Het gebeurt niet vaak dat ik een relatief moderne auto zie die ik niet herken. Hoewel het verkeerd zou zijn te zeggen dat ik trots ben op mijn autoherkenning – schaamte is misschien meer op zijn plaats – valt niet te ontkennen dat ik de meeste auto’s kan herkennen. Dat maakte de bovenstaande auto een beetje een eenhoorn toen ik hem geparkeerd zag staan bij mijn plaatselijke dierenarts. Het bovenstaande exemplaar is waarschijnlijk schoner dan een auto direct van de fabrieksvloer ooit was, en het exemplaar dat ik zag was (een veel typischer) een beetje slechter voor slijtage. Dat gezegd zijnde, ondanks dat sommige badges onleesbaar/verdwenen waren, en de lak leek op de Dodge-kwaliteit van weleer, zag hij er niet vreselijk uit. Deze ontbrekende badging maakte herkenning aan de voorkant onmogelijk naast een ‘Dodge’ badge, en op de zijkanten stond alleen ‘Ram’ in kleine tekst. Pas bij het wegrijden zag ik de ‘Raider’-badge, die weliswaar geen gloeilampjes in mijn hoofd deed branden, maar me wel munitie gaf voor Google.
Beïnvloed als ik ben door moderne reclame, Googlede ik ‘Ram Raider’, wat zeker geen resultaten opleverde die op een auto leken. Na het verfijnen van mijn zoekopdracht tot ‘Dodge Ram Raider’ kreeg ik een aantal nuttige resultaten. De Raider heeft maar drie jaar bestaan, en kwam tot leven als gevolg van het vreemde Mitsubishi-Dodge huwelijk in de jaren 80. Terwijl dit huwelijk aantoonbaar goede dingen bracht, zoals de Starrion met turbocompressor (als de Dodge Conquest), was de Raider niet zo fortuinlijk in zijn erfenis. De Raider begon zijn leven als Mitsubishi Pajero (onze Montero) en werd overgebracht nadat de Pajero vijf jaar was ontwikkeld voordat hij onze kusten als Dodge vereerde.
Deze vijf jaar hebben niet veel voordeel opgeleverd voor de Raider. Vroeg in zijn leven in Japan werd de Pajero gezien als een bedrijfsvoertuig, en om dit recht te zetten (want het is duidelijk een SUV voor passagiers) voegde Mitsubishi luxe toe zoals een verwarmde voorstoel en ‘Genuine Leather Headrests’. Tegen 1987, deze gefilterd in de Raider, tot weinig effect. De basis was nog steeds een drie-deurs, blad-geveerde, 4×4. Terwijl andere trucks die dezelfde formule volgden – zoals de Chevy Blazer of Ford Bronco – met liefde worden herinnerd, wordt het voorbeeld van Dodge om een goede reden naar de zijlijn verbannen: de motoren. De Dodge Raider was verkrijgbaar met twee motoren, beide met een handgeschakelde of automatische versnellingsbak, een 2,6 liter 4-cilinder of een 3,0 liter V6.
De 2.6L was een normaal aangezogen versie van de turbo die in de Starrion te vinden was, en produceerde een piepkleine 109 pk en 142 lb-ft aan koppel. De 3.0L V6 was niet veel beter, en produceerde 143pk en 168lb-ft koppel. De acceleratie, met welke motor of versnellingsbak dan ook, bedroeg meer dan 12 seconden tot 160 km/u. De enige manier om zo’n trage motor in de ogen van een liefhebber te redden, is er een ijzersterke eenheid van te maken: wat geen van beide motoren naar verluidt is. Op de altijd betrouwbare (…) message boards over de Raider/Montero/Pajero zijn de meeste mensen het er wel over eens dat het enige wat minder betrouwbaar is dan een Raider een Enquirer artikel over Bigfoot is. Dit is zo’n allesomvattende reputatie, dat de Raider die ik zag blijkbaar meer een eenhoorn was dan ik wist, en ik moet mezelf gelukkig prijzen dat ik hem gezien heb.
De ‘Raider by Mitsubishi for Dodge’ – een naam die ik gebruikt heb gevonden in advertenties – heeft het maar drie jaar volgehouden, en door niemands maatstaf, wordt het liefdevol herinnerd. Google denkt dat het een misdaad is, en ik had geen idee dat het zelfs maar bestond. Nu ik dat wel weet, zou ik die bij mij in de buurt zeker nog eens willen zien, en een beter beeld krijgen. Wat het erfgoed van de Raider betreft, de naam leeft voort als een kleine vrachtwagen die door Mitsubishi op verschillende wereldmarkten wordt verkocht onder de naam Mitsubishi Raider.
Vind je het een leuk artikel? Laat het me weten! Niet genoten van het artikel? Laat het me weten! (Zie je wat ik daar deed?)