SN jest mieszanym ruchowym i czuciowym nerwem obwodowym powstającym z pnia górnego (piąty i szósty nerw szyjny) splotu ramiennego (punkt Erba) ze zmiennym udziałem czwartego korzenia nerwu szyjnego. Nerw ten biegnie poniżej więzadła poprzecznego łopatki, przechodząc przez wcięcie nadłopatkowe i wchodząc do dołu nadłopatkowego, podczas gdy tętnica nadłopatkowa zwykle biegnie powyżej więzadła. Klasycznym opisem STSL jest całkowicie nie skostniałe pojedyncze pasmo i należy się go spodziewać średnio w trzech czwartych przypadków. Częściowe lub całkowite skostnienie (jak w naszym studium przypadku) oraz anomalne dwu- lub trójdzielne pasma STSL zostały opisane -. Nerw ten przebiega następnie przez dół nadłopatkowy, dając gałęzie ruchowe do mięśnia nadgrzebieniowego, ze zmiennymi, niewielkimi wkładami czuciowymi do stawu łokciowego i stawu obojczykowo-barkowego oraz sporadycznie do skóry. Nerw ten zakrzywia się wokół kręgosłupa łopatki w miejscu wcięcia spinoglenoidalnego, przechodząc wraz z tętnicą pod więzadłem spinoglenoidalnym. Gałęzie motoryczne do supraspinatus znajdują się około 1 cm od wcięcia nadłopatkowego, 3 cm od pochodzenia głowy długiej mięśnia dwugłowego, natomiast gałęzie motoryczne do infraspinatus średnio 2 cm od tylnej obręczy kości kulszowej -.
Nerwy obwodowe są bardzo podatne na uszkodzenia w wyniku rozciągania i ucisku. Oba te mechanizmy skutkują niedokrwieniem nerwu, obrzękiem, zmianami mikrośrodowiska i upośledzeniem przewodzenia. Zgłaszano, że nacisk na SSN jest spowodowany przez: (i) wrodzone zmiany strukturalne kości łopatki, (ii) złamanie łopatki, które powoduje modyfikację struktury anatomicznej wcięcia, (iii) guzy lub torbiele zwojowe zwykle w wcięciu nadłopatkowym lub spinoglenoidalnym (najczęściej opisywany mechanizm urazu), (iv) zjawisko efektu procy wywołane przez unieruchomienie SSN w dwóch punktach, jednym w splocie ramiennym, a drugim w mięśniu nadgrzebieniowym, co uniemożliwia przemieszczanie się nerwu w wcięciu. Postuluje się, że przyczyną dysfunkcji nerwu są również mikrourazy naczyniowe (v). Pogrubiałe lub zwapniałe więzadło nadłopatkowe (vi) może również uciskać nerw. Może również występować dynamiczna kompresja z więzadła spinoglenoidalnego, jak zaproponowano ostatnio -.
Diagnozowanie SNES może być bardzo trudne. Wymagany jest szczegółowy wywiad i badanie fizykalne. Radiogramy, MRI, elektromiografia i badania przewodnictwa nerwowego mogą dostarczyć istotnych informacji w diagnostyce SNES. Neuropatia nadłopatkowa często objawia się słabo zlokalizowanym tępym bólem w bocznej i tylnej części barku, któremu towarzyszy osłabienie rotacji zewnętrznej i odwodzenia, co może imitować rozerwanie mankietu rotatorów lub dyskopatię szyjną. Ból i osłabienie są bardziej nasilone w przypadku zmian patologicznych na poziomie wcięcia nadłopatkowego niż wcięcia spinoglenoidalnego. Objawy mogą dotyczyć bocznej strony ramienia, ipsilateralnej strony szyi lub przedniej ściany klatki piersiowej. U niektórych pacjentów obserwuje się bezbolesne, izolowane osłabienie mięśnia podłopatkowego -. Historia urazu – bezpośredni wpływ na ramię lub z pośredniej siły, takie jak upadek na wyciągniętej ręce – lub powtarzające się korzystanie z ramienia – w tym siatkówka, piłka ręczna, tenis, podnoszenie ciężarów, pływanie, ciężka praca – jest powszechne -.
Początkowe leczenie neuropatii nadłopatkowej bez dowodów na zmiany zajmujące przestrzeń powinny być nieoperacyjne, z modyfikacją aktywności, leki przeciwzapalne i przeciwbólowe, w połączeniu z fizjoterapią . Większość neuropatii nadłopatkowych ustępuje całkowicie. Niestety, objawy neuropatii, w tym ból i osłabienie, mogą trwać dłużej niż rok, aby osiągnąć maksymalną poprawę. W celu utrzymania pełnego ruchu kłębu kości ramiennej oraz wzmocnienia mięśni mankietu rotatorów, mięśnia dwugłowego ramienia oraz mięśni okołoramiennych zaleca się program ćwiczeń fizycznych w domu. Szczególną uwagę należy zwrócić na ustalenie prawidłowej postawy ciała poprzez ćwiczenia odwodzenia łopatki oraz wzmocnienie mięśni trapezu, romboidów i mięśnia sercowego. Rehabilitacja skoncentrowana na funkcji łopatki jest korzystna w powrocie do zdrowia i może zapobiec nawrotom urazu. Interwencja chirurgiczna jest wskazana, gdy nie ma poprawy po 6 miesiącach opieki nieoperacyjnej lub w przypadkach z wyraźnymi dowodami zmian kompresyjnych. Dekompresję SSN na wcięciu nadłopatkowym można osiągnąć nawet poprzez otwartą interwencję chirurgiczną w podejściu trapezowo-rozszczepowym lub poprzez artroskopową dysekcję STSL. Należy zachować ostrożność, aby uniknąć uszkodzenia tętnicy i żyły nadłopatkowej, które przebiegają powierzchownie do więzadła poprzecznego łopatki.