WykopaliskaEdit
Zakład został wykopany przez American School of Classical Studies pod kierunkiem Johna Langdona Caskeya z Uniwersytetu w Cincinnati.
StrukturaEdit
Struktura pochodzi z okresu Wczesnego Hellady II (2500-2300 p.n.e.) i jest czasami interpretowana jako mieszkanie elitarnego członka społeczności, proto-pałac lub centrum administracyjne. Alternatywnie, został również uznany za strukturę komunalną, tj. wspólną własność mieszczan. Dokładna funkcja pozostaje nieznana ze względu na brak drobnych znalezisk wskazujących na konkretne przeznaczenie budynku. Dom posiadał klatkę schodową prowadzącą do drugiego piętra i był osłonięty dachem krytym dachówką; znajdowały się w nim również pomieszczenia magazynowe. Znalezione na miejscu szczątki zawierały tysiące terakotowych płytek, które spadły z dachu. Chociaż takie dachy znajdowano również we wczesnohelladzkim miejscu Akovitika, a później w mykeńskich miastach Gla i Midea, stały się one powszechne w greckiej architekturze dopiero w VII wieku p.n.e. Ściany „Domu Płytek” zostały zbudowane z suszonych na słońcu cegieł na kamiennych cokołach.
ZniszczenieEdit
Datowanie węglem-14 wskazuje, że Dom Płytek został ostatecznie zniszczony przez pożar w 22 wieku p.n.e.. Niedługo po zniszczeniu miejsce to zostało oczyszczone w taki sposób, że nad terenem pozostał niski tumulus. Zniszczenie zarówno budynku jak i terenu budowy zostało po raz pierwszy przypisane przez Johna Langdona Caskey’a inwazji Greków i/lub Indoeuropejczyków podczas wczesnego okresu Hellady III. W rzeczywistości, misterna struktura tumulusu zbudowanego przez wczesnych Helladów III nad ruinami Domu Płytek wskazuje na „okazanie szacunku dla swoich poprzedników, którego nie można by się spodziewać po najeźdźcach z innej kultury.”
.