Site of origins
The ASA originated from the vertebral artery as a paired right and left rami in all but one specimen in which only the left ASA was present. ASA pochodziło z przyśrodkowej, przednio-przyśrodkowej lub tylno-przyśrodkowej powierzchni części V4 VA. W dziewięciu z 17 przypadków (52,9%) ASA pochodziło z przyśrodkowej powierzchni VA. W czterech (23,5%) ASA wyłonił się z powierzchni przednio-przyśrodkowej, a w pozostałych czterech (23,5%) z powierzchni tylno-przyśrodkowej VA (Tabela 1).
Wzory i przebieg
Wyłaniające się prawa i lewa rami miały kierunek ku dołowi i spotkały się, aby połączyć się i utworzyć główny pień ASA u czterech osobników. U dwóch okazów, obie rami pozostały oddzielne jako dwa różne pnie ASA. U jednego okazu był tylko jeden pień ASA; u innego bardzo krótki lewy ramus zaopatrywał w krew tylko piramidę i nie łączył się z kontralateralnym. W jednym okazie dwie rami połączyły się tworząc łuk naczyniowy, z którego wychodziły dwie oddzielne ASA.
W dwóch z czterech okazów, w których dwie rami połączyły się tworząc pojedynczą ASA, lewa ramia połączyła się z prawą dominującą, a ASA kontynuowała przebieg dominującej prawej rami. U pozostałych dwóch ASA po utworzeniu pojedynczego pnia rozwidlał się na dwie oddzielne gałęzie ASA. Nie napotkaliśmy żadnego ASA zdefiniowanego jako „podręcznikowe” ASA powstałe z połączenia dwóch sparowanych i symetrycznych lewych i prawych rami pochodzących z części V4 VA.
Perforatory
Prawe i lewe rami dały początek średnio 3,6 gałęzi perforujących każda przed utworzeniem ASA. Sam ASA w swojej proksymalnej części dał początek średnio 2,5 gałęzi perforujących (Tabela 1).
Kalibry i proporcje średnic
Średnica zewnętrzna ASA wahała się od 0,34 do 1,02 mm (średnio 0,59 mm). W każdej próbce średnica ASA była większa niż średnica rami, z których się wywodziła. ASA była zawsze mniejsza od obu (prawej lub lewej) PICA. Kaliber dystalnej VA (na poziomie początku rami ASA) wahał się od 2,76 do 4,37 mm (średnio 3,45 mm). Stosunek średniej średnicy ASA do VA wynosi 0,17. Na podstawie tej proporcji można stwierdzić, że przepływ w ASA jest w przybliżeniu 1/1000 przepływu w VA, ponieważ zgodnie z równaniem Poiseuille’a przepływ jest odwrotnie proporcjonalny do czwartej potęgi promienia.4 Średnia średnica PICA u jej początku wynosiła od 0,50 do 2,38 mm (średnio 1,31 mm). Stosunek średnicy ASA do średnicy PICA wynosi 0,45, a stosunek przepływu (ASA/PICA) wynosi około 4% (Tabela 2).
Dystanse
W każdej próbce ASA rozpoczynała się w VA dystalnie od początku PICA. Punkt wyjścia ASA w stosunku do wierzchołka połączenia kręgowo-biodrowego wykazuje dużą zmienność w zakresie od 2,86 do 12,38 mm ze średnią 6,86 mm Odległość od początku rami do ich połączenia również wykazuje dużą zmienność w zakresie od 2,54 do 8,89 mm (średnia 4,95 mm). Odległość między początkiem ramienia ASA a początkiem PICA wynosiła od 3,60 do 12,34 mm (średnio 9,02 mm) (tab. 3).
Klasyfikacja
Na podstawie wzorców pochodzenia ASA spotykanych w naszym badaniu oraz z przeglądu piśmiennictwa proponujemy klasyfikację pochodzenia ASA, która ma znaczenie kliniczne i radiologiczne. Schemat pochodzenia ASA można podzielić na trzy główne typy (Rycina 1).
Schematyczny rysunek schematu pochodzenia i typów ASA stwierdzonych w niniejszym badaniu.
Typ I
Typ ten charakteryzuje się obecnością dwóch rami (prawej i lewej), które łączą się, tworząc ASA. Typ Ia jest definiowany jako ASA, w którym dwie symetryczne ramiona wychodzą z VAs i łączą się, tworząc jedno ASA, które biegnie w dół. W naszym badaniu nie napotkaliśmy żadnego ASA typu Ia. Typ Ib definiuje się jako ASA, który powstaje z połączenia dwóch sparowanych rami i który po połączeniu dzieli się na dwa oddzielne pnie ASA (Ryc. 2a). U naszych pacjentów były dwa ASA typu Ib (22,2%). Typ Ic charakteryzuje się obecnością łuku naczyniowego utworzonego przez lewe i prawe ramię odchodzące od każdego VA, z łuku naczyniowego wychodzą dwa oddzielne pnie ASA (Rycina 2b). W naszych próbkach występował jeden typ Ic (11,1%).
Typ I ASA. Typ Ia („podręcznikowe” ASA) nie występował u naszych okazów. W typie Ib, ASA dzieli się na dwie gałęzie bezpośrednio po fuzji (a). W typie Ic prawy i lewy rami wywodzący się z VA tworzą łuk naczyniowy, z którego wyrastają dwa ASA.
Typ II
Typ II charakteryzuje się obecnością jednego ASA powstającego albo z samego prawego albo lewego ramusa. W typie IIa występuje tylko jeden ASA wyrastający z lewej lub prawej VA (Ryc. 3a). W naszym materiale wystąpił tylko jeden typ IIa (11,1%). W typie IIb z każdej VA wyrastają dwie rami. Jednak jedna z nich, bardzo krótka, zaopatruje brzuszną powierzchnię rdzenia, a druga tworzy w rzeczywistości pojedynczy ASA (Ryc. 3b). W naszych okazach występował jeden typ IIb. Typ IIc charakteryzuje się jednym dominującym ramusem, który biegnie ku dołowi jako główny pień ASA i jest połączony z kontralateralnym mniejszym ramusem w sposób zespolony koniec do boku (Rycina 3c). W naszym materiale wystąpiły dwa typy IIc (22,2%).
Typ II ASA. W typie IIa występuje tylko jeden ramus tworzący ASA (w tym przypadku lewy) (a). W typie IIb, jeden z ramusów (lewy w tym okazie) kończy się na piramidzie, nie łącząc się z ramusem kontralateralnym, podczas gdy ramus kontralateralny biegnie w dół niezależnie (b). W typie IIc, jeden ramus (lewy w tym okazie) łączy się z dominującym ramieniem kontralateralnym w sposób end-to-side (c).
Typ III
Typ III charakteryzuje się obecnością dwóch oddzielnych, niezależnych ASAs (Ryc. 4). W naszych próbkach były dwa typy III (22,2%) (Tabela 1).
Typ III ASA. W typie III, dwa oddzielne przebiegi ASA w dół niezależnie od siebie.
.