By Sam McPherson
The 1989 Oakland Athletics byli wieloma rzeczami, w tym mistrzami World Series. Pokonali jednak trudną drogę do tego celu, przegrywając w 1988 roku World Series, mimo że byli wielkimi faworytami. To moment, do którego Athletics powrócą, niestety, w 1990 roku w World Series. Ale pomiędzy finałowymi porażkami, wersja Oakland Athletics z 1989 roku osiągnęła nieśmiertelność.
Drużyna wygrała 99 spotkań, mimo że straciła najbardziej wartościowego gracza Amerykańskiej Ligi 1988 Jose Canseco na 97 spotkań z powodu kontuzji. All-Star closer Dennis Eckersley również przegapił prawie siedem tygodni sezonu, od końca maja do połowy lipca. Och, i 1988 AL Rookie of the Year shortstop Walt Weiss opuścił 78 meczów, również. Jak wiele drużyn może stracić trzech kluczowych graczy w ten sposób i nadal toczyć się do 99 zwycięstw? Niewiele.
To był zespół pełen talentu i chęci. A’s mieli misję wygrania serii po tym, jak Los Angeles Dodgers dzięki szczęśliwej huśtawce i gorącemu asowi miotającemu zdobyli tytuł w 1988 roku, pokonując Oakland w pięciu meczach dość łatwo. Ten zespół nie będzie odmówić ich mistrzostwa.
Z tych kontuzji, A’s nie przejąć pierwsze miejsce na dobre do 10 sierpnia, kiedy zarówno Canseco i Eck były z powrotem w 100 procentach. Nie zaszkodziło też ponowne pozyskanie w połowie lata wiecznej All-Star Rickey’a Hendersona. Rickey był po prostu fantastyczny w domu, przed fanami z Oakland – w zaledwie 85 meczach z A’s ukradł 52 bazy.
Sezonowe gwiazdy w składzie obejmowały pierwszego bazowego Marka McGwire’a (33 home runy, 95 RBI), pomocnika Dave’a Parkera (22 HRy, 97 RBI) i trzeciego bazowego Carneya Lansforda (średnia.336, 37 kradzieży). Po raz kolejny, również, startowy pitching był niesamowity: Czterech różnych starterów A’s wygrało co najmniej 17 spotkań w 1989 roku.
Dave Stewart zrobił to co zwykle, notując 21-9 z 3.32 ERA, podczas gdy Mike Moore (19-11, 2.61) i Storm Davis (19-7) zanotowali po 19 zwycięstw. Wrzuć do tego Boba Welcha i jego 17-8 rekord z 3.00 ERA, a była to formidable rotacja do złamania dla przeciwników na cotygodniowej podstawie.
Eckersley nadal zdołał uratować 33 mecze z rekordem 4-0 i 1.56 ERA, podczas gdy leworęczny Rick Honeycutt (12 ratunków, 2.35) i praworęczny Todd Burns (osiem ratunków, 2.24) umiejętnie wypełnili za Ecka, gdy ten był poza domem. A’s prowadzili w AL w save’ach, dzięki temu trio pomocników, którzy byli gotowi na każde wezwanie menedżera Tony’ego LaRussy.
W AL Championship Series, Oakland zmierzyło się z Toronto Blue Jays – którzy oczywiście kilka sezonów później zapracują na własną nieśmiertelność. Ale w 1989 roku nie byli jeszcze gotowi. A’s wygrał dwa pierwsze mecze w domu w Coliseum łatwo, a następnie po Blue Jays pokonać Davis w Game Three, prawdziwy show naprawdę zaczął dla fanów baseballu.
Henderson prowadził w czterech biegach z dwóch HRs, podczas gdy Canseco hit najgłębszy piłkę każdy kiedykolwiek widział uderzył w telewizji na żywo, naprawdę: YouTube wciąż kocha ten home run. Piątkowy strzał z kija Jose był dla Blue Jays druzgocący i nigdy się już nie podnieśli. A’s wygrali mecz czwarty, 6-5, a w meczu piątym, Stewart i Eck połączyli siły, by wyeliminować Toronto, 4-3.
To było na World Series ponownie dla Oakland, a ich zespół będzie twarzą w twarz z jego cross-bay rywali, San Francisco Giants. W czterech meczach, które nie były zbyt konkurencyjne – Giants nigdy nie prowadzili w żadnym momencie serii – A’s naprawili krzywdy z 1988 roku w dominującym stylu.
Ogółem, Oakland pokonało San Francisco 32-14 i pokonało ich 44-28. The A’s wygrali dwa pierwsze mecze w Coliseum, 5-0 i 5-1, za dominujące wysiłki Stewarta i Moore’a. Po tym, jak trzęsienie ziemi w Loma Prieta zmusiło do przełożenia meczu trzeciego na 10 dni, Oakland podniosło się z miejsca, w którym go opuściło.
Stewart rozpoczął mecz trzeci i zatrzymał Gigantów na trzech biegach, zanim S.F. zdobyło cztery bezsensowne biegi z ławki A’s w dziewiątym poranku przegranej 13-7. Moore poprowadził mecz czwarty i znów był bardzo silny. Po raz kolejny, Giants dostał się do Oakland’s bullpen późno na cztery runy, ale 9-6 zwycięstwo dla A’s klinczowane serii w czterech meczach.
Naturalnie, Stewart był MVP, ale to naprawdę może być liczba A’s, aby ubiegać się o nagrodę. Oakland uderzył .301 jako zespół dla serii, więc Canseco (.357, jeden HR, trzy RBI), Henderson (.474, jeden HR, trzy RBI), Dave Henderson (.308, dwa HR, cztery RBI), Lansford (.438, jeden HR, cztery RBI) i catcher Terry Steinbach (jeden HR, siedem RBI) były godne MVP status.
The A’s dominacji był tak kompletny, używali tylko sześć dzbanów całej World Series. Stewart’s complete-game shutout wysiłek w Game One, jednak ustawić ton dla serii. Eckersley był potrzebny do uratowania tylko jednego meczu, a był to Game Four clincher.
Oczywiście, Oakland zostało zmiecione w serii 1990 przez Cincinnati Reds, a w dziewięciu występach posezonowych od tego czasu, A’s nie udało się wrócić do tytułowej rundy playoffów MLB. Oakland zdobyło aż siedem tytułów mistrza AL West od 1990 roku, ale tylko dwa razy dotarli do ALCS (1992, 2006) w tym okresie.
Dzięki zmianie dynamiki finansowej baseballu na początku lat 90-tych, A’s przeszli od bycia jedną z drużyn o najwyższych wydatkach do bycia jedną z drużyn o najniższych wydatkach. Żadna drużyna z małymi zarobkami nie wygrała serii od 2003 roku, więc dla Oakland ponowne zwycięstwo w najbliższym czasie byłoby niesamowitym osiągnięciem.
Na razie fani Bay Area mogą zapamiętać Bitwę o Zatokę w 1989 Fall Classic za coś więcej niż tylko trzęsienie ziemi: Mogą ją zapamiętać jako ostatnie mistrzostwo dla dominującej drużyny, która z wielką łatwością zdobyła trzy kolejne ligowe wieńce. W historii baseballu Bay Area, tylko 1972-74 A’s również wygrali trzy proste ligowe proporczyki, i są szanse, że to się już nigdy nie powtórzy.
Sam McPherson jest wolnym pisarzem obejmującym baseball, piłkę nożną, koszykówkę i sporty fantasy dla wielu witryn online, w tym CBS, AXS i Examiner.
.