Zijn sociale media debet aan de toename van het narcisme?

Is sociale media debet aan de toename van narcisme?

Studies tonen nu aan wat velen van u misschien al vermoedden:

In een wereld waarin prime-time televisie wordt gedomineerd door een “realiteit” zo vals als de wimpers van de Kardashians, en mensen aan tafel zitten om Facebook te checken in plaats van face-to-face gesprekken te voeren, komt dit misschien niet als een verrassing.

Er is veel geschreven over de opkomst van narcisme onder millennials, de generatie geboren in de jaren tachtig en negentig, een generatie die door professor Jean M. Twenge in 2007 controversieel “Generation Me” werd genoemd. In haar meest recente werk, The Narcissistic Epidemic: Living in the Age of Entitlement, legt Twenge (met W. Keith Campbell) uit: “Uit gegevens van 37.000 studenten blijkt dat narcistische persoonlijkheidskenmerken net zo snel zijn toegenomen als zwaarlijvigheid van de jaren tachtig tot nu.” De vergelijking met obesitas suggereert dat narcisme een andere epidemie is in Amerika.

Misschien verontrustender is dat een handvol nieuwe studies die eigenschappen en levensdoelen van jonge mensen op de middelbare school en de universiteit van vandaag vergelijken met die van Gen-Xers en babyboomers op dezelfde leeftijd, een toename laten zien van extrinsieke waarden in plaats van intrinsieke waarden. Millennials hechten meer waarde aan geld, imago en roem dan aan gemeenschap, verbondenheid en zelfacceptatie.

Dus wie is de schuld van deze generatietoename in narcisme?

Kunnen we Mark Zuckerberg en de komst van Facebook de schuld in de schoenen schuiven? De laatste paar jaar is er een overvloed aan onderzoek binnengestroomd dat verbanden legt tussen Facebook en narcisme. Uit onderzoek blijkt steeds weer dat mensen die hoger scoren op de Narcissistic Personality Inventory-vragenlijst meer vrienden hebben op Facebook, zichzelf vaker taggen op foto’s en hun status vaker bijwerken. Volgens Laura Buffadi, een postdoctoraal onderzoeker aan de Universidad de Dueto in Bilbao, Spanje, “gebruiken narcisten Facebook en andere sociale netwerksites omdat ze geloven dat anderen geïnteresseerd zijn in wat ze doen, en ze willen dat anderen weten wat ze doen.”

In het algemeen moedigen sociale media websites zelfpromotie aan, omdat gebruikers alle inhoud genereren. W. Keith Campbell legt uit dat mensen Facebook vaak gebruiken “om belangrijk te lijken, om speciaal te lijken en om aandacht, status en zelfrespect te krijgen.” Het probleem met dit aspect van sociale netwerken is dat bijna iedereen een onrealistisch portret van zichzelf geeft. Net zoals mensen de aantrekkelijkste foto’s van zichzelf uitkiezen om als profielfoto te gebruiken, hebben ze de neiging om hun nieuwsfeeds te vullen met de aantrekkelijkste nieuwtjes over zichzelf. Dit is natuurlijk niet altijd het geval, maar het onrealistisch zonnige beeld dat zoveel sociale netwerkers schetsen, kan een negatief psychologisch effect hebben op hun vrienden of volgers. Recente studies onder studenten uit het hele land hebben aangetoond dat “studenten die meer betrokken waren bij Facebook, vaker dachten dat het leven van andere mensen gelukkiger en beter was”. Deze zware Facebook-gebruikers hadden ook meer kans om zichzelf negatief te vergelijken met anderen en zich slechter te voelen over zichzelf.

Hoewel Facebook zeker een platform is voor narcisten, is het een vergissing om aan te nemen dat Facebook alleen deze piek in narcisme heeft veroorzaakt. Zoals onderzoeker Shawn Bergman opmerkte: “Er is een aanzienlijke hoeveelheid psychologisch onderzoek dat aantoont dat iemands persoonlijkheid redelijk goed is ingeburgerd op 7-jarige leeftijd,” gezien het beleid van Facebook gebruikers niet toestaat zich te registreren tot 13-jarige leeftijd “de persoonlijkheidskenmerken van typische gebruikers zijn redelijk ingeburgerd tegen de tijd dat ze op een sociaal netwerk komen.”

De waarheid is dat de toename van narcisme onder millennials minder te maken kan hebben met onze sociale netwerken online en meer met onze sociale netwerken thuis. In de afgelopen decennia is er een toename geweest van ouderlijke vertroeteling en de zogenaamde “eigenwaarde” beweging. Ouders en leraren die kinderen een gezond gevoel van eigenwaarde proberen bij te brengen door hen uitbundig te prijzen, doen vaak meer kwaad dan goed. Uit studies blijkt zelfs dat kinderen die complimenten krijgen voor een vaardigheid die ze niet beheersen of voor talenten die ze niet hebben, zich leger en onzekerder gaan voelen. Alleen wanneer kinderen worden geprezen voor echte prestaties, zijn ze in staat om echte eigenwaarde op te bouwen.

Ik heb eerder geschreven over de fundamentele verschillen tussen eigenwaarde en narcisme:

Van narcisme verschilt eigenwaarde in die zin dat het een houding vertegenwoordigt die is gebaseerd op prestaties die we onder de knie hebben, waarden die we hebben onderschreven, en zorg die we aan anderen hebben betoond. Narcisme daarentegen is vaak gebaseerd op een angst om te falen of zwak te zijn, een focus op jezelf, een ongezonde drang om als de beste te worden gezien, en een diepgewortelde onzekerheid en onderliggend gevoel van ontoereikendheid.

Het is belangrijk om te begrijpen dat narcisme voortkomt uit onderliggende gevoelens van ontoereikendheid. Veel kinderen van de millenniumgeneratie kregen eerder vorm dan inhoud, cadeautjes in plaats van aanwezigheid, waardoor kinderen zich onzeker voelen. Loze lofprijzingen zorgen ervoor dat kinderen zich gerechtigd voelen, terwijl ze het echte zelfvertrouwen missen dat nodig is om zich goed over zichzelf te voelen. De verschuiving van onze maatschappij naar onmiddellijke bevrediging lijkt een negatief effect te hebben op onze kinderen.

In ons recente boek The Self Under Siege, schrijven mijn vader Dr. Robert Firestone en ik over het belang van ouders die hun kinderen aanmoedigen om een echt gevoel van zelf te hebben. Om kinderen zich veilig te laten voelen en vertrouwen in zichzelf te laten hebben, is het essentieel dat ouders emotionele honger onderscheiden van echte liefde. Echte ouderlijke liefde omvat warmte, genegenheid en afstemming op de behoeften van een kind, evenals het aanbieden van het kind leiding, richting en controle wanneer dat nodig is. Dit soort liefde helpt kinderen echte eigenwaarde te ontwikkelen in plaats van narcistische persoonlijkheidskenmerken.

Hoewel het zeker is dat online vormen van communicatie en sociale netwerken de geestelijke gezondheid van individuen beïnvloeden, is de oplossing voor het koesteren van een minder narcistische generatie het bijbrengen van een gezond gevoel van echte achting offline voordat iemand oud genoeg is om zijn eerste statusupdate te posten. Alleen door minder zelfgeobsedeerd te zijn en meer waarde te hechten aan persoonlijke relaties kunnen we deze waarden overbrengen op de volgende generatie.

Tags: facebook, narcisme, sociale media, tieners