RocketEdit
Układ kół 0-2-2 lub Northumbrian został po raz pierwszy użyty w Rocket Stephensona, ich zgłoszeniu do Rainhill Trials z 1829 r., konkursu mającego na celu wybór projektu lokomotywy dla nowej kolei Liverpool & Manchester Railway. Stephenson uznał, że zasady konkursu faworyzowały szybką, lekką lokomotywę o umiarkowanej sile uciągu. Chociaż wcześniejsze projekty George’a Stephensona były ciężkimi czterosprzęgłowymi lokomotywami towarowymi, Rocket była prawie całkowicie nowa. Stephenson był zwolennikiem kolei adhezyjnej, wbrew ówczesnej modzie, i uważał, że lekkie obciążenia dla Rainhill pozwolą nawet na zastosowanie tylko jednej osi napędowej. Pozwoliło to na uproszczenie, nie wymagając ani napędu łańcuchowego między osiami, ani wynalezionych przez Stephensona zewnętrznych prętów sprzęgających.
Osiągnięcie odpowiedniej trakcji wymagało, aby większa część masy Rakiety znajdowała się na osi napędowej niż na osi nośnej. Ciężki kocioł został przesunięty do przodu, a oś pod nim, co dało układ 0-2-2, a nie 2-2-0. Cylindry ustawiono pod stromym kątem, tak jak rok wcześniej w Lancashire Witch, zamiast typowych dla tego okresu cylindrów pionowych. Dzięki temu cylindry znajdowały się nad komorą spalania, a maszynista i strażak mieli wspólny pomost na tym samym, tylnym końcu lokomotywy. Wcześniej byli oni często odseparowani na swoich końcach lokomotywy.
NoveltyEdit
Zgłoszona przez Ericssona i Braithwaite’a do prób, ich Novelty, była lokomotywą czołgową 0-2-2. Zarówno koła napędowe, jak i koła wleczone były tej samej wielkości, a być może istniała również możliwość zamontowania napędu łańcuchowego sprzęgła, aby zapewnić lepszą przyczepność „w razie potrzeby”. Novelty została również opisana jako konstrukcja 2-2-0WT, ponieważ nie ma wyraźnego „przodu” lub „tyłu” tej konstrukcji.
NorthumbrianEdit
Rocket była jedyną lokomotywą, która pomyślnie ukończyła próby, a Stephenson został dostawcą lokomotyw dla L&MR.
Typ Northumbrian został zastąpiony przez typ 2-2-0 Planet. Odwrócono w nich układ cylindrów, umieszczając je wewnątrz, pomiędzy ramami, a poniżej wędzarni z przodu. Wewnętrzne cylindry były bliżej siebie, co dawało mniejszą parę kołysania, a więc były mniej podatne na oscylacje odchylania przy prędkości. Umieszczenie cylindrów pod skrzynią wędzarniczą pozwoliło również na zastosowanie krótszych rur wydechowych, co zwiększyło wydajność. Northumbriany były ostatnimi i jedynymi lokomotywami produkcyjnymi z takim układem kół.
Po „Planetach” większość lokomotyw pasażerskich zaczęła stosować układ 2-2-2, z dodatkową przednią osią nośną, zapewniającą lepszą jazdę z prędkością.
.