W 1790 roku, w tym samym roku, w którym Stany Zjednoczone przeprowadziły pierwszy federalny spis ludności, John Asplund sporządził swój Roczny Rejestr Wyznania Baptystów w Ameryce. Mając wielkie pragnienie i środki, aby „przebyć około 7000 mil w ciągu około 18 miesięcy, głównie pieszo”, pan Asplund po raz pierwszy sporządził wyczerpującą listę kościołów i stowarzyszeń baptystycznych w Ameryce.1 Ten spis baptystów jest interesujący, ponieważ autor opisał największą liczbę baptystów w Ameryce jako „Regularnych”, co jest jednym z pierwszych przypadków pojawienia się tej etykiety we wczesnym amerykańskim druku. Kim byli ci Regularni Baptyści?
Wszystkie ważne przekonania baptystyczne (distinctives) były głoszone przez różne grupy przedreformacyjne. Wierzymy, że te przekonania można prześledzić wstecz aż do apostołów. Jednakże, podczas gdy ta historia baptystycznych przekonań może być prześledzona wstecz aż do początku kościoła, wierzymy, że uważne badanie prawdziwej historii kościoła ujawnia, że te wczesne grupy nie identyfikowały się jako baptyści, ani nie były nazywane baptystami przez nikogo przed XVI wiekiem.2
Baptyści ogólni i partykularni
Pod koniec XVI wieku wierzący, którzy ostatecznie zidentyfikują się jako baptyści, oddzielili się od grupy innych nonkonformistów. Grupa ta została wcześniej wygnana z Anglii do Holandii za swoje nieanglo-katolickie praktyki religijne. Po powrocie do Anglii, ta grupa dusz stworzyła zalążek pierwszego lokalnego kościoła baptystów w Londynie. W Baptists in Upper and Lower Canada before 1820, Stuart Ivison and Fred Rosser reported a developing theological difference:
The Church established in Spitafields by Helwys in 1611, and the five Baptist Churches that were added during the next fifteen years, were of the doctrinal type known as „Arminian”. Oznacza to, że przyjęły one pogląd holenderskiego teologa Jacobusa Arminiusa (1560-1609), że Zadośćuczynienie Chrystusa miało „ogólny” (tj. powszechnie wystarczający) zakres i że wszyscy ludzie mogli swobodnie przyjąć jego korzyści. . . . Ta wiara w „ogólne” zadośćuczynienie doprowadziła do tego, że ich następcy byli znani jako Generalni Baptyści.3
Ivison i Rosser pokazują również, jak inni baptyści zbierający się w lokalne kongregacje w Anglii trzymali się bardziej kalwinistycznego stanowiska zadośćuczynienia: „Do 1638 roku istniały również kongregacje 'Partykularnych’ Baptystów, którzy utrzymywali, że Zadośćuczynienie miało szczególne zastosowanie, tj. tylko dla dobra wybranych”. Do końca XVII wieku istniały ogólne kościoły baptystyczne i partykularne kościoły baptystyczne rozproszone po całej Anglii. Było to mniej więcej w tym czasie, gdy baptyści torowali sobie drogę do nowego świata zwanego Ameryką.
Regularni baptyści w Ameryce
Jak obie grupy baptystów przybyły do Ameryki, ich nazwy stopniowo się zmieniały. Po osiedleniu się w koloniach, Ogólni Baptyści w środkowych koloniach byli bardziej powszechnie nazywani Wolnymi Baptystami. Baptyści partykularni, w i wokół bardziej wolnych kolonii, takich jak Rhode Island, zaczęli być nazywani Regularnymi Baptystami. Określenie „Regularni” dla opisania jednego rodzaju baptystów nie pojawiło się, dopóki baptyści nie przybyli do Ameryki.
Do czasu utworzenia Filadelfijskiego Stowarzyszenia Baptystów w 1707 roku, Wolni (Ogólni) Baptyści mieli przewagę liczebną nad Regularnymi (Partykularnymi) Baptystami. Filadelfijskie stowarzyszenie sformułowało uderzające Wyznanie Wiary (1742), które czerpało obficie z Drugiego Londyńskiego Wyznania Wiary (1689) i wcześniejszego Prezbiteriańskiego Westminsterskiego Wyznania Wiary (1646). Filadelfijscy Baptyści, którzy również opowiadali się za agresywnym programem misyjnym, przesunęli falę liczby Wolnych Baptystów do Regularnych Baptystów w całej Nowej Anglii i reszcie Wschodniego Wybrzeża.
Przed Wielkim Przebudzeniem obie grupy baptystów miały wspólny problem: prześladowania. W A Brief History of the Regular Baptists (1877), Achilles Coffey stwierdza, że „pośród walki o głoszenie ewangelii z wolnością, baptyści w Wirginii byli okrutnie bici i więzieni.” Dwie grupy baptystów w Wirginii były przez pewien czas zjednoczone przez „spójną siłę opozycji z zewnątrz. „4 Dopiero po Wielkim Przebudzeniu ponownie się rozdzieliły z powodu ich odpowiednich stanowisk w sprawie Zadośćuczynienia.
Późniejsze Grupy Regularnych Baptystów
W końcu nazwa „Regularni Baptyści” stała się nieco ogólna i już niekoniecznie oznaczała konkretne przekonania dotyczące Zadośćuczynienia. W rezultacie, czasami trudno jest posortować wszystkie z różnych grup. Podczas zachodniej ekspansji Ameryki, tak zwani Wolni Baptyści (pamiętaj: ogólne zadośćuczynienie), trzymali się ścisłego przekonania, że chrzest przez zanurzenie nie tylko umieszczał kogoś w lokalnym kościele, ale pozwalał ochrzczonemu nowemu członkowi uczestniczyć w komunii. Ta „zamknięta” nauka o komunii dała tym kościołom zdecydowane miano „Ścisłych Baptystów”. Ci Ścisli Baptyści nazywali siebie również Regularnymi Baptystami z powodu swojego stanowiska. Co więcej, ich krytycy zaczęli odnosić się do tych Ścisłych Baptystów jako Hard-shell lub nawet Primitive Baptists5. Rodzice prezydenta Abrahama Lincolna, Thomas i Nancy Lincoln, byli członkami kościoła Hard-shell Baptist w Kentucky, który był częścią Licking-Locust Association of Regular Baptists (patrz „Who Knew: Abraham Lincoln Was a Regular Baptist?”).
W zasadzie wszystkie Ścisłe Kościoły Baptystyczne w Kanadzie, które trzymały się tego ścisłego porządku wierzeń na temat komunii nazywały siebie Regularnymi Baptystami, ponieważ byli oni po prostu normalnymi, ortodoksyjnymi (regularnymi) praktykującymi Baptystami. Stowarzyszenie Regularnych Kościołów Baptystycznych – utworzone w Ontario, w Kanadzie, w 1957 roku – nadal trzyma się nauczania i praktyki zamkniętej komunii. Poprzednikiem ARBC był Związek Regularnych Kościołów Baptystycznych, utworzony w 1928 roku w Hamilton, Ontario.
Starzy Regularni Baptyści to wczesna amerykańska grupa wywodząca się ze Stowarzyszenia Zjednoczonych Baptystów New Salem, które powstało w Kentucky w 1825 roku. Stowarzyszenie zmieniło nazwę na Regular United (1854), potem na Regular Primitive (1870), a następnie na Regular Baptist (1871). W 1892 r. grupa ostatecznie ustaliła nazwę „Old Regular”. Oprócz przestrzegania zamkniętej komunii, ci Regularni Baptyści praktykują również obmywanie stóp.
Sovereign Grace Association of Old Regular Baptist Churches of Jesus Christ twierdzi, że jest bardziej konserwatywne w swoim codziennym chodzie, ale grupa ta również trzyma się tych samych rodzajów praktyk znalezionych u wyżej wspomnianych Starych Regularnych Baptystów.
Zrozumienie słowa „Regularny” w GARBC
Generalne Stowarzyszenie Regularnych Kościołów Baptystycznych potwierdziło umiarkowanie kalwinistyczne wyznanie wiary oparte na Konfesji z New Hampshire (1833). Użycie słowa „regularny” nigdy nie było bezpośrednim odniesieniem do konkretnego poglądu na zadośćuczynienie; wywodzi się ono raczej z późniejszego, bardziej ogólnego znaczenia tego słowa. Do czasu utworzenia GARBC w 1932 r. kontrowersja modernistyczna podzieliła Północną Konwencję Baptystyczną na kilka odłamów. Regularni Baptyści wyznawali ortodoksyjne poglądy w czasach, gdy niektóre kościoły baptystyczne były bardzo nieregularne. To znaczenie słowa „regularny” było jasne od samego początku, kiedy Howard Fulton wygłosił swoje przełomowe kazanie „What Regular Old Fashioned Baptists Stand For” (zob. fragment w pasku bocznym).
Łaciński termin regula, który oznacza „regułę lub przykład”, jest korzeniem naszego angielskiego słowa „regularny”. Po raz pierwszy słowo to zostało użyte w angielskiej formie w 1387 roku. John of Trevisa (ok. 1326-c.1402, angielski pisarz) połączył je z kanonem („regułą lub miarą”) Pisma Świętego. Pierwsze wydanie Oxford English Dictionary podaje podobną definicję dla „regular” w formie przymiotnikowej: „Eklezjastycznie podlegający, lub związany regułą religijną, należący do zakonu lub zakonu monastycznego”. Dla naszych kościołów „regularny” jest przymiotnikiem, który opisuje baptystów jako ortodoksyjne kościoły, które potwierdzają regułę lub miarę Pisma Świętego.
W książce The Baptists (1988) William Henry Brackney podsumował tę długą historię stwierdzeniem: „Baptyści bardzo różnili się co do swojego pochodzenia i składu. „6 Jest to z pewnością prawda. Ale kiedy przychodzi do odpowiedzi na pytanie: „Kim są Regularni Baptyści?”, nie jest tak trudno znaleźć ich pochodzenie lub odrębną jakość, którą można znaleźć w słowie „Regularny” umieszczonym obok nazwy „Baptysta”. Regularny Baptysta wierzy w ortodoksyjną, baptystyczną doktrynę.
Notatki
John Asplund, The Annual Register of the Baptist Denomination in North-America (Philadelphia: Dobson, 1792).
W przeważającej części kościoły GARBC nie wywodzą swojej nazwy od „Jana Chrzciciela” ani nie trzymają się różnych form sukcesji baptystycznej.
Stuart Ivison i Fred Rosser, Baptists in Upper and Lower Canada before 1820 (University of Toronto Press: 1956), 5.
William Henry Brackney, The Baptists (New York: Greenwood Press, 1988), 1.
Jeff Brodrick jest zastępcą dyrektora biblioteki w Baptist Bible College, Clarks Summit, Pennsylvania.
.