepen een gemeenschappelijk probleem: vervolging. In A Brief History of the Regular Baptists (1877), stelt Achilles Coffey dat “temidden van de strijd om het evangelie in vrijheid te prediken, Baptisten in Virginia wreed werden geslagen en gevangen gezet.” De twee groepen Baptisten in Virginia werden een tijdlang verenigd door “de samenhangende kracht van tegenstand van buitenaf. “4 Pas tijdens de Grote Ontwaken scheidden zij zich weer vanwege hun respectievelijke standpunten over de verzoening.
Laterere Geregelde Baptistengroepen
Op den duur werd de naam “Geregelde Baptist” enigszins algemeen en duidde niet langer noodzakelijkerwijs op bepaalde geloofsovertuigingen over de verzoening. Als gevolg daarvan is het soms moeilijk om alle verschillende groepen te onderscheiden. Tijdens de westelijke expansie van Amerika hielden de zogenaamde Vrije Baptisten (denk aan: algemene verzoening) vast aan het strikte geloof dat de doop door onderdompeling iemand niet alleen in het lidmaatschap van de plaatselijke kerk plaatste, maar het gedoopte nieuwe lid ook toestond deel te nemen aan de communie. Deze “gesloten” communieleer gaf deze kerken de besliste benaming van “Strikte Baptisten”. Deze Strikte Baptisten noemden zichzelf ook wel Gewone Baptisten vanwege hun standpunt. Bovendien begonnen hun tegenstanders deze Strikte Baptisten Hard-shell of zelfs Primitieve Baptisten te noemen.5 De ouders van president Abraham Lincoln, Thomas en Nancy Lincoln, waren lid van een Hard-shell Baptistengemeente in Kentucky, die deel uitmaakte van de Licking-Locust Association of Regular Baptists (zie “Who Knew: Abraham Lincoln Was a Regular Baptist?”).
Nagenoeg alle Strict Baptist kerken in Canada die vasthielden aan deze strikte orde van geloof over de communie noemden zichzelf Regular Baptists omdat zij gewoon normale, orthodoxe (reguliere) praktiserende Baptisten waren. De Association of Regular Baptist Churches – opgericht in Ontario, Canada, in 1957 – houdt nog steeds vast aan een gesloten communieleer en -praktijk. De voorganger van de ARBC was de Union of Regular Baptist Churches, gevormd in 1928 in Hamilton, Ontario.
De Old Regular Baptists is een vroege Amerikaanse groep uit de New Salem Association of United Baptists, die in 1825 in Kentucky werd gevormd. De vereniging veranderde haar naam in Regular United (1854), vervolgens in Regular Primitive (1870), en vervolgens in Regular Baptist (1871). In 1892 koos de groep uiteindelijk voor “Old Regular”. Naast het in acht nemen van een gesloten communie, doen deze Reguliere Baptisten ook aan voetwassing.
De Sovereign Grace Association of Old Regular Baptist Churches of Jesus Christ beweert conservatiever te zijn in haar dagelijkse wandel, maar de groep houdt ook vast aan dezelfde soort praktijken die bij de eerder genoemde Old Regular Baptists gevonden worden.
Uitleg van “Regular” in de GARBC
De General Association of Regular Baptist Churches heeft een gematigd calvinistische geloofsbelijdenis onderschreven, gebaseerd op de New Hampshire Confession (1833). Het gebruik van het woord “regulier” is nooit een directe verwijzing geweest naar een bepaalde visie op de verzoening; het komt veeleer voort uit de latere, meer algemene betekenis van het woord. Tegen de tijd dat de GARBC in 1932 werd gevormd, had de Modernistische Controverse de Noordelijke Baptisten Conventie in verschillende facties verdeeld. Reguliere Baptisten hielden vast aan orthodoxe geloofsovertuigingen in een tijdperk waarin sommige Baptistenkerken zeer onregelmatig waren. Deze betekenis van “Regular” was vanaf het begin duidelijk, toen Howard Fulton zijn baanbrekende preek “What Regular Old Fashioned Baptists Stand For” hield (zie het fragment in de zijbalk).
De Latijnse term regula, die “regel of voorbeeld” betekent, is de wortel van ons Engelse woord “regular”. De eerste keer dat het woord in de Engelse vorm werd gebruikt was in 1387. Johannes van Trevisa (c.1326-c.1402, Engelse schrijver) verbond het met de Canon (“regel of maatstaf”) van de Schrift. De eerste editie van het Oxford English Dictionary geeft een soortgelijke definitie voor “regelmatig” in de bijvoeglijke vorm: “Kerkelijk onderworpen aan, of gebonden door, een religieuze regel, behorend tot een religieuze of kloosterorde.” Voor onze kerken is “regelmatig” een bijvoeglijk naamwoord dat baptisten beschrijft als orthodoxe kerken die de regel of maatstaf van de Schrift bevestigen.
In The Baptists (1988), vatte William Henry Brackney deze lange geschiedenis samen door te stellen: “Baptisten hebben grote verschillen gehad over hun oorsprong en hun samenstelling. “6 Dit is zeker waar. Maar als het gaat om het antwoord op de vraag: “Wie zijn de reguliere baptisten?” is het niet zo moeilijk om hun oorsprong te vinden of de onderscheidende kwaliteit van het woord “regulier” naast de naam “baptist”. Een Reguliere Baptist gelooft de orthodoxe, Baptistische leer.
Noten
John Asplund, The Annual Register of the Baptist Denomination in North-America (Philadelphia: Dobson, 1792).
De meeste GARBC-kerken voeren hun naam niet terug op “Johannes de Doper” en houden zich evenmin aan de verschillende vormen van doopsgezinde opvolging.
Stuart Ivison en Fred Rosser, Baptists in Upper and Lower Canada before 1820 (University of Toronto Press: 1956), 5.
Achilles Coffey, A Brief History of the Regular Baptists, Principally of Southern Illinois (Paducah, KY: Martin & Co. Steam Printers and Binders, 1877).
Een uitstekend boek dat dit onderscheid laat zien is Peter Naylor’s Calvinism, Communion and the Baptists (Carlisle, UK: Paternoster, 2003).
William Henry Brackney, The Baptists (New York: Greenwood Press, 1988), 1.
Jeff Brodrick is de associate library director aan het Baptist Bible College, Clarks Summit, Pennsylvania.