Przypis 4

Przypis 4

Przypis 4 jest przypisem do United States v. Carolene Products Co., 304 U.S. 144, 58 S. Ct. 778, 82L. Ed. 1234 (1938), w którym Sąd Najwyższy USA podtrzymał konstytucyjność ustawy Filled Milk Act, 42 Stat. 1486, którą Kongres uchwalił w 1923 r. w celu uregulowania niektórych produktów mlecznych. Przypis 4, napisany przez sędziego Harlana F. Stone’a, symbolizuje koniec jednej ery orzecznictwa konstytucyjnego i początek innej.

Podtrzymując konstytucyjność Filled Milk Act, Sąd Najwyższy dokonał rozróżnienia między ustawodawstwem regulującym zwykłą działalność gospodarczą a ustawodawstwem ograniczającym ważne wolności osobiste. Trybunał stwierdził, że konstytucyjna władza ustawodawców stanowych i federalnych w sprawach gospodarczych jest plenarna, a ustawy uchwalone w celu uregulowania takich spraw są uprawnione do domniemania zgodności z konstytucją, gdy są kontrolowane przez sądową gałąź rządu.

Sądy muszą traktować z dużym szacunkiem ustawodawstwo, które jest zasadniczo ukierunkowane na sprawy gospodarcze, kontynuował Trybunał, a sędziowie powinni powstrzymać się od kwestionowania mądrości lub osądów politycznych leżących u podstaw takiego ustawodawstwa. Chociaż niektóre ustawy handlowe mogą wydawać się niepożądane lub niepotrzebne danemu sędziemu, Trybunał ostrzegł, że władza sądownicza nie może ich obalić, chyba że nie służą one racjonalnemu lub uzasadnionemu celowi.

Ta pełna szacunku postawa wobec władzy ustawodawczej stanowi sedno sądowej powściągliwości, filozofii sądownictwa, która opowiada się za wąską rolą sądów w amerykańskiej demokracji konstytucyjnej. Ponieważ stanowe i federalne organy ustawodawcze są konstytucyjnie upoważnione do stanowienia prawa, argumentują zwolennicy powściągliwości sądów, sądy muszą ograniczyć swoją rolę do interpretowania i stosowania prawa, z wyjątkiem rzadkich przypadków, gdy akt prawny w sposób jasny i jednoznaczny narusza przepis konstytucyjny, w którym to przypadku mogą go uchylić.

W przypisie 4 Sąd Najwyższy wskazał, że to domniemanie konstytucyjności może nie mieć zastosowania do pewnych kategorii ustawodawstwa nieekonomicznego. Ustawodawstwo ograniczające procesy polityczne, dyskryminujące mniejszości lub naruszające konkretnie wymienione wolności konstytucyjne, zdaniem Sądu, może podlegać „bardziej wnikliwej kontroli sądowej.”

Ustawodawstwo, które ogranicza prawo do pokojowych zgromadzeń, wolność zrzeszania się lub wolność wyrażania odmiennych poglądów, zdaniem Sądu, ma tendencję do blokowania zwykłych kanałów politycznych, na których przeciętni obywatele tradycyjnie polegają, aby uczestniczyć w procesie demokratycznym. Z tego samego powodu Trybunał zasugerował, że ustawodawstwo dyskryminujące mniejszości rasowe, religijne i etniczne ma tendencję do marginalizowania grup, które są już politycznie słabe i wrażliwe.

Trybunał uzasadnił również, że ustawodawstwo naruszające konkretnie wyliczone prawo konstytucyjne powinno być traktowane przez sąd mniej poważnie niż ustawodawstwo, które rzekomo narusza prawo niewymienione. Ten fragment opinii Trybunału nawiązywał do jego decyzji we wcześniejszej sprawie, Lochner v. New York, 198 U.S. 45, 25 S. Ct. 539, 49 L. Ed. 937 (1905), która była źle oceniana przez cały XX wiek.

W sprawie Lochner Sąd Najwyższy uznał niewyliczoną swobodę zawierania umów, która luźno wywodzi się z Piątej i Czternastej Poprawki do Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Opierając się na tej swobodzie, Sąd zniweczył nowojorskie prawo (N.Y. Laws 1897, chap. 415, art. 8, § 110), które regulowało liczbę godzin, jakie pracownicy mogli przepracować w tygodniu w przemyśle piekarniczym. Sąd stwierdził, że pracodawcy i pracownicy korzystają z niepisanego konstytucyjnego prawa do określania swoich płac, godzin i warunków pracy bez ingerencji rządu.

Przez następne trzydzieści dwa lata sądy stanowe i federalne opierały się na ustawie Lochnera, aby unieważnić wiele ustaw, które próbowały regulować stosunki pracy, sprawy biznesowe i różne interesy majątkowe. W tym samym czasie Sąd Najwyższy podtrzymywał ustawodawstwo, które ograniczało konkretnie wymienione swobody konstytucyjne, takie jak wolność słowa. Na przykład w sprawie schenck v. united states, 249 U.S. 47, 39 S. Ct. 247, 63 L. Ed. 470 (1919), Sąd Najwyższy utrzymał w mocy ustawę Espionage Act z 1917 roku, 40 Stat. 217, która zakazywała rozpowszechniania materiałów drukowanych zachęcających do oporu wobec poboru do wojska podczas I wojny światowej.

Rozumowanie zawarte w przypisie 4 pomogło zakończyć erę Lochnera i odwrócić sądowe standardy kontroli ustawodawstwa ekonomicznego i nieekonomicznego. Przed Carolene Products ustawodawstwo, które w jakikolwiek sposób dotykało interesu ekonomicznego, podlegało kontroli sądowej. W tym samym okresie, sądy stanowe i federalne dawały swobodę ustawodawstwu dotykającemu wolności nieekonomicznych, nawet wolności osobistych wyraźnie zawartych w Bill of Rights.Od czasu Carolene Products, ustawodawcy stanowemu i federalnemu dano szeroką swobodę w regulowaniu miejsca pracy, interesów handlowych i innych spraw gospodarczych. Z kolei prawa, które utrudniały dostęp do procesów politycznych, dyskryminowały mniejszości lub naruszały podstawowe wolności zawarte w Bill of Rights, mające zastosowanie do stanów poprzez Czternastą Poprawkę, zostały uznane za podejrzane i poddane ścisłej kontroli sądowej. Takie prawa są zazwyczaj unieważniane przez sądownictwo, chyba że rząd może wykazać, że służą one istotnemu interesowi.

Dziedzictwo przypisu 4 można zaobserwować w przypadkach, w których Sąd Najwyższy rozszerzył klasę mniejszości, które są chronione przez podwyższoną kontrolę sądową. Oprócz mniejszości rasowych, etnicznych i religijnych, o których mowa w przypisie 4, kobiety, nieślubne dzieci i inne „dyskretne i wyspiarskie” mniejszości otrzymały zwiększoną ochronę konstytucyjną ze strony Sądu Najwyższego od 1938 r.

Dalsze lektury

Ackerman, Bruce A. 1985. „Beyond Carolene Products.” Harvard Law Review 98 (February).

Linzer, Peter. 1995. „The Carolene Products Footnote and the Preferred Position of Individual Rights”. Constitutional Commentary 12 (summer).

Perry, Matthew. 1996. „Justice Stone and Footnote 4.” George Mason University Civil Rights Law Journal 6 (jesień).

Robinson, John H. 1998. „The Compromise of ’38 and the Federal Courts Today”. Notre Dame Law Review 73 (maj).

.