De 100 beste rocknummers van de eeuw… tot nu toe

Welkom bij onze epische lijst van de beste nummers van de eeuw… tot nu toe! De regels zijn simpel:

1. Slechts één liedje per band/artiest. Ja, we weten dat er een handvol zijn die meer dan één geweldig nummer hebben geschreven in de afgelopen 20 jaar, maar we willen iedereen een kans geven. Hou er rekening mee dat als een bandlid opduikt in een andere band, dat oké is. Of als ze opduiken als soloproject, dat is ook cool.
2. It’s gotta rock. Hoeft waarschijnlijk niet gezegd te worden, maar toch doen we het. We kijken naar de songs die de eeuw tot nu toe hebben doen rocken, of het nu gaat om onbezongen klassiekers of hitparade megahits, dus verwacht het onverwachte en het verwachte.
3. Rechtvaardig het. Waarom zou het u iets kunnen schelen? Nou, we staan op het punt om u te vertellen.

De resultaten? Sommige zijn van terugkerende klassieke rock iconen, terwijl anderen het werk zijn van nieuwe gezichten. Sommige van de artiesten in deze lijst zijn niet meer, maar velen zijn nog steeds going strong. Dus waar wacht je nog op? Duik erin.

The Urban Voodoo Machine – Goodbye To Another Year

In 2010 kwam dit bonte gezelschap van buitenbeentjes, schoften en slangenbezweerders ons leven binnen en maakte het luidruchtiger, liederlijker en een stuk leuker. Dit nummer, een onstuimige mix van junkyard blues, gypsy punk, mariachi hoorns, stompy drums en het beste van tijden, was een levendige samenvatting van alles waar de Urban Voodoo Machine voor stond.

Van: In Black ‘N’ Red, 2010

Magnum – Live ‘Til You Die

Sinds de onverwachte reünie in 2001, heeft Magnum genoten van een onverwachte schemerjaren paarse patch. De opener van hun achttiende studioalbum werd ingeluid door een keyboardbloesem, frontman Bob Catley tsjirpte vervolgens gammel, en de duurzame Midlanders gingen aan de slag met een sprankelend, kleurrijk en superhummable stukje pom-rock dat zijn mannetje stond naast Magnum’s platen uit de jaren 80.

Van: Escape From The Shadow Garden, 2014

The Killers – Mr Brightside

‘Fuck off, dat was geen rocknummer!’ zullen sommigen misschien jammeren. Oh maar dat was het wel, zij het een met het soort van stickin-your-head, sing-at-a-club-even-when-blind-drunk melodie en teksten waar alle bands van dromen. In een lijst van de meest gestreamde nummers van 2019, gedomineerd door jonge pop- en urbansterren, stond de stuwende alt. rock-debuutsingle van Las Vegas-rockers The Killers in de top 20. Tot nu toe is het de langst genoteerde single in de Britse geschiedenis. Geen kleine bonen.

Van: Hot Fuss, 2004

Sheryl Crow – Soak Up The Sun

Iedereen die denkt dat Sheryl Crow slechts een succesverhaal uit de jaren 90 was, heeft maar half gelijk. True, dat was het decennium waarin de rock-come-country-come-pop ster leverde All I Wanna Do, If It Makes You Happy en andere singles, maar haar noughties golf had ook een aantal magische momenten, waarvan de beste was Soak Up The Sun. Deels classy surfer dude pop-rock anthem, deels upbeat Americana ballad, het was een zoet tonicum voor iedereen die een pauze nodig had van de nu-metal bonzen op ieders deur.

Van: C’mon, C’mon, 2002

R.E.M. – Bad Day

Het mag dan al bijna 20 jaar in R.E.M.’s ‘Abandoned Ideas’ lade hebben rondgeslingerd toen het in 2003 zijn eigenlijke debuut maakte, maar Bad Day bewees dat ze nog steeds koningen waren van vernuftige pop nous, jangly Byrdsiaanse gitaren en tong-draaiende teksten. Als een van de twee nieuwe nummers op een ‘Best Of’ compilatie, verdiende het zijn plaats.

Van: In Time: The Best Of R.E.M. 1988-2003, 2003

Von Hertzen Brothers – New Day Rising

Tot op zekere hoogte een anomalie in de bredere Von Hertzen Brothers catalogus (de rest van hun platen zijn grotendeels meer progressief geweest), was dit het Foo Fighters moment van de Finse broers. Na het gooien van al hun middelen en energie op hun zesde studio album, kwamen ze met een legitieme arena-ready rock anthem dat is gebleven in onze hoofden en playlists sindsdien.

Van: New Day Rising, 2015

Steven Wilson – The Raven That Refused To Sing

Hij had zijn post-Porcupine Tree mettle al bewezen met zijn twee vorige albums, maar het was zijn derde – en dit nummer in het bijzonder – dat de wereld echt kennis liet nemen van Steven Wilson de solo artiest. Gezien deze prachtige down-tempo meesterwerk met een donkere maar tedere narratieve kwaliteit, is het niet moeilijk om te zien waarom.

Van: The Raven That Refused To Sing (And Other Stories), 2013

Mastodon – Curl Of The Burl

Een van ’s werelds meest interessante en succesvolle metalbands, Mastodon bracht een QOTSA-nodding groove naar de tafel met dit hard-hitting hoogtepunt van carrière-hoog album The Hunter. In navolging van Crack The Skye (een uitgebreide plaat die handelde over astraal reizen, wormgat theorie, Rasputin en de zelfmoord van hun drummer Brann Dailor’s zus) was dit een vlezige verklaring van intentie.

Van: The Hunter, 2011

Ginger Wildheart – Time

Zo te zeggen dat Ginger Wildheart sinds 2000 een drukbezet man is geweest, zou een understatement zijn. Met The Wildhearts naar bed (of zo leek het), goot hij zijn capaciteit voor on-the-money rock tunes in 10 solo studio albums – plus singles, live records samenwerkingen en compilaties, allemaal sinds 2005. Maar deze kwantiteit betekende geen verminderde opbrengst, zoals Time bewees met subliem gemak, grit en zoetheid.

Van: 555%, 2012

Ian Hunter – When The World Was Round

Ian Hunter kwam met een van zijn beste popsongs ooit om te klagen over de pure media-overload die ons allemaal steeds meer overspoelt in de moderne tijd, waarbij hij de metafoor van de wereld die rond was gebruikte voor het pre-internet vervlogen tijdperk waarin we naar het nieuws keken of luisterden en kranten lazen en onze eigen mening vormden over wat er gebeurde en waarom. In deze door een pandemie getroffen dagen hebben de woorden “er is te veel informatie maar niet genoeg om verder te gaan” nu misschien een extra weerklank.

Van: Gekrompen Hoofden, 2007