Dystrybucja płynu pozakomórkowego nad przestrzenią wewnątrz- i zewnątrznaczyniową u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym

Przebieg czasowy odpowiedzi hemodynamicznych na długotrwałe przeciążenie sodem badano u ludzi. Badanie obejmowało sześciu pacjentów, którzy stali się nadciśnieniowcami na ekspozycji na nadmierną aktywność mineralokortykoidów. Ciśnienie tętnicze, rzut serca i objętość płynów ustrojowych mierzono metodami nieinwazyjnymi w odstępach tygodniowych przez co najmniej 6 tygodni, a w dłuższych odstępach czasu przez okres do 2 lat. Objętość płynu pozakomórkowego zwiększała się o około 20%, a ciśnienie tętnicze wzrastało o 20-40%. Początkowo dominującym czynnikiem wzrostu ciśnienia był rzut serca. Jednak w późniejszym okresie ciśnienie pozostawało wysokie lub rosło jeszcze bardziej, mimo że rzut serca i objętość płynów ustrojowych spadały do normy. W niektórych przypadkach, zwłaszcza u młodych osób, minęły tygodnie lub miesiące, zanim całkowity opór obwodowy zaczął rosnąć, i nie było ilościowej zależności między początkowym wzrostem rzutu serca a późniejszym wzrostem oporu. Wyniki te przemawiają przeciwko bezpośredniemu związkowi przyczynowo-skutkowemu między przepływem a zmianami oporu. Preferencyjne rozszerzenie przedziału wewnątrznaczyniowego było związane z wysokim rzutem serca, podczas gdy preferencyjne rozszerzenie przedziału płynu śródmiąższowego było związane z wysokim oporem. Tak więc wzór hemodynamiczny nadciśnienia indukowanego sodem wydaje się w jakiś sposób związany z dystrybucją płynu pozakomórkowego w przedziale wewnątrz- i pozanaczyniowym.