Beschrijvingen: 1 Petrus 2:9-10
Inleiding
Laten we haar Bonnie noemen, maar er zijn veel mensen die aan haar beschrijving zouden kunnen voldoen. Ze was opvallend mooi. Ze was intelligent. Ze was goed gekleed. Toch had ze het uiterlijk van een bange vogel. Ze sprak over haar eenzaamheid en over haar honger naar liefde. Ze verlangde wanhopig naar iemand die haar liefde zou geven.
Toen ik naar haar verhaal luisterde, dacht ik: “Zo’n knappe vrouw als zij moet toch wel genoeg afspraakjes hebben en veel kansen om verliefd te worden.”
Hoe kwam het dat Bonnie zoveel uiterlijk mooie eigenschappen bezat, maar niet het zelfvertrouwen had om mannen aan te trekken? Het kwam door haar oude herinneringen aan afwijzing. Toen Bonnie negen was groeide ze 5 centimeter, en tijdens de middelbare school was ze altijd het langste meisje van de klas. Toen ze 5’10” was stopte ze met groeien, en nu, als vrouw, staat haar lengte in schril contrast met haar knappe uiterlijk. Maar ze kan dat niet geloven, en ze kan de herinneringen aan schoolfeesten niet uit haar hoofd zetten, wanneer al haar vrienden werden gekozen en zij alleen achterbleef. Ze herinnert zich de kwetsende woorden van klasgenoten die haar uitscholden. “Misschien weet je niet hoe het is,” zei ze, “om in een groep te zitten en de enige te zijn die niet gekozen is. Het geeft je het gevoel dat je een stuk schroot bent.”
Een veelheid van studies in de laatste veertig jaar geeft aan dat de manier waarop we onszelf zien in hoge mate bepaalt hoe we in het leven handelen en reageren. Dat iemands zelfbeeld, eigenwaarde, gevoel van eigenwaarde de neiging heeft een bepalende factor te zijn in ons leven. Als we onszelf als een verliezer zien, gedragen we ons uiteindelijk in hoge mate als een verliezer. Als we onszelf als slachtoffer zien, zijn we geneigd ons door mensen te laten slachtofferen. Als we onszelf als oncreatief zien, komen we nooit met creatieve ideeën. Als we onszelf zien als een stuk schroot, beginnen we te denken dat we afval zijn. Als we onszelf als succesvol zien, hebben we de neiging successen te herhalen die we in het verleden hebben gehad. Net als Bonnie, zetten we onszelf op. Onze overtuigingen over onszelf bepalen ons gedrag.
Zoals Bonnie’s verhaal aangeeft vinden de overtuigingen die we over onszelf hebben hun oorsprong in de kindertijd. Helaas zijn sommige of veel van die overtuigingen onjuist. Veel mensen hebben een negatief beeld van zichzelf vanwege verkeerde informatie die ze in hun leven hebben gekregen van verkeerd geïnformeerde en onbevoegde bronnen.
We moeten vanuit een ander perspectief naar onszelf kijken. We moeten het horen van een geïnformeerde en bevoegde bron. Een student architectuur deed mee aan een landelijke wedstrijd voor het ontwerpen van gebouwen. Beoordeeld door een jury van architecten, kreeg haar ontwerp een Eervolle Vermelding. Ze was volkomen gedeprimeerd. Ze geloofde dat haar ontwerp het beste was. Tijdens de lunch op de laatste dag van de conventie zat ze over haar niet opgegeten boterham te kijken naar haar creatie. Een oude man zat er ook naar te kijken. Tenslotte merkte hij op, niet wetend wie het gebouw had ontworpen: “Deze is, denk ik, de beste van het stel.” De jury had haar werk slechts een eervolle vermelding gegeven, maar een oude man vond het mooi. De jonge studente ging opgetogen naar huis. Waarom? Omdat de oude man Frank Lloyd Wright was, waarschijnlijk de grootste architect van die tijd.
Wanneer de autoriteit ons iets zegt, kunnen we erop rekenen. God is de autoriteit over wie we zijn. Hij is onze Schepper. Hij geeft ons de juiste informatie. Hij is degene naar wie we moeten luisteren over wie we zijn. Petrus, in het eerste hoofdstuk, zegt wat God voor ons heeft gedaan. In hoofdstuk twee, spreekt hij over wat God over ons zegt. Als gelovigen in Jezus Christus informeert hij ons over wie wij zijn.
I. U bent aanvaardbaar (v. 9, “een uitverkoren ras”)
Eugene Petersen parafraseert “U bent door God uitverkoren … van niets tot iets, van verworpen tot aanvaard” (1 Petrus 2:9-10, The Message). De meesten van ons proberen hun hele leven acceptatie te verdienen. We zoeken het bij onze ouders, leeftijdgenoten, partners. We zoeken acceptatie bij de mensen die we respecteren en bij de mensen die we benijden. Ons verlangen om geaccepteerd te worden beïnvloedt het soort kleren dat we dragen, het soort auto waarin we rijden, het soort huis dat we kopen, en zelfs de carrière die we kiezen.
Waarom zijn we zo gedreven door acceptatie? Omdat we houden van het gevoel van acceptatie. We houden ervan te weten dat iemand ons heeft gekozen en aanvaard. Weet je nog dat je als kind honkbal speelde en de teams verdeelde? Meestal waren de twee beste spelers aanvoerder en terwijl ze de teams aan het kiezen waren dacht je: “Ik hoop dat ik door dit team gekozen word, want zij zijn het winnende team.” Als je door dat team werd gekozen, weet je dan nog hoe geweldig het voelde om door de beste speler gekozen te worden? Aan de andere kant, herinner je je hoe slecht je je voelde toen ze bij de laatste twee of drie kwamen en je nog steeds niet gekozen was?
Wanneer je wordt gekozen, geaccepteerd, verhoogt dat je gevoel van eigenwaarde.
Enige ouders aan de oostkust kregen een telefoontje van hun zoon tijdens de Koreaanse oorlog. Ze waren dolblij, want ze hadden al maanden niets meer van hem gehoord. Hij zei dat hij in San Francisco op weg naar huis was.
“Mam, ik wilde je alleen maar laten weten dat ik een maatje mee naar huis neem,” zei hij. “Hij is zwaar gewond en heeft maar één oog, één arm en één been. Ik zou graag willen dat hij bij ons komt wonen.”
“Natuurlijk, jongen,” antwoordde zijn moeder. “Hij klinkt als een dapper man. We vinden wel een plaatsje voor hem voor een tijdje.”
“Mam, je begrijpt het niet. Ik wil dat hij bij ons komt wonen.”
“Nou, oké,” zei ze uiteindelijk. “We kunnen het voor een half jaar of zo proberen. Nee, mam, ik wil dat hij altijd blijft. Hij heeft ons nodig. Hij heeft maar één oog, één arm en één been. Hij is er echt slecht aan toe.”
Zijn moeder was nu haar geduld verloren. “Zoon, je bent onrealistisch over dit. Je bent emotioneel omdat je in een oorlog hebt gezeten. Die jongen zal een last voor je zijn en een constant probleem voor ons allemaal. Wees redelijk.”
De telefoon klapte dicht. De volgende dag kregen de ouders een telegram: hun zoon had zelfmoord gepleegd. Een week later ontvingen de ouders het lichaam. Ze keken met onuitsprekelijk verdriet neer op het lijk van hun zoon – die één oog, één arm en één been had.
Zelfs met onze handicaps, karakterfouten, tekortkomingen, onzekerheden en onvolwassenheid, aanvaardt God ons zoals we zijn. Hij nodigt ons uit naar huis. Geen voorwaarden. Noch beperkingen. Hij kiest ons voor zijn team. We hoeven ons niet te laten opknappen, hechten of opmaken om door God geaccepteerd te worden. Hij aanvaardt ons met één oog, één arm, één been – ons voelend als een stuk schroot.
II. U bent waardevol (v. 9, “een volk voor Zijn bezit”)
Hoeveel denkt u dat u waard bent? Ik heb het niet over nettowaarde, maar over eigenwaarde. We moeten kostbaarheden nooit verwarren met waarde als persoon. Om de vraag te beantwoorden, hoeveel denk je dat je waard bent? moeten we een andere vraag stellen, wat bepaalt de waarde? Er zijn twee dingen die de waarde in het leven bepalen: Waarde hangt af van wat iemand bereid is te betalen voor iets. Een huis, een auto, een kunstwerk, een honkbalplaatje zijn alleen waard wat iemand bereid is ervoor te betalen. De waarde hangt af van wie het voorwerp in het verleden heeft bezeten. De recente veilingen van Jacqueline Kennedy’s en Prinses Diana’s persoonlijke bezittingen laat zien dat de waarde wordt verhoogd door vorige eigenaars.
Gebaseerd op deze twee criteria, wat is uw waarde? Hoeveel bent u waard? De Schrift zegt: “U bent door Christus gekocht en betaald, dus behoort u Hem toe” (1 Kor. 7:23 NIV). Van wie bent u? Wat is er voor jou betaald? Christus bezit u en heeft voor u betaald met zijn leven. God ruilde zijn eigen Zoon voor jou. Het kruis bewijst jouw waarde. God zegt dat ik zoveel van je hou. Jezus gaf zijn leven voor jou. En Jezus stierf niet voor troep.
Een bange vrouw vond haar plaats in een reddingsboot die op het punt stond om van de Titanic in de woeste Noord-Atlantische Oceaan te worden neergelaten. Plotseling schoot haar iets te binnen dat ze nodig had, dus vroeg ze toestemming om naar haar hut terug te keren voordat ze zouden vertrekken. Ze kreeg drie minuten, anders zouden ze zonder haar moeten vertrekken.
Ze rende over het dek dat al schuin stond onder een gevaarlijke hoek. Ze rende door de gokkamer met al het geld dat tot haar enkels aan de kant was gerold. Ze kwam bij haar hut en schoof snel haar diamanten ringen en dure armbanden en halskettingen opzij terwijl ze naar de plank boven haar bed reikte en drie kleine sinaasappels pakte. Ze vond snel haar weg terug naar de reddingsboot en stapte in.
Zo ook zijn wij, als gelovigen in Jezus, gered in zijn reddingsboot van verlossing. Net als de vrouw die terugging voor de sinaasappels, ging Jezus voor ons naar het kruis. Waarom? Omdat wij zo’n ongelooflijke waarde en waarde voor Hem hebben. Men kan niet beginnen te begrijpen wat voor ongelooflijke waarde wij voor Jezus hebben. In het waardesysteem van de maatschappij lijken we misschien niet meer dan een sinaasappel in vergelijking met een diamant. Maar voor Jezus zijn wij de kostbaarste schat van de hele wereld.
III. U bent bekwaam (v. 9, “een koninklijk priesterschap”)
Nu klinkt dat misschien een beetje eng voor ons. Een priester. Maar Petrus zegt dat de twee voordelen die priesters hebben, nu beschikbaar zijn voor iedereen die in Jezus Christus gelooft. Eén, we hebben directe toegang tot God. We hebben het recht om direct naar God te gaan. We hoeven niet te bidden via iemand anders. We hoeven onze zonden aan niemand anders op te biechten. We hoeven God niet te ervaren via iemand anders. We kunnen rechtstreeks naar God gaan. Twee, we hebben een verantwoordelijkheid om de noden van andere mensen te bedienen. Elke christen is een minister. Geen voorganger, maar een predikant. God zegt dat jij en ik begenadigd zijn voor de bediening om andere mensen te dienen. Wij zijn “Gods instrumenten om zijn werk te doen en voor hem te spreken, om anderen te vertellen van de dag en nacht die hij voor ons gemaakt heeft” (1 Petrus 2:9, The Message).
Het Latijnse woord voor priester betekent brug. De priester is een bruggenbouwer tussen God en de mens. Of zoals de oude prediker zei: “Wij zijn gered om te dienen.” Als we niet dienen, waarvoor zijn we dan in de wereld gered?
Bill Hybels zegt het als volgt: “Ik zou nooit op een dag mijn hand willen uitsteken met een zachte, onbesmette hand – een hand nooit bevuild door dienen – en de met spijkers doorboorde hand van Jezus schudden.”
Kunt u zich de gevoelens van achting voorstellen wanneer men zich realiseert dat God zijn werk aan ons heeft toevertrouwd?
IV. U bent vergeeflijk (v. 9-10)
Met andere woorden: u bent vergeven. Er zijn geen drie woorden die meer eigenwaarde overbrengen dan: U bent vergeven. God wrijft je zonden niet in, Hij wrijft ze uit. Hij herhaalt je zonde niet, zoals wij doen, Hij laat ze los.
Wanneer wij tot Christus komen, zijn onze zonden uitgewist. We zullen niet ter verantwoording worden geroepen voor hen. Ze zijn vergeten. Weg. Uitgewist. Behandeld alsof ze nooit hebben bestaan.
God is in de zaak van het vergeven van zonden. Hij kan al onze zonden nemen en onze lei schoonvegen. Onmiddellijk kan ons verleden worden gezuiverd.
Een rijke Engelse koopman was zeer excentriek en tevreden met alleen het beste van alles. Dus natuurlijk moest hij in een Rolls-Royce coupé rijden. Het was zijn trots en vreugde. Maar op een dag, na jaren van perfecte dienst, raakte hij een diepe kuil en brak zijn achteras. Deze Engelsman stuurde de auto terug naar de Rolls-Royce fabriek en was verrast toen de auto ’s nachts werd gerepareerd en zonder rekening aan hem werd terugbezorgd. Hoewel zijn garantie verlopen was, waren er geen kosten. De auto was perfect gerepareerd, helemaal gratis.
De eigenaar belde het bedrijf en informeerde naar de reparatie. Het antwoord luidde: “We hebben absoluut geen gegevens dat uw Rolls-Royce as ooit kapot is gegaan. Er kunnen geen kosten zijn.” Het streven van het bedrijf naar uitmuntendheid zou niet toestaan dat een gebrek bekend zou worden. Daarom hadden ze het letsel onmiddellijk en zonder kosten gerepareerd. Alsof er nooit iets mis was gegaan.
Zo is het ook met Gods barmhartigheid. Wanneer wij onze zonde belijden, vergeeft Christus ons onmiddellijk en zonder last. Alsof er nooit iets mis is gegaan.
Conclusie
Daar heb je het. De vier pijlers van eigenwaarde. Ik ben aanvaardbaar. Ik ben waardevol. Ik ben in staat. Ik ben vergeeflijk. Door wat God voor ons heeft gedaan kunnen wij “de lof verkondigen van Hem die u uit de duisternis geroepen heeft tot zijn wonderbaar licht” (1 Petrus 2:9). Wij zijn Gods handwerk, zijn meesterwerk, zijn schepping. Daarom prijzen wij Hem om wie wij zijn. Petrus gaat verder met te zeggen: “Eens was u geen volk, maar nu bent u Gods volk; u had geen barmhartigheid ontvangen, maar nu hebt u barmhartigheid ontvangen” (1 Petrus 2:10). Wij zijn van Hem – wij zijn uitverkoren, wij hebben waarde, wij zijn bekwaam bevonden, wij zijn vergeven. Als we dat hebben en weten dat het beoordelingssysteem van de wereld er gewoon niet toe doet. Dan weten we dat we geen troep zijn. We zijn van God.
Familietherapeut Paul Faulkner vertelt over de man die een problematisch tienermeisje wilde adopteren. Men zou de logica van de vader in twijfel trekken. Het meisje was destructief, ongehoorzaam en oneerlijk. Men geloofde dat ze vastbesloten was om zo te zijn, en haar gedrag was een uiting van de valse en onjuiste gedachten die ze van zichzelf had. Op een dag kwam ze thuis van school en plunderde het huis op zoek naar geld. Tegen de tijd dat hij aankwam, was ze weg en het huis was een puinhoop.
Toen hij van haar daden hoorde, drongen vrienden er bij hem op aan om de adoptie niet af te ronden. “Laat haar gaan,” zeiden ze. “Ze is tenslotte niet echt je dochter.” Zijn antwoord was eenvoudig. “Ja, dat weet ik. Maar ik heb haar gezegd dat ze dat wel is.”
God heeft ons ook gezegd dat we zijn kinderen zijn, als we hem vertrouwen en in hem geloven. We mogen rebelleren en onze rechten en privileges misbruiken, maar God zegt ons nog steeds dat we van Hem zijn.
Ik moet denken aan het humoristische verhaal van een bezoek van de president van de Verenigde Staten aan een verpleeghuis. De president ging met zijn gevolg het gebouw binnen en werd met vreugde ontvangen door de bejaarde bewoners. Terwijl hij van persoon tot persoon ging in het woongedeelte, viel zijn oog op een vrouw in een rolstoel die nogal ongeïnteresseerd leek. Maanden van campagne voeren voor de verkiezingen hadden hem geleerd hoe hij “de kamer moest bewerken”, en hij wilde niet iemand beledigen die misschien in de buurt zou zijn om te stemmen in de volgende race. Hij liep op haar af, glimlachte, klopte op haar schouder en kneep zachtjes in haar frêle hand. Ze glimlachte terug, maar zei niets. “Weet u wie ik ben?” vroeg de president. “Nee,” antwoordde zij, “maar als u het aan de dame van de verpleegsterspost daar vraagt, zal zij het u zeggen.”
Weet u wie u bent? Als je het Jezus vraagt, zal Hij het je vertellen. Als gelovigen in Hem worden we aanvaard, gewaardeerd, bekwaam en vergeven. Wat willen we nog meer?