Na podstawie analizy badań środowiskowych dotyczących manii jednobiegunowej i zaburzeń dwubiegunowych autorzy przeglądu w Bipolar Disorders zalecili ustanowienie klinicznego rozpoznania manii niezależnego od manii w ramach zaburzeń dwubiegunowych.
Ale stosunkowo rzadko obserwowano manię jednobiegunową lub manię z łagodną depresją. Według wcześniejszych badań stany te wydają się występować częściej u mężczyzn kolorowych, z młodszym wiekiem rozpoczęcia choroby i niższymi wskaźnikami współwystępowania z zaburzeniami lękowymi.
Autorzy zebrali oparte na wywiadach dane z 9 badań epidemiologicznych z 5 krajów badających względną rzadkość manii jednobiegunowej i ocenili kliniczne i społeczne dane demograficzne, choroby współistniejące, temperament i historię rodziny uczestników. Osoby z manią jednobiegunową i zaburzeniem dwubiegunowym typu I porównywano za pomocą uogólnionych liniowych modeli mieszanych skorygowanych względem wieku i płci.
Analizy ujawniły 109 dorosłych i 195 nastolatków z rozpoznaniem manii i łagodnej depresji oraz 323 dorosłych i 182 nastolatków z zaburzeniem dwubiegunowym typu I. Zgodnie z oczekiwaniami, w grupie osób z manią przeważali mężczyźni. Osoby z manią jednobiegunową rzadziej podejmowały próby samobójcze, rzadziej odczuwały lęk i używały narkotyków. Dorośli z manią wykazywali w szczególności mniejszą przewagę zaburzeń odżywiania i nadużywania leków.
Continue Reading
Ograniczeniem badania był jego retrospektywny charakter i mała liczebność próby, chociaż dane zostały zebrane z kilku dużych badań.
Autorzy zauważyli również, że uczestnicy, u których rozpoznano manię jednobiegunową, mogą ostatecznie doświadczyć epizodu depresyjnego i mogą zostać dokładniej zdiagnozowani jako chorzy na chorobę dwubiegunową. Biorąc jednak pod uwagę, że zaburzenie dwubiegunowe może wymagać bardziej złożonego leczenia farmakologicznego w celu leczenia zarówno epizodów maniakalnych, jak i depresyjnych, autorzy podkreślili przydatność dla klinicystów odrębnego rozpoznania manii jednobiegunowej.
„Znaczące różnice stwierdzone w zakresie płci i współchorobowości między manią a sugerują, że mania jednobiegunowa, pomimo jej niskiego rozpowszechnienia, powinna zostać uznana za odrębne rozpoznanie zarówno dla celów klinicznych, jak i badawczych” – podsumowali autorzy.