Jacquerie, powstanie chłopów przeciwko szlachcie w północno-wschodniej Francji w 1358 r. – nazwane tak na podstawie zwyczaju szlachty, która odnosiła się pogardliwie do każdego chłopa jako Jacques lub Jacques Bonhomme.
Jakquerie miały miejsce w krytycznym momencie wojny stuletniej. Bitwa pod Poitiers (wrzesień 1356), w której król Jan II Dobry został pojmany przez Anglików, była ostatnią z serii porażek, które przyniosły kompromitację francuskiej szlachcie. Po niej nastąpił rozejm angielsko-francuski, który doprowadził do grabieży wsi przez „wielkie kompanie” najemników z sił angielskich, którym czasami pomagała szlachta. Chłopi byli jeszcze bardziej rozwścieczeni żądaniami szlachty, która domagała się większych opłat za daniny oraz rozkazem delfina Karola (przyszłego Karola V), aby chłopi ufortyfikowali zamki swoich arystokratycznych ciemiężców.
21 maja 1358 r. w pobliżu Compiègne wybuchło powstanie, które szybko rozprzestrzeniło się na cały kraj. Chłopi zniszczyli wiele zamków i wymordowali ich mieszkańców. Pod wodzą swojego kapitana generalnego, Guillaume’a Cale’a, lub Carle’a, połączyli siły z paryskimi rebeliantami pod wodzą Étienne’a Marcela. Paryżanie zostali pokonani pod Meaux 9 czerwca przez Gastona Phoebusa z Foix i Jeana III de Grailly. Karol II z Nawarry rozgromił Cale’a pod Clermont-en-Beauvaisis 10 czerwca. Po klęsce nastąpiła masakra powstańców.