Ik heb net een nieuwe netizen blogger opgemerkt – Karin Gustafson. Ik mag haar om drie redenen. Ten eerste schrijft ze traditionele poëzie, dat wil zeggen, ze toetst zichzelf aan de disciplines van rijm, meter en vorm. Ten tweede schrijft ze kinderverhalen. 
Dat doe ik ook. Sterker nog, ik heb een graad in kinderliteratuur. Dus… ik hou echt van deze kunstvorm. Ten derde, ze schrijft leuke berichten en heeft dezelfde achternaam als een favoriete leraar op de middelbare school (lang geleden). Haar laatste post is Subway Sonnet (vanaf 24 sept. 2009).
Zij wijkt af van de maatsoort, maar houdt zich bijna aan het rijmschema van het typische Shakespeareaanse Sonnet. Waar ze mee experimenteert (en daarom zeg ik bijna aan het rijmschema) is het aantal regels. Ze voegt een vijftiende “halve regel” toe aan het sonnet. Het is slechts nominaal een “halve regel”, aangezien er geen meter in het gedicht zit. Als ze het gedicht bijvoorbeeld met Iambische Pentameter had geschreven, dan zou een halve regel, volgens de regels, Iambische Trimeter zijn. Zoals het nu is, zou het sonnet ofwel een gewijzigd Shakespeareaans sonnet kunnen zijn (zowel vanwege de extra regel als omdat er geen meter is), ofwel een nonce sonnet (waarmee je gewoon een gedicht aanduidt waarvan de vorm uniek is voor het gedicht en de auteur van het gedicht). Hier zijn de laatste regels:
Vandaag ben ik bij de zee,
en water, uitgestrekter dan poelen, fonkelt
onder licht dat zo immens is dat het niet
kan worden opgesplitst in delen, maar zijn deeltjes
heffen het niet-moleculaire deel
van mij op, wat weigert de moed te verliezen,
geen kwestie
De volta van het sonnet (wat niet alle sonnetten hebben) is haar verschuiving tussen gisteren en vandaag, tussen observatie en een soort filosofische opsomming. Kijk ook eens naar haar sonnet Post-Eden, het is vrij goed. Net als bij het sonnet hierboven heeft ze geen maat, maar in tegenstelling tot dat sonnet behoudt ze het rijmschema van het Shakespeareaanse sonnet (er is geen halve regel).
Voor een gedicht geschreven in 8-regelige strofen van vier rijmende coupletten, zie haar post: The Burden of Specialness – Firely. Ze is een nieuwe blogger. 
Ze is een goede dichteres. En had ik al gezegd dat ze voor kinderen schrijft? Een boek dat ze schreef en illustreerde werd uitgegeven door Backstroke Books, genaamd 1 Mississippi. Dus, als je op zoek bent naar poëzie, neem dan een kijkje op haar blog. Als je kinderen hebt die leren lezen, probeer dan haar boek uit.
Een laatste ding, als je van Robert Pattinson houdt, de pijnlijk met ziel doordrenkte vampier van Twilight, dan zul je in Gustafson een zielsverwant vinden. (Het is haar vergeven, mijn vrouw was ook smoorverliefd.)
Ik hou van Robert Pattinson. Ik hou ook van Walt Whitman, W.B. Yeats en Virginia Woolf, dus veroordeel me alsjeblieft niet te streng. Hoewel ik eigenlijk nogal verbaasd ben over mijn liefde voor Pattinson. Het is niet alleen zijn uiterlijk (oké, het is zijn uiterlijk), maar ook een inherente, schijnbare, lieflijkheid. De nonchalante glimlach, de opgetrokken lippen, het getreiterde haar, de echt getreiterde zelf.