Bezpośrednie porównania alfuzosyny z innymi
W porównaniu z prazosyną, alfuzosyna IR miała porównywalną skuteczność i powodowała mniej działań niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego. Buzelin i wsp. porównali działanie alfuzosyny z prazosyną u 103 pacjentów. Alfuzosynę IR w dawce 2,5 mg podawano trzy razy na dobę. Prazosyna była włączana do leczenia w schemacie „step-up” w dawce 1 mg dziennie przez pierwsze dwa dni, 1 mg dwa razy dziennie przez następne pięć dni, a następnie 2 mg dwa razy dziennie, począwszy od drugiego tygodnia. Alfuzosyna i prazosyna powodowały podobne zwiększenie szczytowego i średniego przepływu moczu (odpowiednio 26% i 28% oraz 30% i 27%) oraz poprawę w zakresie oceny objawów (odpowiednio 32% i 34%). Jednakże alfuzosyna powodowała mniej działań niepożądanych związanych z hipotensją niż prazosyna. Spośród pacjentów leczonych prazosyną u czterech wystąpiło złe samopoczucie, osłabienie i omdlenia. Tylko jeden pacjent otrzymujący alfuzosynę skarżył się na zawroty głowy; nudności i diplopię zgłaszano odpowiednio u jednego i dwóch pacjentów.
W porównaniu z tamsulosyną, alfuzosyna IR wykazywała porównywalną skuteczność i powodowała większe obniżenie skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi. Buzelin i wsp. porównywali doustną tamsulosynę w dawce 0,4 mg raz na dobę z doustną alfuzosyną w dawce 2,5 mg trzy razy na dobę przez 12 tygodni u 256 ocenianych pacjentów z BPH. Tamsulosyna i alfuzosyna były równie skuteczne w zwiększaniu szczytowego przepływu moczu (odpowiednio 11,6 i 11,5 mL/s) i poprawie punktacji Boyarsky’ego (odpowiednio 6,2 i 6,0). Tamsulosyna powodowała mniej działań niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego. U pacjentów leczonych tamsulosyną nie wystąpiła istotna zmiana ciśnienia krwi, natomiast u pacjentów leczonych alfuzosyną wystąpiło istotne zmniejszenie ciśnienia krwi zarówno w pozycji stojącej, jak i leżącej (o 4-5 mm w porównaniu z wartością wyjściową) (p < 0,05). Częstość występowania innych działań niepożądanych przypisywanych alfuzosynie i tamsulosynie (np. zawroty głowy, ból głowy, kołatanie serca, tachykardia, niedociśnienie posturalne i omdlenia) była podobna (odpowiednio 10,5% i 9,2%). Oba leki powodowały również u pacjentów niski, ale podobny odsetek zaburzeń erekcji.
Hofner i wsp. badali tamsulosynę w dawce 0,4 mg na dobę, alfuzosynę IR w dawce 2,5 mg trzy razy na dobę oraz placebo w podgrupie 830 pacjentów z BPH. Stwierdzili oni, że nieprawidłowy wytrysk występował częściej u pacjentów leczonych tamsulosyną niż u pacjentów otrzymujących placebo (p = 0,045). Jednakże częstość występowania tego działania niepożądanego była podobna i mała u pacjentów leczonych tamsulosyną i alfuzosyną (odpowiednio mniej niż 1% i 0). Ponieważ tylko trzech pacjentów w badaniu przerwało przyjmowanie leku z tego powodu, badacze uznali to działanie niepożądane za niewielkie.
.