Alethough the natural history of autoimmune hepatitis (AIH) has been characterized, little is known about patients who present asymptomatically. W związku z tym nie jest jasne, czy wymagają oni leczenia immunosupresyjnego i związanych z nim powikłań. W celu porównania historii naturalnej bezobjawowej AIH i objawowej AIH zbadano dużą kohortę pacjentów z jednego ośrodka. Wszyscy pacjenci z klinicznym rozpoznaniem AIH zostali poddani ponownej ocenie według zmienionych kryteriów Międzynarodowej Grupy Autoimmunologicznego Zapalenia Wątroby (International Autoimmune Hepatitis Group). Oceniono histologię wątroby, odpowiedź na leczenie i przeżycie. Pacjenci bezobjawowi w momencie zgłoszenia (n = 31) mieli na początku mniejsze wartości aminotransferaz, bilirubiny i immunoglobuliny G (IgG) w surowicy. Połowa pacjentów bezobjawowych nie otrzymała żadnej terapii, a ich przeżycie nie różniło się od przeżycia całej kohorty. Dziesięcioletnie przeżycie wyniosło 80,0% (62,5%-97,5%) w grupie bezobjawowej i 83,8% (75,1%-92,6%) w grupie pacjentów z objawami (P = NS). Przeżycie do punktów końcowych związanych z wątrobą w ciągu 10 lat było podobne w obu grupach: 89,5% (75,7%-100%) pacjentów bezobjawowych i 83,8% (75,1%-92,6%) pacjentów objawowych (P = NS). Pacjenci z marskością wątroby na początku mieli gorsze 10-letnie przeżycie (61,9% ) niż pacjenci bez marskości wątroby przy prezentacji (94,0% ) (P = .003), niezależnie od tego, czy prezentowali się z objawami, czy otrzymywali leczenie immunosupresyjne. Podsumowując, pacjenci z AIH, którzy są bezobjawowi w momencie prezentacji, mają dobre rokowanie i mogą nie wymagać leczenia immunosupresyjnego. U wszystkich pacjentów z AIH marskość wątroby w pierwotnej biopsji wątroby zapowiada złe rokowanie. (HEPATOLOGIA 2005.)
.