Bitwa Warszawska, (28-30 lipca 1656). Szwecja najechała na Polskę i Litwę w 1655 roku, rozpoczynając pierwszą wojnę północną, która miała trwać do 1660 roku. Posunięcia Szwedów były szybkie. W 1656 r. król Szwecji Karol X i sprzymierzona armia brandenburska pokonali większą armię polsko-litewską pod Warszawą, a następnie wkroczyli do miasta.
Dzięki uprzejmości Svenska Portrattarkivet, Sztokholm
W czerwcu 1656 roku Szwecja podpisała sojusz z Fryderykiem Wilhelmem, elektorem Brandenburgii i księciem Prus. Ich wspólna armia licząca 18 000 żołnierzy pomaszerowała od północy w kierunku Warszawy. Czekał na nich król polsko-litewski, Jan II Kazimierz Waza, oraz armia licząca około 40 000 w większości niewyszkolonych żołnierzy. Jan Kazimierz przeprawił część swojej armii przez Wisłę i pomaszerował prawym brzegiem rzeki w kierunku armii szwedzko-brandenburskiej. W dniu 28 lipca Karol rozpoczął nieudany frontalny atak wzdłuż prawego brzegu. Nie udało mu się wyprzeć polsko-litewskiej piechoty, która okopała się za wałami ziemnymi między brzegiem rzeki a Puszczą Białołęcką.
Następnego dnia Karol i Fryderyk Wilhelm postanowili ominąć linie polsko-litewskie. Ich siły skierowały się w lewo przez las, z piechotą osłanianą przez kawalerię. Odpierając polsko-litewskie ataki, zajęły otwartą równinę na polsko-litewskiej prawicy, tym samym oskrzydlając ją. Jan Kazimierz próbował zlikwidować ich nową pozycję szarżą husarii, ale nie udało mu się przeforsować swojej przewagi. Wobec braku możliwości utrzymania pozycji, Jan Kazimierz wycofał się przez Wisłę jeszcze tej samej nocy. 30 lipca armia szwedzko-brandenburska przemaszerowała przez otwartą równinę i zaatakowała wycofującą się armię polsko-litewską, która została zmuszona do ucieczki z Warszawy. Armia szwedzko-brandenburska pomaszerowała do Warszawy, ale jej siły były niewystarczające do utrzymania miasta i później została zmuszona do wycofania się.
Straty: Polsko-litewskie, 2 000 z 40 000; szwedzko-brandenburskie, 1 000 z 18 000.
.