Hoe praat je met je kinderen over Progressive House

We zijn niet de grootste fans van genre-aanduidingen; ze voelen erg beperkend aan. Als de muziek uit een eerlijke hoek komt en iets unieks heeft waardoor je iets voelt, zullen we waarschijnlijk een manier vinden om het te spelen. Dit is wat ons vanaf het begin heeft aangetrokken tot progressive house, en wat ons terug heeft doen komen voor meer. Maar als mensen die het genre al sinds de begindagen volgen, hebben we het momenteel moeilijk om de muziek te vinden die we leuk vinden. Het blijkt dat we gewoon op de verkeerde plaatsen hebben gezocht.

Als je naar een evenement gaat en het over progressive house hebt, is de kans groot dat je een heleboel antwoorden krijgt op de vraag welke muziek daaronder valt. Als je in je tienerjaren of begin 20 bent, betekent het waarschijnlijk “big room”. Achter in de 20? Dan zou het Steve Angello, Kaskade, Avicii of deadmau5 kunnen betekenen. Oudere dansmuziekfans zouden Sasha & Digweed, Hybrid, Quivver en Deep Dish zeggen.

Van meet af aan betekende “progressive” precies dat-een dansnummer dat zich in fasen ontwikkelt, stap voor stap, terwijl er lagen worden toegevoegd en afgetrokken. Een typisch progressive house-nummer heeft ook een nadruk op sterke percussie, evenals ingewikkelde melodieën en harmonieën. Er zijn ook veel vertragingseffecten en overvloedige hoeveelheden galm, wat een progressieve houseplaat zijn ruimtelijkheid geeft.

EARLY PROGRESSIVE HISTORY

Het genre begon onofficieel in oktober 1990 met de release van Leftfield’s klassieker “Not Forgotten.” “Het was geen garage; het was geen techno; het was geen piano house. Het was underground elektronische house,” zegt Dave Seaman, een oude bekende van de scene, die progressieve house vele keerpunten heeft bezorgd met zijn A&R, DJ’s, journalistiek en productiewerk. Vóór “Not Forgotten” was Engeland vooral een consument van dancemuziek, omdat de meeste nummers werden geïmporteerd uit de VS, Duitsland, Nederland en België. Deze track opende veel deuren voor Britse producers omdat het hen het geloof gaf dat ze een duidelijk Brits geluid konden hebben dat ze hun eigen konden noemen.

Snel een paar jaar vooruit, en er waren al een handvol artiesten (Underworld, Soma, Spooky, Gat Decor, Brothers in Rhythm, William Orbit) en indie labels (Guerilla, Hooj Choons, Deconstruction, Soma Quality Recordings, Boys Own, Cowboy, 23rd Precinct en Stress) die muziek op basis van de Leftfield blauwdruk uitbrachten. William Orbit – die je misschien kent van het produceren van Madonna of het maken van ambient albums – speelde een grote rol in de vorming van het progressieve house geluid via zijn Guerilla label.

“Voor mij heeft Guerilla Records een grote rol gespeeld in het ontwikkelen tot een scene,” zegt Seaman. “Ze begonnen echt de vlag te hijsen voor deze muziek met artiesten als React 2 Rhythm, Spooky en Dr. Atomic.”

Al deze opwinding en innovatie, maar toch had de muziek geen naam. Dat zou snel veranderen toen Mixmag UK scribent Dom Phillips een rave binnenstapte en voor het eerst een ononderbroken set van deze muziek hoorde.

“Dingen zijn aan het veranderen,” schreef Phillips in het Mixmag artikel “Trance Mission 1992.” “Er is een nieuw ras van harde maar stemmige, banging maar doordachte, uplifting en trance-y Britse house die, terwijl het meest thuis bij de meer trendy Balearen menigte, is net zo goed in staat om te betoveren een rave menigte. Progressive house zullen we het maar noemen. Het is simpel, het is funky, het is stuwend, en het kon alleen maar Brits zijn.”

Vanaf het moment dat deze woorden werden geschreven, veranderde de dansmuziek over de hele wereld op een grote manier. Mixmag speelde een centrale rol in het brengen van deze muziek naar het wereldwijde podium. Niet alleen hebben ze de term helpen uitvinden en over de platen, dj’s en clubs geschreven, maar het bedrijf dat eigenaar was van Mixmag – Disco Mix Club, of “DMC” – ging zo ver dat het zijn eigen label Stress oprichtte, waar toekomstige progressieve housesterren als Danny Tenaglia en Andy Cato van Groove Armada hun voeten nat maakten. Seaman was het hoofd van A&R.

“Het was een broedplaats voor talent,” zegt hij. “We gaven veel dj’s en producers met grote namen hun eerste kansen.”

PROGRESSIVE HOUSE GROWS

Het noorden van Engeland was in rep en roer door dit nieuwe dansmuziekgenre. Een van de eerste ster-dj’s was Alexander Coe, of eenvoudiger gezegd, Sasha. Hij begon acid house te draaien in de legendarische club The Hacienda in Manchester, maar het was Shelly’s in Stoke-on-Trent dat van hem een nationale ster maakte. Tegen die tijd draaide hij alle progressive house anthems en mixte ze met piano-driven Italiaanse house. Het was de perfecte combinatie van geluiden die pasten bij Shelley’s heavy party scene. Toen Sasha naar Renaissance verhuisde en een jonge John Digweed ontmoette, was dat het moment waarop een van de meest invloedrijke duo’s ontstond die de dancemuziek ooit heeft gezien – een duo dat van grote invloed is geweest op ons als dj’s en als producenten van dancemuziek.

Eenmaal onder het dak van dezelfde club, begonnen Sasha en Digweed back-to-back sets te draaien en te experimenteren, waarbij ze elkaar pushten om hun sound aan te scherpen. Het bleek een ongelooflijk yin en yang te zijn toen ze de drie-CD Renaissance uitbrachten: The Mix Collection in 1994 uitbrachten. Deze compilatie wordt onder progressive house fans bijna bekeken alsof het de bijbel was. De lovende kritieken in alle DJ tijdschriften hadden mensen over de hele wereld aan het praten.

CD compilaties waren een integraal onderdeel van de groei en koestering van progressive house. In 1996 brachten Sasha en Diggers hun volgende opus uit, Northern Exposure. Ze wilden voor de wereld documenteren wat er gebeurde in de clubs van Noord-Engeland. Northern Exposure legde de blauwdruk vast voor een DJ-gemixte reis en bracht Andy Horsfield van Global Underground op een idee: Neem enkele van de meest populaire en innovatieve progressive house DJ’s, kies een exotische locatie, organiseer een feest en breng een twee-CD compilatie uit. Maar het waren niet alleen compilatie-cd’s die progressive house (en zijn tweelingzus, “progressive trance”) vooruit stuwden. Er waren veel artiesten die met albums uitkwamen die snel tot de verbeelding spraken van clubbers en liefhebbers van dansmuziek over de hele wereld. Leftfield, Underworld, BT, Blue Amazon, Fluke en Deep Dish brachten allemaal albums uit in 1994 en 1995, en het was duidelijk te zien dat dit niet de zoveelste rage in de dansmuziek zou worden. Underworld’s dubnobasswithmyheadman was een kritisch en commercieel succes, terwijl Leftfield’s album Leftism een hit werd in de UK en het volgende jaar genomineerd werd voor de felbegeerde Mercury Music Prize.

PROGRESSIVE GOES DARK

Voor een groot deel van de jaren ’90 was er een dunne lijn tussen progressive house, progressive trance en trance muziek. Trance was vóór 1996 iets elektronischer, minder dubby en sneller dan traditionele progressive house. DJ’s die als trance werden beschouwd, zoals Paul van Dyk, kwamen nog steeds in progressive house playlists terecht.

Maar toen eind jaren 90 het Gatecrasher-tijdperk van trance werd ingeluid door artiesten als Ferry Corsten, Tiësto, Paul Oakenfold en Armin van Buuren, probeerde het genre als geheel zich af te scheiden van zijn meer opzwepende tegenhanger. Enter de donkerdere progressive house sound. Met deze sound, die populair werd op zowel John Digweeds mixcompilatie Global Underground 019: Los Angeles uit 2001 als Communicate van Sasha & Digweed – en ondersteund werd door legendarische dj’s als Danny Tenaglia en Deep Dish – werden de tracks spaarzamer dan voorheen, met vaak minutenlange secties en het gebruik van eenvoudige noise builds in plaats van 909 snare-drum rolls om hun energie op te doen. Weg waren de opzwepende piano’s en breakdowns vol majeure akkoorden, in plaats daarvan vervangen door geluidseffecten gefilterd door grote hoeveelheden reverb en delay. De muziek was donker en spookachtig, maar je kon er nog steeds van dansen.

In 2005 was de donkere progressieve scene op zijn retour. Het had een geweldige zes jaar run met artiesten als Satoshi Tomiie, Quivver, Danny Howells, Lee Burridge, Desyn Masiello, Omid 16b, Hernan Cattaneo en Steve Lawler, die allemaal massale aanhangers creëerden. Maar met trance dat wereldwijd een groot publiek kreeg en weinig nieuwe ideeën in progressive, verschoven de fans naar meer melodieuze genres.

Sommigen kozen voor de Berlijnse “minimal” scene. Deze scene leende veel ideeën van progressive house – voornamelijk van James Holden – en veel van de grootste DJ’s in de scene verwerkten steeds meer van deze muziek in hun sets omdat ze meer melodie, drama en futuristische productie accepteerden. Hoofdrolspelers hierin waren Booka Shade, M.A.N.D.Y., Michael Meyer, Trentemøeller en Gui Boratto.

PROGRESSIVE HOUSE IDENTITY CRISIS

Het gebeurde allemaal zo onschuldig. In 2004 brachten Steve Angello, Eric Prydz en Sebastian Ingrosso de ene na de andere track uit, grotendeels gebaseerd op progressive house, maar met toegevoegde melodieuze leadriffs en grote drums die je normaal gesproken in trance vindt. In die tijd was er eigenlijk geen andere plek waar dit soort muziek ondergebracht kon worden. Dit viel ook samen met de opkomst van de muziekdownloadsite Beatport, die, net als een typische platenzaak, muziek per genre indeelde. “Dit begon een ander geluid te definiëren dan progressieve house en bracht veel van de fangroep ermee over,” zegt Lloyd Starr, COO van Beatport.

Dingen werden nog verwarrender voor progressieve house in 2007 toen deadmau5 “Faxing Berlin” uitbracht, dat zelf meer in lijn was met de oorspronkelijke ethos van progressieve house dan sommige van zijn latere werk zijn geweest. “deadmau5 was echt het begin van het nieuwe, gecommercialiseerde geluid van progressive,” zegt Darin Epsilon, een van Amerika’s meest gerespecteerde progressive/tech house dj’s. Nadat “Faxing Berlin” op nummer één stond, zorgde zijn sound voor honderden copycats. Plotseling werd progressive house het genre waar je mee geassocieerd moest worden als je succesvol wilde zijn.

Dat brengt ons naar het heden. Op dit moment is de progressive house waar iedereen het over heeft de main-stage EDM versie van progressive house. Hardwell wordt beschouwd als progressive house. W&W zijn progressive house. Martin Garrix ook. Dus hoe zijn we van Leftfield naar hier gekomen? “Er is niet één geaccepteerde standaard meer,” zegt Starr. “Met progressive house, wat Sasha & Digweed of Guerilla Records al die jaren geleden uitbrachten, is geëvolueerd naar wat Hardwell en Spinnin’ zijn.”

In gesprek met Starr, leren we dat niets van dit alles er echt toe zal doen. Verandering is al aan de gang.

“Je zult zeker een aantal updates zien in hoe muziek in de winkel wordt geclassificeerd, maar dat zal niet beperkt zijn tot hoe genres worden toegewezen,” zegt hij. “Het categoriseren van muziek op genre is een archaïsch model dat is overgebleven uit de fysieke winkelwereld, waar er geen andere keuze was dan genresecties te maken in schappen. In de digitale wereld kunnen nummers worden getagd op zaken als stemming, gelegenheid, activiteit en meer, die veel beschrijvender zijn dan een eenvoudig genre kan overbrengen. Degenen die onze Pro for Mac-muziekbeheersoftware gebruiken, kunnen dit nu al doen en in de toekomst zullen we deze tags op een zinvolle manier in de winkel opnemen.”

Tot al deze veranderingen vorm krijgen en dancemuziek in een wereld van gevoelens en stemmingen in plaats van genres leeft, hoe kun je dan vooruitstrevende housemuziek vinden die een beetje melodie en groove heeft?

Sommige progressive house puristen zullen het er misschien niet mee eens zijn, maar Eric Prydz onder zijn Pryda en Cirez D gedaantes is voor ons de leider ervan. Zijn Eric Prydz tracks krijgen misschien de radio play, maar het spul dat hij doet als Pryda en Cirez D zijn stevig geworteld in progressive house, met toegevoegde techno ingrediënten.

Prydz label Pryda Friends – met rijzende sterren als Jeremy Olander en Fehrplay – is nog meer poef van zijn progressieve cred. Mike Bindra, die promotor was bij Twilo in New York en medeoprichter van Electric Zoo Festival, deelt het sentiment. “Ik hou van wat Olander & Fehrplay aan het doen zijn. Ze speelden dit jaar zowel op Electric Zoo als op Mysteryland en rockten er op los. Sommige van hun tracks deden erg denken aan Sasha & Digweed in de begindagen van Twilo.”

Andere genres waar je goede muziek van dit soort zult vinden zijn tech house, techno, indie dance/nu disco en minimal. Misschien vind je zelfs wel wat in deep house. Er is een overvloed aan goede muziek die, als je vóór 2005 van progressive house hield, je nu waarschijnlijk ook zal bevallen. De sound is een beetje veranderd en gemorforfed met techno en minimal, maar de tracks hebben zeker de ruimte, dubbelspel en muzikaliteit die progressive house al bijna 25 jaar tot een geweldig genre maken. Enkele van onze favorieten zijn Teho, Eggo, Daniel Avery, E-Spectro, Guy J, Microtrauma, Andre Sobota, Gai Barone en Ryan Davis.

Luister naar onze 15 Progressive House Jams (1991-2014) playlist…

15 Progressive House Jams, 1991-2014

1. React 2 Rhythm “Intoxication” (Clubfield Mix) 1991

William Orbit’s Guerilla Records bracht al progressive houseplaten uit lang voordat Dom Phillips het genre bedacht. “Intoxication” en zijn vele remixen werden meer dan waarschijnlijk gedraaid op die rave die Phillips bijwoonde. Met zijn flanged beat en samples van Masters at Work’s “Blood Vibes,” was dit een tune die zijn tijd ver vooruit was.

2. Leftfield “Song of Life” (Extended Version) (Hard Hands) 1992

While “Not Forgotten” wordt gezien als de eerste progressieve house track, het was deze meer progressieve en elektronische track die echt alles belichaamde wat progressieve house zo’n uniek en speciaal genre maakte.

3. Gat Decor “Passion” (Effective) 1992

Veel dansmuziek historici beschouwen dit als de meest invloedrijke progressieve house plaat van de vroege jaren ’90. Gecomponeerd en geproduceerd door een trio van DJ’s die werkten bij Tag Records in Londen (een bijna-anagram van Gat Decor), werd deze track niet alleen over de hele wereld gedraaid, maar kwam ook twee keer in de UK Singles Chart, eerst op #29 als een instrumental, en dan opnieuw op #6 in 1996 als een mashup met Degrees of Motion’s “Do You Want It Right Now.”

4. Bedrock “For What You Dream Of” (Full on Renaissance Mix) (Stress) 1993

John Digweed en Nick Muir zorgden voor heel wat opschudding met deze track uit het begin van de jaren ’90. Vol met progressieve house handtekeningen en met een disco diva vocaal bovenop, deed het wonderen in de club, zozeer zelfs dat het werd gebruikt op de soundtrack van de film Trainspotting voor een club scene.

5. Underworld “Dark and Long (Dark Train)” (Junior Boy’s Own) 1994

Er zijn zoveel geweldige Underworld tracks die geïnspireerd werden door de progressive house beweging, maar “Dark Train” belichaamde echt de geest en ethos van echte progressive. Het werd ook gebruikt in Trainspotting, met groot effect.

6. Sasha “Xpander” (Deconstruction) 1999

Deze track is een samenwerking met Spooky’s Charlie May en de Australische producer Andy Page en belichaamde het “progressieve trance” geluid van de late jaren ’90. “Xpander” nam een arpeggiated synth lijn en werkte het over een 11-minuten durende reis die nooit ging vervelen. Eervolle vermeldingen gaan naar de track “Belfunk,” een herwerkte versie van een Sasha remix van Orbital’s “Belfast.”

7. iio “Rapture” (John Creamer & Stephane K Remix) (Made Records) 2001

Dit was de allereerste release van sterzangeres Nadia Ali, en wat een deuntje was het. Het begon in de underground en werd gedraaid op Twilo, met deze remix vakkundig gemaakt door het New Yorkse duo John Creamer & Stephane K. Het woord ging snel de wereld rond over deze tune, en het werd al snel een hoofdbestanddeel in niet alleen progressive house sets, maar ieders sets.

8. Holden & Thompson “Nothing” (93 Returning Mix) (Loaded Records) 2003

James Holden kwam in 1999 op 19 jarige leeftijd uit de poort met een zeer goed ontvangen track genaamd “Horizons”; maar het was dit nummer uit 2003 dat hem op de kaart zette. Gebruikmakend van een mathematisch gehakte vocal van Julie Thompson, werd dit door iedereen gedraaid, van Tiësto tot Sasha. Tot op de dag van vandaag, krijgt “Nothing” een schreeuw elke keer als het wordt gespeeld.

9. Gabriel & Dresden “Arcadia” (Organized Nature) 2005

Ja, dit is ons eigen nummer, maar het was heel erg onderdeel van de progressive house conversatie in 2005. We hadden net succes gehad met het nummer “As the Rush Comes,” dat velen beschouwden als een vocaal trance nummer, dus we wilden iets anders en funky proberen. Deze tune werd door bijna iedereen gesteund.

10. Deep Dish “Say Hello” (Steve Angello Remix) (Thrive/Positiva) 2005

Deze vocale track versmolt popgevoeligheden en progressieve house ideeën samen om magie te maken. Maar het was de Steve Angello remix die het speelbaar maakte voor een grote verscheidenheid van DJ’s, met zijn verpletterende live bas en arpeggiated synth lijn. Het is een van de nummers die waarschijnlijk het geluid van progressieve house veranderde in de richting van meer van de “big room” sound die je vandaag hoort.

11. Booka Shade & M.A.N.D.Y “Body Language” (Get Physical) 2005

Wanneer progressive house en minimal techno samensmolten, kreeg je deze monstertrack, die zeer instrumentaal was in het overbrengen van een grote verscheidenheid aan progressive house spinners naar de geluiden die in Berlijn gebeurden. Velen zijn nooit meer weggegaan.

12. Guy J and Sahar Z “Hazui” (Gui Boratto remix) (Elecktribe Records) 2006

De Braziliaanse producer/DJ Gui Boratto was de zoveelste artiest die de grenzen tussen minimal techno en progressive house deed vervagen. Deze remix voor twee (in die tijd) opkomende progressive house producers staat vandaag de dag nog steeds als een stuk vooruitstrevende, hands-in-the-air dansmuziek.

13. Ry X & Frank Wiedemann “Howling” (Âme Remix) (Innervisions) 2012

Progressive house en minimal techno komen weer samen op deze track, voorzien van een spooky vocal van de Australische indie folk vocalist Ry X. Sommigen beschouwen dit als een techno plaat, maar wij zien het als waar echte progressive house op dit moment ligt.

14. David August “Epikur” (Innervisions) 2014

Sluit je ogen en luister naar deze tune, en we zweren dat je terug wordt getransporteerd naar de vroege jaren ’90, op de best mogelijke manier. Het is een voorbeeld van hoe je “progressive house” kunt vinden door in de “deep house” sectie van Beatport te kijken. Als je van progressive houdt, zul je de emotionele rit van deze track geweldig vinden!

15. Pryda “Backdraft” (Pryda Recordings) 2014

Voor wie niet gelooft dat Prydz een echte progressive houseplaat kan maken, verwijzen we je naar deze track.

Volg Gabriel & Dresden op Facebook | Twitter

Share

Tags