Terminy „funkcjonalista” i „strukturalno-funkcjonalista” oraz odpowiadające im „izmy” są obecnie dość stabilne w swoich znaczeniach. Jednak nie zawsze tak było. Zanim przyjrzymy się teoriom, krótka wycieczka po zmieniających się niuansach tych terminów jest w porządku.
„Funkcjonalizm” jest szerokim terminem. W swoim najszerszym znaczeniu obejmuje zarówno funkcjonalizm (wąsko rozumiany), jak i funkcjonalizm strukturalny. Ja używam go głównie w węższym znaczeniu, to znaczy w odniesieniu do idei związanych z Bronisławem Malinowskim i jego kontynuatorami, zwłaszcza Sir Raymondem Firthem. Jest to perspektywa zajmująca się działaniami między jednostkami, ograniczeniami narzucanymi jednostkom przez instytucje społeczne oraz relacjami między potrzebami jednostki a zaspokajaniem tych potrzeb poprzez ramy kulturowe i społeczne. Strukturalno-funkcjonalizm” mniej zajmuje się indywidualnym działaniem czy potrzebami, a bardziej miejscem jednostek w porządku społecznym, czy wręcz konstrukcją samego porządku społecznego. Zazwyczaj ten ostatni termin identyfikuje prace A.R. Radcliffe-Browna i jego zwolenników. W Wielkiej Brytanii obejmowały one E. E. Evans-Pritchard (w jego wczesnej pracy), Isaac Schapera, Meyer Fortes, i Jack Goody, wśród wielu innych.
Jeszcze granica między strukturalno-funkcjonalizmem i funkcjonalizmem nigdy nie była sztywna. Niektórzy zwolennicy Radcliffe-Browna nie mieli nic przeciwko określeniu „funkcjonalista”; inni przyjęli etykietę „strukturalno-funkcjonalista” lub „strukturalista” (aby odróżnić swoją pracę od pracy Malinowskiego). Co więcej, termin „brytyjski strukturalista” był używany w latach pięćdziesiątych, aby odróżnić Radcliffe-Brownianizm od Lévi-Straussianizmu lub „francuskiego strukturalizmu” (opisanego w rozdziale 8).
.