(a) Ogólnie –
(1) Przyznanie odliczenia. O ile paragrafy (b)(4) i (c) niniejszej sekcji nie stanowią inaczej, wszelkie straty powstałe w wyniku pożaru, sztormu, katastrofy statku lub innego zdarzenia losowego podlegają odliczeniu zgodnie z sekcją 165(a) w roku podatkowym, w którym strata została poniesiona. Jednakże, patrz § 1.165-6, dotyczący strat w rolnictwie, oraz § 1.165-11, dotyczący wyboru przez podatnika odliczenia strat z tytułu klęski żywiołowej w roku podatkowym bezpośrednio poprzedzającym rok podatkowy, w którym wystąpiła klęska żywiołowa. Sposób ustalania wysokości straty z tytułu wypadku, która może być odliczona przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu zgodnie z sekcją 63, jest taki sam niezależnie od tego, czy strata została poniesiona w ramach działalności handlowej, gospodarczej lub jakiejkolwiek transakcji zawieranej w celach zarobkowych, czy też była to strata majątkowa niezwiązana z działalnością handlową, gospodarczą i nie została poniesiona w ramach jakiejkolwiek transakcji zawieranej w celach zarobkowych. Wysokość straty z tytułu wypadku ustala się zgodnie z lit. b) niniejszej sekcji. Inne zasady dotyczące traktowania strat z tytułu wypadków losowych podlegających odliczeniu znajdują się w § 1.1231-1, odnoszącym się do niedobrowolnego przekształcenia mienia.
(2) Metoda wyceny.
(i) Przy ustalaniu wysokości straty podlegającej odliczeniu na mocy niniejszej sekcji, godziwa wartość rynkowa nieruchomości bezpośrednio przed i bezpośrednio po wypadku powinna zostać ustalona w drodze właściwej wyceny. Wycena ta musi uwzględniać skutki ogólnego spadku wartości rynkowej mienia nieuszkodzonego i uszkodzonego, który może wystąpić równocześnie z wypadkiem, tak aby odliczenie na mocy niniejszej sekcji było ograniczone do rzeczywistej straty wynikającej z uszkodzenia mienia.
(ii) Koszty napraw uszkodzonego mienia są dopuszczalne jako dowód utraty wartości, jeżeli podatnik wykaże, że (a) naprawy są konieczne w celu przywrócenia mienia do stanu bezpośrednio sprzed wypadku, (b) kwota wydana na takie naprawy nie jest nadmierna, (c) naprawy nie dotyczą więcej niż poniesionej szkody oraz (d) wartość mienia po naprawach nie przekracza w wyniku napraw wartości mienia bezpośrednio sprzed wypadku.
(3) Szkody w pojazdach samochodowych. Samochód będący własnością podatnika, niezależnie od tego, czy jest wykorzystywany do celów działalności gospodarczej, czy też utrzymywany w celach rekreacyjnych lub dla przyjemności, może być przedmiotem szkody powstałej w wyniku wypadku, w tym strat, o których mowa w pkt 1 niniejszego ustępu. Ponadto szkoda z tytułu wypadku ma miejsce w przypadku uszkodzenia samochodu będącego własnością podatnika oraz gdy:
(i) szkoda jest wynikiem wadliwej jazdy podatnika lub innej osoby prowadzącej samochód, ale nie jest wynikiem umyślnego działania lub umyślnego zaniedbania podatnika lub osoby działającej w jego imieniu lub
(ii) szkoda jest wynikiem wadliwej jazdy osoby prowadzącej pojazd, z którym zderzył się samochód podatnika.
(4) Zastosowanie do zapasów. Niniejsza sekcja nie ma zastosowania do straty z tytułu wypadku odzwierciedlonej w zapasach podatnika. Przepisy dotyczące zapasów znajdują się w sekcji 471 oraz w przepisach wykonawczych do niej.
(5) Mienie przekształcone z użytku osobistego. W przypadku nieruchomości, która pierwotnie nie była wykorzystywana w handlu, działalności gospodarczej lub w celu generowania dochodu, a która następnie została przekształcona do któregokolwiek z tych zastosowań, do ustalenia wysokości straty na podstawie ust. b) pkt 1 niniejszej sekcji przyjmuje się, po dokonaniu odpowiednich korekt podstawy opodatkowania, wartość rynkową nieruchomości w dniu przekształcenia, jeżeli jest ona niższa od skorygowanej podstawy opodatkowania w tym czasie. Patrz ust. (b) § 1.165-9 oraz § 1.167(g)-1.
(6) Straty z tytułu kradzieży. Straty powstałej w wyniku kradzieży nie uznaje się za stratę z tytułu wypadku dla celów niniejszej sekcji. Patrz § 1.165-8, dotyczący strat z tytułu kradzieży.
(b) Kwota podlegająca odliczeniu –
(1) Zasada ogólna. W przypadku każdej straty z tytułu wypadku, niezależnie od tego, czy została ona poniesiona w ramach działalności handlowej lub gospodarczej, czy też w ramach jakiejkolwiek transakcji zawartej w celu osiągnięcia zysku, kwota straty brana pod uwagę dla celów sekcji 165(a) jest niższą z następujących kwot:
(i) Kwota równa godziwej wartości rynkowej nieruchomości bezpośrednio przed wypadkiem pomniejszona o godziwą wartość rynkową nieruchomości bezpośrednio po wypadku; lub
(ii) Kwota skorygowanej podstawy przewidziana w § 1.1011-1 do określenia straty ze sprzedaży lub innego rozdysponowania przedmiotowego mienia.
(2) Agregacja mienia do obliczania straty.
(i) Strata poniesiona w handlu lub działalności gospodarczej lub w jakiejkolwiek transakcji zawartej w celu osiągnięcia zysku jest określana na mocy pkt 1) niniejszego ustępu poprzez odniesienie do pojedynczego, możliwego do zidentyfikowania mienia, które uległo uszkodzeniu lub zniszczeniu. Tak więc, na przykład, przy określaniu godziwej wartości rynkowej nieruchomości przed i po wypadku w przypadku, gdy uszkodzeniu w wyniku wypadku uległ budynek i drzewa ozdobne lub owocowe wykorzystywane w handlu lub działalności gospodarczej, spadek wartości jest mierzony poprzez uwzględnienie budynku i drzew oddzielnie, a nie razem jako integralnej części nieruchomości, a straty są określane oddzielnie dla takiego budynku i drzew.
(ii) Przy ustalaniu straty z tytułu wypadku dotyczącego nieruchomości i znajdujących się na niej ulepszeń niewykorzystywanych w handlu lub działalności gospodarczej lub w jakiejkolwiek transakcji zawieranej w celach zarobkowych, ulepszenia (takie jak budynki oraz drzewa i krzewy ozdobne) nieruchomości uszkodzonej lub zniszczonej uważa się za integralną część nieruchomości do celów pkt (1) niniejszego ustępu i nie ma potrzeby przyznawania odrębnej podstawy tym ulepszeniom.
(3) Przykłady. Zastosowanie niniejszego paragrafu można zilustrować następującymi przykładami:
$2,000
1,500
$70,000
52,000
18,000
5,000
18,000
5,000
13,000
$2,000
1 600
1.200
$90.000
70 400
19 600
19,600
5,000
14,600
(4) Limitation on certain losses sustained by individuals after December 31, 1963.
(i) Zgodnie z sekcją 165(c)(3) odliczenie dopuszczalne na mocy sekcji 165(a) w odniesieniu do straty poniesionej –
(a) po dniu 31 grudnia 1963 r., w roku podatkowym kończącym się po tej dacie,
(b) W odniesieniu do majątku nieużywanego w handlu, biznesie lub do celów generowania dochodu, i
(c) Z pojedynczego wypadku
(ii) Ograniczenie 100 USD stosuje się oddzielnie w odniesieniu do każdego wypadku i ma zastosowanie do całej straty poniesionej z każdego wypadku. Zatem, jeżeli w wyniku określonego wypadku, który miał miejsce w 1964 r., podatnik poniósł w 1964 r. stratę w wysokości $40, a w 1965 r. stratę w wysokości $250, nie przysługuje mu odliczenie z tytułu straty poniesionej w 1964 r., a stratę poniesioną w 1965 r. należy pomniejszyć o $60 ($100-$40). Ustalenie, czy uszkodzenie lub zniszczenie mienia nastąpiło w wyniku pojedynczego wypadku, czy też dwóch lub więcej oddzielnych wypadków, będzie dokonywane na podstawie konkretnych faktów w każdym przypadku. Jednakże, zdarzenia, które są ze sobą ściśle powiązane, z reguły stanowią jeden wypadek. Przykładowo, jeżeli huragan uszkodzi rezydencję podatnika oraz jego samochód zaparkowany na podjeździe, wszelkie poniesione straty wynikają z jednego wypadku. Podobnie, jeżeli huragan powoduje wysokie fale, wszystkie szkody spowodowane przez wiatr i powódź w majątku podatnika, spowodowane przez huragan i fale, wynikają z jednego wypadku.
(iii) O ile niniejszy podrozdział nie stanowi inaczej, ograniczenie w wysokości 100 USD stosuje się oddzielnie do każdego podatnika, który ponosi stratę, nawet jeżeli uszkodzony lub zniszczony majątek jest własnością dwóch lub więcej osób. Tak więc, jeżeli dom zajmowany przez dwie siostry i będący ich wspólną własnością zostanie uszkodzony lub zniszczony, ograniczenie w wysokości $100 stosuje się oddzielnie do każdej z sióstr w odniesieniu do wszelkich strat poniesionych przez nią. Jednakże, dla celów stosowania limitu $100, mąż i żona, którzy składają wspólne zeznanie za pierwszy rok podatkowy, w którym strata podlega odliczeniu, traktowani są jako jeden podatnik indywidualny. W związku z tym, jeżeli nieruchomość będąca wspólną własnością męża i żony, lub nieruchomość będąca odrębną własnością męża lub żony, zostanie uszkodzona lub zniszczona w wyniku jednego wypadku w 1964 r., a stratę w tym roku poniesie zarówno mąż, jak i żona, to w przypadku złożenia wspólnego zeznania za 1964 r. ma zastosowanie tylko jeden limit w wysokości 100 dolarów. Jeżeli jednak mąż i żona składają oddzielne zeznania za rok 1964, ograniczenie w wysokości 100 dolarów stosuje się oddzielnie w odniesieniu do każdej straty poniesionej przez męża i w odniesieniu do każdej straty poniesionej przez żonę. W przypadku, gdy straty z jednego wypadku zostały poniesione w dwóch lub więcej oddzielnych latach podatkowych, mąż i żona, dla celów zastosowania ograniczenia w wysokości 100 dolarów do takich strat, będą traktowani jako jedna osoba fizyczna dla wszystkich takich lat, jeśli złożą wspólne zeznanie za pierwszy rok, w którym poniesiono stratę z tytułu wypadku; będą oni traktowani jako oddzielne osoby fizyczne dla wszystkich takich lat, jeśli złożą oddzielne zeznania za pierwszy taki rok. Jeżeli w pierwszym roku, w którym poniesiono stratę, złożono wspólne zeznanie, a w następnym roku złożono odrębne zeznania, niewykorzystaną część limitu 100 dolarów rozdziela się w tym ostatnim roku po równo między męża i żonę.
(iv) Jeżeli strata została poniesiona w odniesieniu do nieruchomości wykorzystywanej częściowo do celów działalności gospodarczej, a częściowo do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, ograniczenie w wysokości 100 USD ma zastosowanie wyłącznie do tej części straty, którą można właściwie przypisać do wykorzystania do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Na przykład, jeżeli podatnik poniesie stratę w wysokości $1,000 w związku z samochodem, który w 60 procentach wykorzystuje do celów działalności gospodarczej, a w 40 procentach do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, stratę przypisuje się w 60 procentach do celów działalności gospodarczej, a w 40 procentach do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Ograniczenie 100 dolarów stosuje się do części straty przypisane do nonbusiness loss.
(c) Straty poniesione przez majątek. Przypadkowa strata majątkowa niezwiązana z działalnością handlową lub gospodarczą i nieponiesiona w żadnej transakcji zawieranej w celu osiągnięcia zysku, która została poniesiona podczas rozliczania majątku, jest dopuszczalna jako odliczenie na mocy sekcji 165(a) i 641(b) przy obliczaniu podlegającego opodatkowaniu dochodu majątku, jeśli strata nie została dopuszczona na mocy sekcji 2054 przy obliczaniu podlegającego opodatkowaniu majątku osoby zmarłej i jeśli oświadczenie zostało złożone zgodnie z § 1.642(g)-1. Patrz sekcja 165(c)(3).
(d) Strata traktowana tak, jakby była przypisana do handlu lub działalności. Zasadę traktującą stratę z tytułu wypadku niezwiązaną z działalnością handlową lub gospodarczą tak, jakby była odliczeniem przypisanym do działalności handlowej lub gospodarczej dla celów obliczania straty operacyjnej netto, zob. paragraf (a)(3)(iii) § 1.172-3.
(e) Data wejścia w życie. Zasady niniejszej sekcji mają zastosowanie do każdego roku podatkowego rozpoczynającego się po 16 stycznia 1960 roku. Jeżeli w roku podatkowym rozpoczynającym się w tym dniu lub wcześniej podatnik obliczył wysokość straty z tytułu wypadku zgodnie z obowiązującymi w tym czasie przepisami, nie ma on obowiązku zmiany wysokości straty z tytułu wypadku możliwej do odliczenia za poprzedni rok podatkowy. Z drugiej strony, podatnik może, jeżeli wyrazi taką wolę, zmienić swoje zeznanie podatkowe za taki rok w celu obliczenia wysokości straty z tytułu wypadku zgodnie z przepisami niniejszej sekcji, ale żaden przepis niniejszej sekcji nie może być interpretowany jako przedłużający okres przedawnienia, w którym można złożyć wniosek o przyznanie kredytu lub zwrotu podatku na podstawie sekcji 6511.