Poza stabilnym wzorcem chodu, chód w życiu codziennym wymaga zdolności do adaptacji tego wzorca w odpowiedzi na warunki środowiskowe. Celem tego badania było wyjaśnienie strategii antycypacyjnych używanych przez osoby sprawne w celu osiągnięcia adaptacyjnego wzorca chodu i jak te strategie współdziałają ze strategiami używanymi do utrzymania stabilności chodu.
Ten zdrowy człowiek chodził w środowisku rehabilitacyjnym wspomaganym komputerowo (Computer Assisted Rehabilitation ENvironment, CAREN). Aby sprowokować adaptacyjny wzorzec chodu, badani musieli trafić w wirtualne cele, ze znacznikami prowadzonymi przez ich kolana, podczas chodzenia na bieżni samobieżnej. Oceniano wpływ chodu z tym zadaniem i bez niego na prędkość chodu, długość kroku, częstotliwość kroków, szerokość kroku i marginesy stabilności (MoS). Ponadto, te próby były wykonane z i bez dodatkowych ciągłych tłumaczeń platformy ML.
Gdy adaptacyjny wzorzec chodu był wymagany, tematy zmniejszyły długość kroku (p<0.01), miały tendencję do zwiększania szerokości kroku (p=0.074), i zmniejszyły prędkość chodu przy utrzymaniu podobnej częstotliwości kroku w porównaniu z nieskrępowanym chodzeniem. Te adaptacje skutkowały zachowaniem równego MoS pomiędzy próbami, pomimo zakłócającego wpływu zadania adaptacji chodu. Gdy zadanie adaptacji chodu połączono z perturbacjami równowagi, badani jeszcze bardziej zmniejszali długość kroku, o czym świadczyła istotna interakcja między obiema manipulacjami (p=0,012).
W podsumowaniu, osoby sprawne zmniejszają długość kroku i zwiększają szerokość kroku podczas chodzenia w warunkach wymagających wysokiego poziomu zarówno stabilności, jak i adaptacyjności. Chociaż zwiększenie częstotliwości kroków zostało wcześniej odkryte w celu zwiększenia stabilności, szybszy ruch, który zbiegłby się z wyższą częstotliwością kroków, utrudnia dokładność i może w konsekwencji ograniczyć zdolność adaptacji chodu.
.