FormacjaEdit
Armia Ochotnicza zaczęła się formować na przełomie listopada i grudnia 1917 roku pod dowództwem generała Michaiła Alekseyeva i generała Lavra Kornilova w Nowoczerkasku, wkrótce po rozpoczęciu rosyjskiej wojny domowej po rewolucji październikowej. Zorganizowała się ona do walki z bolszewikami w południowej Rosji. Alekseyev i Kornilov werbowali zwolenników, wśród których początkowo byli ochotniczy oficerowie, kadeci, studenci i Kozacy. Z pierwszych 3 000 rekrutów tylko dwunastu było zwykłymi żołnierzami, reszta to oficerowie, z których niektórzy mieli pretensje, że muszą służyć jako szeregowcy.
Oficjalne utworzenieEdit
27 grudnia 1917 (9 stycznia 1918) oficjalnie ogłoszono utworzenie Armii Ochotniczej, której ogólnym przywódcą został Aleksiejew, głównodowodzącym Korniłow, szefem sztabu generał Aleksander Łukomski, dowódcą 1. dywizji generał Anton Denikin, a dowódcą 1. pułku oficerów generał Siergiej Markow. Przy sztabie utworzono również tzw. „Radę Specjalną”, w skład której weszli wybitni politycy cywilni, tacy jak Peter Struve, Paweł Miliukow, Michaił Rodzianko, Siergiej Sazonow i Borys Sawinkow.
1918Edit
Na początku stycznia 1918 roku Armia Ochotnicza liczyła około 4000 ludzi. Walczyła przeciwko Armii Czerwonej razem z oddziałami generała Aleksieja Kaledina.
Pierwsza kampania kubańskaEdit
Pod koniec lutego Armia Ochotnicza musiała wycofać się z Rostowa nad Donem z powodu postępów Armii Czerwonej i wyruszyła na Kubań w celu połączenia się z formacjami Kozaków Kubańskich, odwrót znany jako Marsz Lodowy. Jednak większość Kozaków Kubańskich nie poparła Armii Ochotniczej i tylko niewielki oddział (3.000 ludzi) pod dowództwem generała Wiktora Pokrowskiego dołączył do Armii Ochotniczej 26 marca 1918 roku, zwiększając jej liczebność do 6.000 żołnierzy. Próba zdobycia Jekaterynodaru przez Armię Ochotniczą w dniach 9-13 kwietnia zakończyła się klęską – Korniłow zginął w walce trafiony pociskiem artyleryjskim. Denikin przejął dowództwo nad resztkami Armii Ochotniczej i wyruszył do odległych stanic za rzeką Don.
Druga Kampania KubańskaEdit
W czerwcu 1918 roku 3000 ludzi pod dowództwem pułkownika Michaiła Drozdowskiego dołączyło do Armii Ochotniczej, zwiększając jej siłę do 8000-9000 ludzi. 23 czerwca Armia Ochotnicza rozpoczęła tzw. drugą kampanię kubańską, przy wsparciu generała Piotra Krasnowa. Do września 1918 roku Armia Ochotnicza osiągnęła liczebność od 30 000 do 35 000 ludzi, dzięki mobilizacji Kozaków Kubańskich i „elementów kontrrewolucyjnych” zgromadzonych na Północnym Kaukazie, przyjmując nazwę Kaukaskiej Armii Ochotniczej.
Jesienią 1918 roku rządy Wielkiej Brytanii, Francji i Stanów Zjednoczonych zwiększyły pomoc materialną i techniczną dla Armii Ochotniczej. Przy wsparciu Ententy siły białych południoworosyjskich połączyły się w tzw. Siły Zbrojne Południowej Rosji (Вооружённые силы Юга России, Vooruzhenniye sily Yuga Rossii) pod wodzą Denikina. Na przełomie 1918 i 1919 roku Denikin pokonał 11 Armię Radziecką i opanował region Kaukazu Północnego.
1919Edit
W styczniu 1919 roku Ochotnicza Armia Kaukazu została podzielona na Armię Kaukazu i Armię Ochotniczą, do których później dołączyła Armia Donu, utworzona z resztek Kozackiej Armii Krasnowa. Po zdobyciu Donbasu, Caricyna i Charkowa w czerwcu 1919 roku, Denikin rozpoczął 20 czerwca (3 lipca) natarcie na Moskwę. Zgodnie z jego planem, główny cios Moskwie miała zadać Armia Ochotnicza (40 000 ludzi) pod dowództwem generała Władimira Maja-Majewskiego.
Bolszewicy oskarżali Białą Armię o okrucieństwo na podbitych terytoriach, zwykle wobec robotników, a sowiecka historiografia nazwała ten reżim „Denikinschina”. Niektóre z jednostek i formacji Armii Ochotniczej posiadały dobre umiejętności wojskowe i siłę bojową dzięki dużej liczbie oficerów w jej szeregach, którzy nienawidzili i gardzili bolszewikami. Skuteczność bojowa Armii Ochotniczej spadła jednak latem 1919 r. wobec znacznych strat i poboru zmobilizowanych chłopów, a nawet wziętych do niewoli żołnierzy Armii Czerwonej. Podczas kontrofensywy Armii Czerwonej w październiku 1919 roku Armia Ochotnicza poniosła zdecydowaną klęskę i wycofała się na południe.
1920Edit
Na początku 1920 roku wycofała się na tereny za Donem i została zredukowana do korpusu liczącego 5 000 ludzi pod dowództwem generała Aleksandra Kutepowa. W dniach 26 i 27 marca 1920 roku resztki Armii Ochotniczej zostały ewakuowane z Noworosyjska na Krym, gdzie połączyły się z Armią Wrangla pod dowództwem generała Piotra Wrangla.