3 Gammaproteobacteria
Wśród Gammaproteobacteria zaobserwowano dużą różnorodność wzorów poliamin (Tabela 3). Głównymi składnikami mogą być DAP, PUT, CAD i SPD pojedynczo lub w kombinacji. Dodatkowo mogą być obecne HPUT, HSPD i SPM. Wzorce poliaminowe rzadko są jednorodne w obrębie rodzin, ale często specyficzne dla danego rodzaju. SPD, czasami w połączeniu z inną poliaminą, jest główną poliaminą u gatunków z rodzin Oceanospirillaceae, Ectothiorhodospiraceae, Chromatiaceae, Halomonadaceae, niektórych rodzajów Xanthomonadaceae i Moraxellaceae, rodzajów Pseudoalteromonas, Idiomarina, Ferrimonas, niektórych gatunków Thiothrix i jednego gatunku z rodzaju Shewanella. PUT jest charakterystyczną główną poliaminą u Pseudidiomarina, Legionella, większości gatunków Shewanella i jednego gatunku Psychrobacter. Kilka taksonów z rodzin Moraxellaceae i Pasteurellaceae zawiera pojedynczy główny składnik DAP. Gatunki Moritella zawierają głównie CAD, ale Moritella yayanosii charakteryzuje się główną poliaminą NSPD. CAD jest również głównym składnikiem u gatunków Psychromonas, które mogą również zawierać NSPD i PUT. Główne poliaminy CAD i SPD są charakterystyczne dla rodzaju Alteromonas, a także dla należących do rodziny Xanthomonadaceae rodzajów Stenotrophomonas i Dyella, co wyraźnie odróżnia je od innych rodzajów tej rodziny. Kilka gatunków Shewanella (i Colwellia maris) zawiera HPUT, diaminę, która jest cechą charakterystyczną dla większości Betaproteobacteria, ale nie jest wykrywana u innych linii bakteryjnych. Obecność tej diaminy nie odzwierciedla jednak relacji filogenetycznych tych gatunków w obrębie rodzaju Shewanella. Gatunki z rodziny Pseudomonadaceae zawierają główne poliaminy PUT i SPD, a często także CAD. Gatunki z rodzaju Aeromonas zawierają DAP i PUT jako główne składniki, a znaczne ilości CAD mogą być również obecne. Gatunki z rodzaju Vibrio i kilka gatunków z rodzaju Photobacterium zawierają rzadką triaminę NSPD jako składnik dominujący. NSPD jest również cechą diagnostyczną dla rodzaju Pasteurella sensu stricto. Gatunki z tej grupy zawierają również główną poliaminę PUT; obecność dodatkowych głównych składników DAP i CAD jest zmienna. Inne rodzaje w obrębie rodziny Pasteurellaceae wykazują wzór poliaminowy albo z DAP i SPD (Avibacterium, Mannheimia), albo PUT, SPD i zmienne dla DAP i CAD (Gallibacterium).
Rodzina Enterobacteriaceae wymaga oddzielnego rozważenia. Prawie wszystkie gatunki przypisanych rodzajów zawierają główną diaminę PUT i większość z nich zawiera również duże ilości DAP i/lub CAD, a niektóre również SPD. Niestety, różny skład wzorców poliaminowych tylko rzadko odzwierciedla przynależność rodzajową. Ostatnio przeprowadziliśmy badania nad korelacją pomiędzy wiekiem fizjologicznym i odpowiadającymi mu wzorami poliaminowymi wybranych gatunków Enterobacteriaceae, w tym Yersinia enterocolitica, Yersinia ruckeri, Klebsiella pneumoniae, Enterobacter cloacae, Citrobacter freundii i Yokenella regenburgei (Amann, Frischmann i Busse, wyniki niepublikowane). Wyniki tych badań wykazały, że wiek fizjologiczny biomasy, z której ekstrahowano poliaminy, może w znacznym stopniu wpływać na otrzymany wzór poliaminowy. W komórkach K. pneumoniae znajdujących się w późnej fazie wykładniczej dominuje PUT, a DAP jest drugą główną poliaminą. W przeciwieństwie do tego, w komórkach późnej fazy stacjonarnej dominuje CAD, a PUT jest drugą główną poliaminą. Te zmiany w zawartości poliamin odzwierciedla dwukrotne zmniejszenie względnej ilości DAP i PUT w komórkach późnej fazy stacjonarnej, podczas gdy ilość CAD wzrasta 10-krotnie. Przy zastosowaniu tych samych warunków badawczych, DAP jest główną poliaminą w E. cloacae, a jej względna ilość jest prawie niezmieniona (obniżona z 51% do 45%) przez fazę wzrostu komórek. W tym samym czasie CAD wzrasta z 2% do 22%, a względna ilość PUT również pozostaje bez zmian. W komórkach Y. regensburgei w fazie późnoekspresyjnej główną poliaminą jest PUT (54%), podczas gdy w komórkach stacjonarnych dominują PUT i CAD (33,5±1,3%). Względna ilość DAP jest stabilna zarówno w komórkach późnej fazy wykładniczej, jak i w komórkach fazy stacjonarnej. Wyniki te wskazują, że część udziału PUT jest zastępowana przez CAD w komórkach fazy stacjonarnej. U C. freundii, komórki w dwóch fazach fizjologicznych wykazują takie same wzory poliaminowe z przewagą DAP i PUT oraz śladową ilością CAD. W Y. enterocolitica subsp. palearctica, DAP jest nieobecny lub wykrywalny tylko w ilościach śladowych. PUT jest główną poliaminą, której udział maleje z 94% we wczesnej fazie wykładniczej do 84% w fazie stacjonarnej. W tym samym czasie względna ilość CAD wzrasta z 3% do 14%, co wskazuje na częściowe zastąpienie PUT przez CAD. U innego gatunku Yersinia, Y. ruckeri, PUT była główną poliaminą w komórkach wczesnej fazy wykładniczej, komórkach środkowej fazy wykładniczej i wczesnej fazy stacjonarnej. W tych samych fazach wzrostu zawartość DAP zmniejszyła się z 48% do 3%, podczas gdy zawartość CAD wzrosła z 6% do 58%, co wskazuje na prawie całkowite zastąpienie DAP przez CAD. Porównywalne wyniki uzyskano również z dodatkowymi szczepami Y. ruckeri, wykazując specyficzność gatunkową.
Dane te wykazują, że u gatunków Enterobacteriaceae wzór poliaminowy jest silnie uzależniony od wieku fizjologicznego komórek, z których ekstrahuje się poliaminy. Wzorzec poliaminy uzyskany z komórek w fazie średnio-ekspresyjnej może być wyraźnie różny od wzorca uzyskanego z komórek w fazie stacjonarnej tego samego szczepu. Stąd też szczep może zostać zaklasyfikowany do różnych grup w zależności od wieku fizjologicznego, w którym biomasa została zebrana. Analiza biomasy bez dokładnego wskazania wieku fizjologicznego, w którym wyodrębniono poliaminy, nie jest przydatna do klasyfikacji członków rodziny Enterobacteriaceae. Większość danych dotyczących poliamin dla gatunków z rodziny Enterobacteriaceae wymienionych w tabeli 3 uzyskano z artykułu Hamana (1996). W artykule Hamana (1996) zaznaczono, że biomasa była zbierana z komórek w fazie wykładniczej lub stacjonarnej, ale bez wyraźnego wskazania wieku fizjologicznego analizowanych komórek. W związku z tym, dane z Hamana (1996) nie mogą służyć do opracowania opartego na poliaminach schematu klasyfikacji gatunków z rodziny Enterobacteriaceae. Dokładna reanaliza wzorów poliaminowych w oparciu o dane uzyskane z biomasy standaryzowanej pod względem wieku fizjologicznego musi być przeprowadzona w celu wykazania wartości tego podejścia do klasyfikacji gatunków z rodziny Enterobacteriaceae.