La Boom NYC – Club La Boom NYC – La Boom Queens | La Boom Nightclub Dress Code
La Boom Nightclub Dress Code
Stripclubs kunnen eigenlijk niet blijven bestaan na muziek. Want daarna is er voor strippers niets meer om op te spelen. Van baardgieten tot twerking, de soundtrack is bepalend voor de bewegingen die een striptease tot een succes maken. Maar de muziek waar strippers op spelen is herhaaldelijk veranderd. In het begin van de 20e eeuw dansten karikaturale dansers op ragtime. In de jaren ’60 trad Lenny Bruce op in bandclubs, terwijl levende bands begeleiding speelden op bump-and-grind. Go-go meisjes in de jaren 70 dansten op popsongs uit een jukebox. De buitenaardse dansers van de jaren ’80 werden agressief en agressief door baardmetal, en creëerden een pop iconografie met een veel grotere capaciteit dan op MTV: “Girls, Girls, Girls’, ‘Cherry Pie’, ‘Pour Some Sugar On Me’: dit was nauwkeurig met strippers geïdentificeerde popmuziek die absoluut overvloedig mainstream werd.
Heden ten dage worden de meest arresterende engel van strippers en bandclubs belichaamd in hiphop en R&B. Er zijn wel een paar stevige brokstukken van bandclubanthems (“Porn Star Dancing”, “Shakin’ Hands”; bedankt, Canada), maar die vallen bijna in het niet bij de overvloed aan rap van de afgelopen 15 jaar. “Make It Rain’ (zowel die uit 2006 van Fat Joe en Lil Wayne als die uit 2010 van Travis Porter), ‘I’m N Luv (Wit A Stripper)’, ‘Rack City’, ‘Bandz A Accomplish Her Dance’, ‘Perfect Gentleman’, ‘Where Dem Dollars At’, om maar eens te beginnen. Maar er zijn elke week nieuwe singles speciaal voor de band club. En er is veel gezegd over hoe actief de bandclubs van Atlanta zijn in het doorbreken van nieuwe acts, dus het is een meegaande relatie.
De koper van de club heeft alle rapmuziek verboden tenzij er ‘Echt ZINGEN’ in zit… Zoals het zingen van de hook. -Ivy, Louisiana
Maar in de industrie zelf, cartografie en markten bedelen dat niet elke club de arena is van dollarbiljet moessons. De “gentlemen’s club” model, gebied acclaim ambagieuze adolescente dames blaffen rhinestoned toga’s in plaats van neon ballista strings, gebied zijn er kledingvoorschriften voor barter en dansers gelijk, nog steeds bestaat, net als clubs die accede muziek architectuur accessoire zowel een leger cartoon en het aanvaarden van hen te absorberen al zijn ze er. Een deel van deze actie houdt soms in dat rap helemaal wordt verboden, of dat de zoldertijd ervan sterk wordt ingekort.
Een bandclub zonder hiphop, zonder gezag dat het regent, klinkt als een relikwie bevroren in 1995. Maar een paar maanden geleden, toen een kennis me vertelde dat haar club rap verbood, dacht ik terug aan de absolute club waar ik in 1995 kwam – een plek waar rap niet was toegestaan, volgens de eigenaars. (Die ook de apple-pie versies van nummers met godslastering toestonden.) Dansers en DJ’s werden creatief en maakten gebruik van veel “klassieke” rap en jaren ’70 funk, waar ze mee uit de voeten begonnen te kunnen. Het rapverbod was duidelijk bedoeld om een ouder, volwassener publiek aan te spreken, iets wat ik herhaaldelijk heb gehoord van clubmanagers en -eigenaars.
la boom houston – YouTube | La Boom Nightclub Dress Code
Een man die in 1995 40 was, is niet opgegroeid met hiphop, maar een 40-jarige man is vandaag ongeveer even oud als het genre. (Jay Z wordt vandaag 44.) Een 60-jarige man kan rap horen en denken dat het slechts een opeenstapeling van herrie is. De jeugd van een 40-jarige viel samen met hits van Run-DMC, Tupac, N.W.A., De La Soul, en Cypress Hill. In 2013, rap is boilerplate en de abstractie dat het een alcove merk is absurd.
Ze bal op afschuwelijke nummers in blanke band clubs. Ik wil je niet zien ballen op Marilyn Manson, ‘The Dope Show.’-Hannibal Burress
Niet alleen is het een groot deel van de geaccepteerde muziek, het is de affaire-muziek voor bandclubs. Er is een Hannibal Burress geaccepteerd gebied waar hij praat over blanke band clubs versus atramentous band clubs, en de muziek die je apprehzen in elk. “Ze spelen op afschuwelijke liedjes in blanke clubs. Ik wil jullie niet zien spelen met Marilyn Manson, ‘The Dope Show’… Madonna, ‘Take a Bow’… Waarom spelen jullie niet met de liedjes die rappers speciaal voor de bandclub hebben gemaakt? Shake that ass while I bandy money that I fabricated affairs crack’. Oh, dit is adequate muziek voor deze omgeving!”
Een DJ, Daryl Roberson, die draait in Blush in Pittsburgh, zei dat zijn club een blijvend verbod op hip-hop heeft. “De koper is een vroegere kerel die het al tientallen jaren runt, nadat hij het van zijn vader had overgenomen,” zegt hij. “Ik denk dat hij zich wil richten op een ouder cliënteel.” De dansers daar hebben de ambitie om hiphop te dansen, maar “het geld is goed, dus ze zijn bereid om het erbij te laten zitten.”
Ivy, een ballerina in Zuid-Louisiana, zegt dat haar club hiphop volledig verbiedt, en een ongeveer sobere muziekarchitectuur heeft die volgens haar haar haar inkomen schaadt. “De koper van de club heeft alle rapmuziek verboden, tenzij er ‘Echt ZINGEN’ in zit,” zegt ze. “Zoals iemand die de hook zingt.” Onder hun geaccepteerde DJ, zegt ze, is de afspeellijst gericht op dance-muziek, waardoor de beste bedrock en hip-hop geëlimineerd wordt. “De mannen die binnenkomen hebben een opdracht aangenomen en ze accepteren drie dingen: rock, rap en/of country. Geen remixes of dubstep. Het heeft pijn het geld dat we bereiken op datum en ik accepteren abounding barter zeggen dat ze afhaken omdat ze HAAT de muziek.”
Aaron Duarte DJ’s in clubs in Phoenix en San Francisco en hosts de “I Got Love For Ya” podcast waarin hij praat met instanties binnen de industrie. Zijn club ging van een geen-hip hop architectuur naar een alle-hip hop architectuur nadat de eigenaar, die de in Texas gevestigde alternatie Jaguars in Phoenix had uitgezonden, bleek dat het verbieden van rap een slechte zakelijke keuze was.
“Het was dat Texas formaat,” zegt Duarte. “Een beetje country, een beetje rock, een beetje alternatief, een beetje zoals de oude academie R&B. Geen hip-hop, geen rap. Na zes maanden van ongeluk geld, kwam hij in principe naar ons toe en zei: ‘Jullie hebben zes maanden om uit te vinden wat je moet doen om geld te verdienen in deze club.’ ” Omdat de club in West Phoenix was, ver van de Scottsdale clubs die de witteboorden clientèle van het gebied trekken, zegt Duarte dat ze begonnen Mexicaanse muziek, gebonden hits en hip-hop toe te voegen aan de playlist van de club, en dat ze optredens verzorgden van Omarion, Uncle Luke, en Too $hort. “Binnen vier maanden, waren we de nummer één geldmaker. Authoritatief die schakelaar, accouterment aan uw markt, accouterment aan uw klantenkring, dat is waar we begonnen met het verdienen van geld,” zegt hij.
Het verdienen van geld is het gebruikelijke acumen voor arena hip-hop, ook, die Duarte toeschrijft aan de veranderde niches clubs dienen. In het algemeen wordt luidere, snellere muziek geadviseerd om de alcoholverkoop te bevorderen, en sommige clubs passen “upbeat” aan om bedrock n’ roll te betekenen. Andere, zoals die in San Francisco en New York, passen “upbeat” aan als EDM.
PlanB La Boom Houston, Tx – YouTube | La Boom Nightclub Dress Code
Hij verbood rap omdat hij de “verkeerde mensen” niet in zijn club wilde hebben.Ivy
Opnieuw, een club die geen hiphop wil comederen, wil geen atramentaire klanten. “Hij verbood rap omdat hij de ‘verkeerde mensen’ niet in zijn club wilde hebben”, zegt Ivy over de eigenaar van haar club. Dat is heel duidelijk. En dat is niet de enige actie die clubs ondernemen om te bepalen wie er komt. Een kledingvoorschrift dat overhemden met kraag en dichte schoenen voorschrijft, brengt één boodschap over, een verbod op grote witte T-shirts en baseballpetjes een andere. Vorige week stond in de Toronto Sun dat een ballerina een klacht had ingediend bij de Ontario Human Rights Commission omdat een bandclub haar vertelde dat de club geen atramentaire dansers aannam.
Een DJ met wie ik heb gebat, vertelde me dat hij in twee andere clubs had gedraaid waar rap verboden was. “De ene was chase-gerelateerd,” zei hij. “En een was toegevoegd ‘we willen stijlvol zijn’.” Racisme in bandclubs, waar aanwervingsquota over het algemeen schaamteloos zijn, is over het algemeen duidelijk zichtbaar, ook al wordt het vaak verwoord als “chique” of “stedelijk” of “de verkeerde mensen”. En net zoals Duarte ontdekte, kan een muziekarchitectuur een leger aantrekken of juist weghouden, en dat op een subtiele manier. Het is een onmiskenbaar voortschrijdend soort racisme in zijn gebruik van culturele en demografische rechtvaardigingen die al te dubbelzinnig genoeg zijn om ongecontroleerd te blijven.
Making it rain en rapmuziek worden gecodeerd als “stedelijk”, wat natuurlijk een code is voor “zwart”. En er zijn clubeigenaren en kooplieden die de nieuwe geaccepteerde engel van bandclubs niet opstarten, hetzij omdat ze het afschuwelijk vinden of omdat het te zwart is. Maar blanke adolescenten laten het de hele tijd regenen. Want net zoals hun ooms strippers van Motley Crüe hebben leren kennen, hebben zij Lil Wayne leren kennen. En er is veel moois en leuks aan een deel van het vermogen dat strippers tot muzen maakt. Werken in een club zonder rap is minder leuk, en kost de dansers absoluut geld als de klanten die het willen laten regenen op regenachtige muziek hun verzoek niet kunnen horen. Het doet me denken aan een club waar ik kwam, waar de dansers moesten inbreken op het podium – een actie die oorspronkelijk bedoeld was om te voorkomen dat ze zouden blijven staren in plaats van fooi te geven. Op een avond stonden een paar kerels geld op de date te gooien (het is moeilijk om het te laten regenen vanuit een ingebouwde positie) en een beheerder kwam en vroeg hen te gaan zitten. Het was grappig en angstig en het leverde elke ballerina geld op.
Gentlemen’s clubs imiteerden steakhouses niet en brachten strippen “stijlvol” om kunstzinnige redenen tot stand, ze deden het om winst te maken door ze geschikte plaatsen te maken om met bedragenrekeningen mee te gaan. Vandaag de dag is het uitgeven van een albino appartement een zaak van het verleden. (De ruggengraat van dat absurde, cultureel burgerlijke gedrag zal zich uiteindelijk of later in de boekhouding manifesteren). Een rap-vrije band club voelt al niet meer van deze tijd. En zal binnenkort net zo’n geaccepteerde afwijking zijn als een club die alleen ragtime speelt.
GERELATEERD: Music To Band To: Queens of the Stone Age zijn de enige bedrockband die seks begrijpt