Origins
Koncepcja osadzenia została zapoczątkowana przez Polanyi’ego, którego trwające całe życie badania wzajemnych powiązań między gospodarką i społeczeństwem sięgały od antropologicznych badań małych społeczności na Południowym Pacyfiku do ekonomii politycznej instytucji regulujących globalną gospodarkę w XIX wieku.
Polanyi argumentował, że ponieważ jednostki zawsze były przede wszystkim istotami społecznymi, a nie ekonomicznymi, osadzenie jest koniecznym i podstawowym warunkiem gospodarki. W The Great Transformation (1944) analizował konsekwencje XVIII- i XIX-wiecznej ekspansji kapitalizmu, a mianowicie wysiłki zmierzające do stworzenia sfery ekonomicznej coraz bardziej oddzielonej od instytucji pozaekonomicznych, która funkcjonowałaby wyłącznie w celu maksymalizacji zysku. Polanyi argumentował, że przed XIX wiekiem system ekonomiczny był pojmowany jako część szerszego społeczeństwa rządzonego przez społeczne zwyczaje i normy w takim samym stopniu, jak przez rynkowe zasady zysku i wymiany. Powstanie kapitalizmu wiązało się jednak z wysiłkami politycznymi mającymi na celu odłączenie gospodarki od tego środowiska społecznego. To odłączenie gospodarki oznaczało jednak z konieczności zmianę jej otoczenia społecznego, a więc i społeczeństwa. W społeczeństwie rynkowym podstawowe aspekty życia społecznego zostałyby potraktowane jako czyste towary rynkowe (towary fikcyjne), a ludzie przedefiniowani jako czysto ekonomicznie racjonalni (tj. maksymalizujący zysk) aktorzy. Polanyi argumentował, że te wysiłki osadzenia społeczeństwa w rynku, zamiast rynku w społeczeństwie, były ostatecznie skazane na niepowodzenie, przynosząc za sobą niebezpieczne reakcje społeczne o różnej skali i charakterze, wśród których najbardziej znaną był faszyzm. Bardziej abstrakcyjnie, próbę transformacji i jej ostateczny odwrót nazwał podwójnym ruchem, określając ciągły i półautomatyczny proces osadzania i odłączania. Polanyi postawił w ten sposób pytanie, jak pogodzić ekspansję rynku z porządkiem społecznym, który może ją utrzymać.
To wczesne ujęcie osadzenia postrzega sferę społeczną jako koniecznie pierwotną w stosunku do sfery ekonomicznej. Pogląd ten znajduje swoje echo w pojęciu lifeworld, wprowadzonym przez niemieckiego filozofa Jürgena Habermasa. Habermas zdefiniował świat życia jako podzielane rozumienia i wartości, które są ustanawiane przez kontakty twarzą w twarz w czasie i które tworzą podstawę tożsamości, wartości i przekonań, które mogą być milczące lub uważane za oczywiste, a nie wyraźnie uzasadnione. Dla Habermasa legitymizacja zarówno oficjalnej ekonomii, jak i państwa administracyjnego jest zagrożona przez kolonizację świata życia poprzez relacje oparte na materialności. Dzieje się tak na przykład wtedy, gdy cel edukacji zmienia się z rozwijania kultury i wiedzy na maksymalizację zysku. Aby było jasne, kolonizacja świata życia nie ogranicza się do maksymalizacji zysku, ale obejmuje bardziej ogólny proces, w którym obszary życia mające na celu reprodukcję wiedzy, kultury i integracji społecznej są pod coraz większym wpływem pieniędzy, władzy i, bardziej ogólnie, racjonalności instrumentalnej.
Pojęcie osadzenia jako zarówno stale istniejącego warunku, jak i kwestii stopnia i zmienności zostało podjęte przez wpływową pracę francuskiej szkoły regulacji. Tutaj podstawowe założenie, że gospodarki są osadzone w stosunkach społecznych identyfikuje zadanie analizy ekonomicznej jako odkrycie i porównanie zarówno jawnych, jak i ukrytych typów regulacji oraz ich społecznych i gospodarczych reperkusji. Na przykład fordyzm jest analizowany jako sposób reprodukcji społecznej oparty na konwencjach, w których stale rosnąca produkcja umożliwia wypłacanie coraz wyższych wynagrodzeń za pracę, która jest gwarantowana w długim okresie. W zamian za to konflikt klasowy zostaje stłumiony, a zorganizowana praca osłabiona.
.