William Hyde Wollaston werd geboren op 6 augustus 1766 in East Dereham, Norfolk, UK. Hij promoveerde in 1793 in Cambridge tot doctor in de geneeskunde. Terwijl hij vele jaren als arts werkzaam was, raakte hij ook geïnteresseerd in scheikunde, natuurkunde, kristallografie en metallurgie, waaraan hij zich vanaf 1800 volledig wijdde.
Credit: Wikipedia.
In het begin van de jaren 1800 ontwikkelde hij een fysisch-chemische methode voor de verwerking van platina-erts, waarmee hij een vermogend man werd en die hem leidde tot de ontdekking van de chemische elementen Palladium (1803) en Rhodium (1804). Hij vond verschillende optische instrumenten uit voor het meten van hoeken tussen kristalvlakken, van de brekingsindex van doorzichtige vaste stoffen en als hulpmiddel bij nauwkeurige microscopische waarnemingen. In de laatste jaren van zijn leven verrichtte hij elektrische experimenten die de weg baanden voor het ontwerp van de elektrische motor. Hij raakte verwikkeld in een voorrangscontroverse met zijn landgenoot Michael Faraday (1791-1867), die ongetwijfeld de eerste was die een werkbaar ontwerp voor een elektrische motor maakte, maar terughoudend bleef om Wollaston krediet te verlenen voor zijn eerdere werk.
Wollaston’s aanspraak op astronomische roem berust op zijn waarnemingen van donkere lijnen in het zonnespectrum. Hij merkte deze op terwijl hij optische experimenten uitvoerde om de brekingsindices van verschillende transparante stoffen te bepalen, maar hechtte niet veel belang aan deze ontdekking en liet het aan Joseph von Fraunhofer over om ze vijftien jaar later te herontdekken en in detail te bestuderen.
Wollaston werd algemeen beschouwd als een van de meest vooraanstaande wetenschappers van zijn tijd. Hij werd in 1793 gekozen tot lid van de Royal Society, waarvan hij van 1804 tot 1816 secretaris was. Hij overleed in Londen op 22 december 1828.
Bibliografie:
Porter, R. (ed.) 1994, The Biographical Dictionary of Scientists, Oxford University Press.