Podstawa: Kortykosteroidy (CS) podawane po urodzeniu u niemowląt zależnych od respiratora ułatwiają ekstubację i zmniejszają częstość występowania przewlekłej choroby płuc, niezależnie od tego, czy są podawane wcześnie, umiarkowanie wcześnie, czy później w okresie noworodkowym. Jednak ostatnie kontrowersje dotyczące niekorzystnego długoterminowego wpływu kortykosteroidów na mózg doprowadziły do ograniczenia stosowania CS lub do przepisywania mniejszych dawek niż wykazano w istniejących badaniach z randomizacją. Badanie DART było międzynarodowym wieloośrodkowym randomizowanym badaniem kontrolowanym, którego głównym celem była ocena wpływu małych dawek deksametazonu na długoterminowe przeżycie wolne od poważnej niepełnosprawności neurologicznej. Włączenie do badania musiało jednak zostać przerwane, gdy liczba uczestników spadła do poziomu zbyt niskiego, aby można było zakończyć badanie. Drugorzędnym celem badania DART było określenie ostrych efektów małej dawki deksametazonu.
Cel: Określenie ostrych efektów oddechowych małej dawki deksametazonu, podanej po pierwszym tygodniu życia, u zależnych od respiratora bardzo wcześniaków/niemowląt z ekstremalnie niską masą urodzeniową (ELBW).
Metody: Do badania kwalifikowano bardzo wcześniaki (<28 tygodni) lub niemowlęta ELBW (masa urodzeniowa <1000g), które były zależne od respiratora po pierwszym tygodniu życia i u których klinicysta uznał kortykosteroidy za opcję leczenia. Po uzyskaniu świadomej zgody, niemowlęta zostały losowo przydzielone do otrzymania 10-dniowego, stopniowo zmniejszającego się kursu deksametazonu (0,89 mg/kg łącznie w ciągu 10 dni) lub placebo w postaci soli fizjologicznej. Losowy przydział był zrównoważony w poszczególnych ośrodkach uczestniczących w badaniu. Rejestrowano dane dotyczące zmiennych demograficznych i ustawień respiratora na początku i codziennie przez 10 dni leczenia. Odnotowano zapotrzebowanie na tlen w wieku 36 tygodni po menstruacji.
Wyniki: W sumie 70 niemowląt zostało zrekrutowanych z 11 ośrodków. Niemowlęta były porównywalne na początku, z ogólnym średnim wiekiem ciążowym wynoszącym 24,9 (SD 1,3) tygodni, masą urodzeniową wynoszącą 701 (140) g i wiekiem poporodowym wynoszącym 24,6 (12,6) dni. Więcej niemowląt zostało skutecznie ekstubowanych do 10 dnia w grupie deksametazonu niż w grupie kontrolnej (iloraz szans 11,2, 95% CI 2,9, 51,6; P<0,001). Śmiertelność wydawała się mniejsza w grupie deksametazonu, ale porównaniu brakowało precyzji (OR 0,52, 95% CI 0,10, 2,31; P= 0,32). Niewiele było dowodów na zmniejszenie częstości występowania zależności od tlenu w 36 tygodniu (OR 0,58, 95% CI 0,08, 3,32; P= 0,71).
Wnioski: Niska dawka deksametazonu wyraźnie ułatwia ekstubację u zależnych od respiratora bardzo wcześniaków/elBW po pierwszym tygodniu życia.