I’ll Probably Delete This Later
Het is 3 uur ’s nachts en ik moest gewoon hierheen komen om dit te schrijven. Eerlijk gezegd weet ik niet waar ik moet beginnen. Ik heb het gevoel dat iedereen me kent als het wandelende cliché buitenlandse meisje in Parijs dat naar de stad komt nadat ze haar hele leven in het buitenland heeft ontworteld om verliefd te worden op kaas en baguettes en al het andere dat geassocieerd wordt met de meest groteske Franse stereotypen die je je maar kunt voorstellen. Op instagram en vaak hier op onze blog post ik voortdurend over hoeveel ik van Parijs hou en op een heel oppervlakkig niveau is mijn liefde voor de stad echt. Ik hou van de stad als stad. Waar je hier ook komt, je bent altijd omringd door mooie dingen, chique restaurants, boetiekjes en cafés en elke straat is doorspekt met zoveel geschiedenis dat het onmogelijk zou zijn om er elk detail van te kennen. Maar de waarheid over Parijs is dat het vaak een ellende is om het hier als buitenlander te proberen te maken.
Nu wil ik niet dat iemand denkt dat ik ondankbaar ben omdat ik de kans heb gekregen om hier te wonen, want dat is helemaal niet wat ik in deze post probeer te zeggen. Waar ik het hier over wil hebben is hoe Parijs geen vriendelijke stad is voor mensen die niet uit Frankrijk komen en soms kan het je echt naar beneden halen.
Soms voelt het alsof elke dag in Parijs een strijd is waarin ik mezelf moet verdedigen. Als de mensen hier mijn accent horen, zijn ze geneigd me meteen in het Engels aan te spreken, volledig voorbijgaand aan het feit dat ik hier kan en ben om met hen in hun taal te praten. Frans leren is alleen al om deze reden erg moeilijk in Parijs. Ik heb altijd het gevoel dat ik mijn recht om Frans te spreken moet verdedigen, ofwel omdat ik in het Engels zal worden toegesproken door iemand die mijn accent belachelijk maakt, ofwel omdat ik niet serieus zal worden genomen omdat mensen onmiddellijk horen dat ik buitenlands ben en ervan uitgaan dat ik een toerist ben, ook al woon ik hier al twee jaar.
Dit hele vraagstuk van het hebben van een buitenlands accent heeft eigenlijk een grote invloed op mijn leven. Elke keer als ik heb gesolliciteerd voor een baan of een stage in iets waar ik gekwalificeerd voor ben, word ik afgewezen omdat de bedrijven alleen native speakers willen … dus met andere woorden ze willen geen buitenlanders aannemen. Ik heb de hele zomer naar banen gezocht in het Frans en het antwoord is altijd hetzelfde. Alleen native franstaligen. Ik vraag me af waarom ik ooit de moeite heb genomen om de taal te leren.
In het leven zijn we allemaal slachtoffer van waar we vandaan komen. Dit is iets waarvan ik zou willen dat meer mensen zich dat zouden realiseren. Het is makkelijk om aannames te doen over mensen op basis van hun manier van praten of hoe ze eruit zien, maar er zijn dingen waar we niets aan kunnen doen. Een accent hebben is er daar een van. Hoe hard ik het ook probeer, ik zal nooit Engels spreken als iemand uit het Verenigd Koninkrijk of de Verenigde Staten en ik zal al helemaal nooit Frans spreken als iemand die hier zijn hele leven is geboren en getogen.
Ik zal altijd praten als Amanda uit Ierland en dat is niet erg. Ik wou dat de mensen in Frankrijk zich dit realiseerden, want ik kan me niet voorstellen dat wij als engelstaligen mensen discrimineren die uit landen als Frankrijk, Spanje, Italië, enz. komen vanwege de manier waarop ze praten. Deze verwachtingen zijn belachelijk en we moeten mensen gewoon accepteren voor wie ze zijn en waar ze vandaan komen. Ik heb zo veel ervaringen met vooroordelen tegen buitenlanders en ik ben nog blank ook, dus ik kan me niet eens voorstellen hoe het moet zijn voor iemand die oneerlijk wordt beoordeeld vanwege zijn of haar rasverschillen. Als deze dingen met mij gebeuren dan moet er een nog groter probleem zijn voor buitenlanders in Parijs en het is verre van ok.
Er zijn zoveel dingen aan Parijs die het een zware strijd maken. Iedereen die ooit te maken heeft gehad met de Franse overheid zal weten waar ik het over heb, maar dat terzijde, soms zijn parijzenaars gewoon gemeen. Dit zijn de ervaringen die ik de laatste tijd heb gehad:
1.) Een baan geweigerd bij een schoonheidsbedrijf omdat de werkgever op mijn CV zag dat ik Iers was. (Hij heeft me niet eens gebeld of mijn stem gehoord. Hij zei gewoon “pas d’accent anglais” zonder zelfs maar met me te praten.)
2.) Ik neem de telefoon op van mijn broer in een café en een oud vrouwtje schreeuwt in het Frans tegen me omdat ik op het terras zit te praten. Ik negeer haar en ga door met praten en ze schreeuwt nog harder dus ik ga maar weg.
3.) Ik wil echt benadrukken dat niet iedereen zo is en dat de meeste van mijn beste vrienden in de wereld parijzenaars zijn, maar na een tijdje beginnen alle negatieve ontmoetingen vermoeiend te worden. Ook al klinken ze stom en weet ik dat ik ze gewoon van me af moet schudden, toch kan ik het niet helpen dat ik het gevoel heb dat Parijs me naar beneden haalt. De mensen zijn niet altijd aardig als je een buitenlander bent en vaak voelt het alsof de hele stad met je spot.
Daarom denk ik niet dat mijn toekomst in Frankrijk ligt.
Naast het minderwaardigheidscomplex dat ik heb omdat ik een buitenlander ben, is er ook de afwezigheid van identiteit die me echt neerhaalt en me het gevoel geeft dat ik zo’n niemand ben in Frankrijk. Niemand erkent mijn identiteit als Ier. Hier lijkt het wel alsof Ierland, de VS en de landen van het VK allemaal samen worden gestampt tot het woord “anglais” en het voelt echt zo leeg om te worden ontdaan van mijn culturele identiteit en te worden bestempeld als “une anglaise”. Mijn opvoeding in Ierland draaide om céilís, GAA en spreken als Gaeilge en ik weet dat we in Ierland vaak lachen om dat soort dingen, maar het is wie we zijn en wat ons als volk uniek maakt. Ook gezien onze geschiedenis draait onze hele cultuur om NIET Engels zijn en onafhankelijk zijn van het Verenigd Koninkrijk.
Sinds ik in Frankrijk woon heb ik dat niet meer en het maakt me vaak verdrietig dat niemand begrijpt wie ik echt ben omdat ze geen idee hebben waar ik echt vandaan kom. Ik ga niet liegen als ik zeg dat ik me daardoor echt verloren voel.
Naast de culturele problemen die ik in Parijs heb, is een enorm probleem ook de mannen. Er lopen zoveel vunzige mannen rond en lastig gevallen worden op straat en nageroepen worden als een hond is hier helaas vrij normaal. Ik had dit probleem nooit toen ik nog in Dublin woonde, maar hier is het niet verwonderlijk als een rare oude man je in de metro volgt, als de ober in het café waar je elke dag langskomt op weg naar je werk naar je fluit terwijl hij zijn sigaret rookt op het terras, als willekeurige kerels iets vernederends naar je roepen op straat is dat normaal en in bars wordt je door vreemde mannen gevolgd naar het toilet is ook geen onbekend voorval. Er zijn momenten in Parijs geweest dat ik echt voor mijn leven vreesde omdat de mannen zo hardnekkig waren en wat nog erger is, is dat de politie er niets om lijkt te geven als deze dingen worden gemeld, zodat ze ermee weg blijven komen.
Ik hou van Parijs voor wat het aan de oppervlakte is, maar verder heb ik er eigenlijk zo veel problemen mee en er zijn dagen dat ik gewoon geen zin meer heb om verder te gaan. Mijn blog en youtube helpen om me af te leiden, want dan kan ik me tenminste richten op de positieve kanten van de stad, maar ik kan niet ontkennen dat de negatieve kanten me echt raken.
Dat gezegd hebbende, heb ik wel geweldige vrienden hier waar ik veel van hou en die me vanaf het begin hebben geholpen. Het probleem dat ik heb is dat er in Dublin helemaal niet veel meer voor me over is. Ik heb het gevoel dat sinds ik weg ben iedereen verder is gegaan in het leven en ik niet veel vrienden meer heb. Al mijn vrienden zijn hier bij mij in Parijs en weggaan zou betekenen dat ik weer opnieuw moet beginnen.
Het is soms moeilijk om een expat te zijn omdat je thuis op een gegeven moment niet meer als thuis voelt en je altijd een buitenstaander zult zijn in je nieuwe land. Dat is iets waar ik nog geen vrede mee heb kunnen hebben en ik weet niet of ik het ooit volledig zal kunnen accepteren.
Hoe dan ook, als je zover bent gekomen in dit bericht, moet ik je bedanken voor het lezen. Het spijt me dat het niet de gewone leuke dingen waren over mode en schoonheid in Parijs, maar ik wilde gewoon delen waar ik nu ben in mijn gedachten. Ik zal deze post waarschijnlijk op een gegeven moment verwijderen omdat ik weet dat het nogal negatief aanvoelt.
Het spijt me dat er zo veel typefouten in deze post staan. Ik schreef het laat op de avond en toen ik iets nodig had om me te kalmeren in mijn moment van nood. De volgende post zal een stuk welsprekender en positiever zijn, dat beloof ik.
~Mandy xx