Pod koniec lat trzydziestych amerykańska gospodarka wciąż zmagała się z bezrobociem, wojującymi związkami zawodowymi i brakiem popytu na towary. Ale kiedy Europa pogrążyła się w konflikcie w 1939 roku, Stany Zjednoczone zaczęły uciekać przed skutkami Wielkiego Kryzysu (1930-39). Amerykańskie przedsiębiorstwa sprzedawały do krajów europejskich towary, takie jak stal. Kiedy narodom sprzymierzonym (pod wodzą Francji i Wielkiej Brytanii) zabrakło pieniędzy, administracja Roosevelta sfinansowała ich zakupy broni, statków i samolotów. W 1940 r. polityka rządu amerykańskiego polegała na pomocy sojusznikom, ale unikaniu bezpośredniego zaangażowania w wojnę. Dostarczając broń krajom demokratycznym, Stany Zjednoczone miały nadzieję stać się „arsenałem demokracji”.
W latach trzydziestych Kongres usłyszał dowody na to, że wielki biznes popchnął Stany Zjednoczone do I wojny światowej (1914-18), ponieważ bankierzy i producenci broni chcieli chronić swoje inwestycje w Europie. W 1940 roku amerykańskie zaangażowanie w kolejną europejską wojnę było dla większości polityków nie do pomyślenia. Jednak dla wielu firm wojna europejska niszczyła ich rynki. Chcieli interweniować. Kiedy 7 grudnia 1941 r. Japończycy zbombardowali amerykańską flotę w Pearl Harbor, polityka izolacji zniknęła z dnia na dzień. W ciągu kilku tygodni amerykańskie firmy rozpoczęły produkcję wojenną na pełną skalę.
Przez prawie dekadę administracja Roosevelta była nieufna wobec wielkiego biznesu. Ale po ataku na Pearl Harbor liderzy biznesu zgłosili się na ochotnika do pracy dla rządu. Ci „dolarowi” ludzie zachowali swoje firmowe pensje, ale płacono im dolara rocznie jako konsultantom rządowym. W ten sposób udało im się zapobiec przejęciu przez rząd federalny kontroli nad głównymi gałęziami przemysłu. Rząd federalny zawarł umowy z biznesem, aby zaspokoić potrzeby wojenne. Powoływano agencje, które pomagały kontrolować rodzaj produkowanych towarów i utrzymywać ceny na rozsądnym poziomie. Na przykład, amunicja była zamawiana na zasadzie „koszt plus”. Oznaczało to, że producenci otrzymywali swoje koszty produkcji plus niewielki zysk uzgodniony przez wszystkich. Nacisk kładziono na szybkość produkcji, a nie na wydajność. Prezydent Franklin D. Roosevelt powiedział, że zmienia swoje imię z „Dr. New Deal” na „Dr. Win-the-War.”
Wartime poziomy produkcji ostatecznie położyły kres Wielkiemu Kryzysowi. Do 1946 roku bezrobocie było niskie, płace były na rekordowym poziomie, a gospodarka kwitła. Niedobór siły roboczej spowodowany wojną oznaczał, że wiele kobiet i nastolatków weszło na rynek pracy. Powracającym żołnierzom groziło, że po wojnie bezrobocie znów wzrośnie, ale prezydent Harry S. Truman, następca Roosevelta, wykorzystał GI Bill, by zamiast tego dać im możliwość studiowania. To zmniejszyło presję na gospodarkę i przyczyniło się do powstania lepiej wykształconej siły roboczej. Kontrola cen narzucona przez Biuro Administracji Cen (Office of Price Administration – OPA) zakończyła się 1 lipca 1946 roku. Prawie natychmiast ceny skoczyły w górę, ale tym razem amerykański przemysł był gotowy do odpowiedzi. Zwiększona produkcja dóbr konsumpcyjnych spowodowała spadek cen. W latach powojennych Amerykanie kupowali ogromne ilości samochodów, lodówek, telewizorów i innych urządzeń gospodarstwa domowego. Rozpoczęła się era konsumpcyjna.
Nie wszystko jednak w powojennym świecie było dobre dla biznesu. Po wojnie politycy i bankierzy próbowali powstrzymać świat przed podziałem na obszary gospodarcze zamknięte dla amerykańskiego handlu. Kilka międzynarodowych porozumień i organizacji – Plan Marshalla, Bank Światowy, Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) oraz Układ Ogólny w Sprawie Taryf Celnych i Handlu (GATT) – zostało wprowadzonych w życie, aby utrzymać otwarte rynki światowe i pomóc w odbudowie globalnej gospodarki. Niestety, były Związek Radziecki odmówił pomocy w jakiejkolwiek odbudowie, która wiązała się z pewnymi zobowiązaniami. Wchłonął on kilka krajów Europy Wschodniej, tworząc zamknięty obszar gospodarczy odizolowany za tak zwaną żelazną kurtyną. W ten sposób rozpoczęła się zimna wojna, czterdziestoletni, niemilitarny impas między narodami zachodnimi a Związkiem Radzieckim.