Plot Overview
W pierwszej scenie Hamleta, Barnardo, strażnik, przychodzi z odsieczą Franciszkowi, który jest jego kolegą. Wykonują oni swoje obowiązki jako strażnicy na platformie w zamku Elsinore. Barnardo pyta Francisca o jego tożsamość. Jednak Francisco każe mu stać i najpierw udowadnia swoją tożsamość. Obaj wymieniają się hasłami na temat pogody, a następnie zastępują się nawzajem. Barnardo prosi Francisco, by poinformował Horacego i Marcellusa, by przybyli wcześniej. Wkrótce po tym, Horatio i Marcellus przybywają.
Marcellus pyta Barnarda o Ducha, którego widzieli razem. Ten odpowiada mu przecząco. Informuje Barnarda, że ponieważ jego kolega Horatio jest filozofem, zaprosił go do obejrzenia Ducha. To dlatego, że Horatio nie wierzy w jego relację o Duchu. W międzyczasie pojawia się Duch i wszyscy trzej są w stanie przerażenia. Zgadzają się jednak, że jest to Duch króla Hamleta – „majestat pogrzebanej Danii”
Mężczyźni apelują do Ducha, aby zatrzymał się i przemówił do nich, ale ten znika. W tym momencie Horacy jest raczej zdumiony. Widział teraz ducha króla Hamleta w zbroi, którą nosił, gdy pokonał starego Fortynbrasa, króla Norwegii. Wydaje mu się, że w państwie duńskim nie wszystko jest w porządku. Dzieje się tak dlatego, że trwają tam również przygotowania wojenne. Kiedy Barnardo pyta o znaczenie przybycia Ducha, Horatio opowiada o wydarzeniach związanych z chaosem panującym w Rzymie wkrótce po śmierci Juliusza. Mówi:
„W najbardziej wysokim i wspaniałym stanie Rzymu,
Nieco przed upadkiem najpotężniejszego Juliusza,
Groby stały bezczynnie, a prześcieradła umarłych
Piszczały i bełkotały na rzymskich ulicach.”
(Hamlet, Akt-I, Scena-I, Linie 113-117)
Duch pojawia się ponownie po krótkim czasie, choć gdy Horacy próbuje do niego przemówić, znika słysząc pianie koguta. Gdy świt wyłania się ze wschodu, widzą Ducha znikającego w rozrzedzonym powietrzu. Wygląda na to, że zwiastuje on jakąś ważną wiadomość. Dlatego wszyscy trzej postanawiają powiadomić księcia Hamleta o przybyciu Ducha.
Analiza szczegółowa
Aluzja
„W najwznioślejszym i najwznioślejszym państwie Rzymu,
Nieco przed upadkiem najpotężniejszego Juliusza,
Groby stały bez dzierżawy, a prześcieradła umarłych
Piszczały i bełkotały na rzymskich ulicach.”
(Hamlet, Akt-I, Scena-I, Linie, 113-117)
Horatio używa godnego uwagi urządzenia literackiego, aluzji, w tych liniach. On nawiązuje do zabójstwa Juliusza Cezara, podczas gdy porównuje to Ghost przybycie do tego z erupcji grobów. Tutaj „palmy” oznacza rosnący i kwitnący solidnie. Odnosi się on do czasów, kiedy cesarski Rzym był w pełnym rozkwicie, a wraz z powstaniem Juliusza Cezara stał się ogromnym imperium. Zabójstwo Cezara spowodowało punkt zwrotny w historii Rzymu. Po nim nastąpiła seria wydarzeń, które w końcu doprowadziły do kompletnego chaosu i nieporządku.
Archaic
Shakespeare użył kilku archaicznych słów, zgodnie z ówczesną tradycją. Kilka przykładów podajemy poniżej:
BARNARDO. Teraz jest dwunasta. Połóż się do łóżka, Francisco.
FRANCISCO. Za tę ulgę wielkie dzięki. 'Tis bitter cold,
And I am sick at heart.
(Hamlet, Act-I, Scene-I, Lines, 7-9)
Słowa „tis”, „strook” i „twelf” są słowami archaicznymi. W rzeczywistości, już pierwsza scena jest pełna archaicznych słów, ponieważ były one powszechne w okresie elżbietańskim.
Alliteracja
Marcellus opowiada Horacemu o duchu w tych liniach. Szekspir używa tu aliteracji, aby spotęgować efekt przerażenia Ducha. Słowo „w” powtarza się w tym wersie jako „z nami, by czuwać.”
„Therefore I have entreted him along,
With us to watch the minutes of this night.”
(Hamlet, Akt-I, Scena-I, Linia 26-27)
Analogia
Horatio porównuje sytuację przygotowań do wojny z sytuacją chaosu w Rzymie, gdy zginął Juliusz Cezar, jak stwierdza „A little ere the powerfuliest Julius fell.” Dlatego jest to sytuacja dokładnie podobna do chaosu, jaki zapanował w Danii po zamachu na króla Hamleta. Podczas gdy ta sama sytuacja została zademonstrowana jako Szekspir stawia, że „niebo i ziemia razem zademonstrowane / Do naszych klimatów i rodaków” (Hamlet, Act-I, Scena-I, Linie, 124-125).
Consonance i Assonance
Jest kilka consonances w tej scenie, której celem jest stworzenie jakości muzycznej, jak również podnieść widmo grozy. Bernardo wzywa tu Horacego i mówi:
„And let us once again assail your ears”
(Hamlet, Act-I, Scene-I, Line 32)
And then again as „When yond same start that’s westward from the pole,” and „The bell then beating,” where the sounds of 's’ and 'b’ have been repeated respectively (Hamlet, Act-I, Scene-I, Lines 36-39).
Postacie
Ponieważ jest to pierwsza scena, zapowiada ona wejście dwóch postaci, Barnarda i Franciszka, którzy są strażnikami. Pilnują oni posterunku w forcie Elsinore, który jest rodzajem platformy w zamku. Obie postacie zwracają się do siebie swoimi imionami – jest to akt, który pokazuje, w jaki sposób Szekspir przedstawiał swoich bohaterów elżbietańskiej publiczności. Dwie inne postacie w tej scenie są Marcellus i Horatio, którzy przyszli, aby zastąpić Barnardo i Franciszka z ich nocnej watch.
Chociaż inne trzy strażnicy są podobne zdolności umysłowe, Horatio jest nie tylko blisko do księcia Hamleta, ale ma superior zdolności umysłowe do pozostałych trzech znaków. Marcellus przyznaje: „Choć sztuka uczona”. Następnie zachęca go do rozmowy z duchem. Są to tylko zwykłe postacie, które wyznaczają scenę dla dalszej akcji sztuki.
- Bernardo: Jest strażnikiem i kolegą Franciszka. Jako pierwszy otwiera sztukę, jest też pierwszym, który wspomina o przybyciu ducha.
- Francisco: Francisco zastępuje Barnarda z zegarka. Nie pojawia się zbyt często w pierwszej scenie.
- Marcellus: Marcellus i Horatio to dwaj strażnicy, którzy zastępują zarówno Bernardo, jak i Francisco. Między nimi, Marcellus jest najbardziej quizzical facet. Zadaje kilka pytań z Horatio o duchu i jego przybycie.
- Horatio: Horatio jest typem filozofa, a także przyjacielem księcia Hamleta. Ponieważ jest również sceptykiem, najpierw nie wierzy w relację Franciszka i Bernarda na temat Ducha. Kiedy widzi Ducha na własne oczy, próbuje do niego przemówić mówiąc: „każę ci mówić”, ale ten nie odpowiada i znika. Następnie porównuje sytuację Danii z sytuacją Rzymu przed śmiercią Juliusza Cezara. Mówi też o poinformowaniu Hamleta o Duchu, gdyż wydaje się, że Duch będzie z nim rozmawiał.
Konflikt
Krótka lektura pierwszej sceny pozwala dostrzec konflikt zewnętrzny między Danią a Norwegią, a także konflikt wewnętrzny, który powstał po pojawieniu się Ducha. Renesansowa publiczność mogła uwierzyć, że Duch pojawia się z konkretnego i strasznego powodu – nie dla niczego dobrego. Tak więc, ta scena faktycznie ustanawia ustawienie i informacje o tle późniejszego konfliktu.
Deus Ex Machina
Wejście Ducha w tej scenie jest doskonałym przykładem deus ex machina. Rozmowa trzech pierwszych bohaterów: Horacego, Barnarda i Marcellusa pokazuje, że w państwie duńskim dzieje się coś złego. Nie są oni jednak świadomi tego, co się dzieje. Gdy Horacjo wyczuwa czające się niebezpieczeństwo, od razu myśli o pospieszeniu do Hamleta mówiąc:
„Przekażmy to, co widzieliśmy dzisiejszej nocy,
Tobie, młody Hamlecie, bo na moje życie,
Ten duch, niemy dla nas, przemówi do niego.”
(Hamlet, Akt-I, Scena-I, Linie 170-173)
Hendiady
Shakespeare użył retorycznego urządzenia hendiadys, w którym autor wyraża złożoną ideę poprzez połączenie dwóch słów spójnikiem. Występuje on w słowach „gross and scope.”
„But in the gross and scope of mine opinion”
(Hamlet, Act-I, Scene-I, Line 67)
Celem użycia hendiadys w pierwszej scenie jest uczynienie jej bardziej dosłowną, tak aby złożoność sytuacji mogła stanowić poważne wyzwanie dla publiczności.
Imagery
Używanie obrazów jest innym sposobem na zwiększenie zainteresowania publiczności, jak Szekspir użył w tym wierszu.
„This bodes some strange eruption to our state.”
(Hamlet, Act-I, Scene-I, Line 68)
W tej linii, Horatio używa wizualnych obrazów, czyniąc twierdzenie, że wędrujący Duch „wróży jakąś dziwną erupcję do naszego stanu.” Wyobrażenie wizualne pokazuje erupcję sytuacji, która odwróciła się wraz z przybyciem Ducha. Niewątpliwie, to obrazowanie jest żywe, twórcze i metaforyczne w sensie, że kraj lub państwo nie może dosłownie „wybuchnąć” tak jak wulkan.
Metafory
Metafory są używane do porównania rzeczy w celu zwiększenia efektu. Pierwsza scena jest pełna metafor, a pierwsza z nich to:
„Doth make the night joint laborer with the day?”
(Hamlet, Act-I, Scene-I, Line 77)
Marcellus używa tej metafory, aby wyjaśnić różnicę między dniem i nocą, i czy oboje pracują razem. W rzeczywistości odnosi się tutaj do przygotowań wojowników do wojny, która jest dwudziestogodzinną operacją.
„Hath in the skirts of Norway here and there”
(Hamlet, Act-I, Scene-I, Line 98)
Horatio mówi, że młody książę norweski Fortinbras zebrał żołnierzy. On używa metafory bezprawnych ochotników, którzy przybyli, aby pomóc mu w walce. Świadczy to o tym, że właśnie zebrał grupę wojowników:
„Sharked up a list of lawless resolutes”
(Hamlet, Act-I, Scene-I, Line 99)
Mood
Nastrój jest napięty, gdyż scena początkowa rozgrywa się o północy i w ciemności. Przywołuje świat tajemnicy, w którym dochodzi do konfrontacji niewiadomych, co jest rzeczywistym obszarem zainteresowania tej sztuki. Od początku, poczucie tajemnicy i podstawowe napięcie przenika całą sztukę.
Meter
Meter jest techniczne urządzenie, które ma silny związek z ogólnym tematem utworu. Szekspir był mistrzem w radzeniu sobie z metrum, a on pokazał to mistrzostwo w Hamlecie przez użycie jambicznego pentametru. Na przykład:
„Piszczał i bełkotał na rzymskich ulicach
Jak gwiazdy z pociągami ognia i rosy krwi.”
(Hamlet, Akt-I, Scena-I, Linie, 115-116)
Używał pentametru jambicznego (pięć jambów w każdej linii), co można zaobserwować w liniach podanych powyżej.
Personifikacja
Personifikacja jest terminem porównania, w którym obiekt bez życia jest pokazany tak, jakby był żywy. Na przykład:
„Ale spójrz, poranek, w russet płaszcz odziana,
Walkers o’er rosy yon wysokim wzgórzu na wschód.”
(Hamlet, Akt-I, Scena-I, Linie 165-166)
Pod koniec tej sceny, Horatio korzysta z innego urządzenia literackiego, personifikacji, jak on opisuje przybycie świtu. Wiemy, że poranek nie może nosić ubrań, ani chodzić; jednak Horacy używa tu personifikacji, aby przedstawić działanie i kolor wschodzącego słońca o poranku.
Kairos
Kairos to urządzenie retoryczne, które oznacza odpowiedni czas na działanie, lub – według Merriam-Webster – „opportune time”. Postać Horacego jest doskonałym przykładem tego urządzenia, ponieważ jest on nie tylko obeznany z filozofią, ale także wie wszystko o tym, co metafizyczne, jak np. duch. Najpierw myśli, że duch jest tylko fantazją, ale kiedy widzi go ponownie, uznaje jego przybycie za prawdziwe. Potem widzą go także jego koledzy, Marcellus i Barnardo. Dlatego namawiają go:
„Choć uczony w sztuce, przemów do niego, Horacjo.”
(Hamlet, Akt I, Scena I, Linia 43).
Logos
Szekspir przedstawia logos poprzez postać Horacjusza, który uzasadnia istniejącą sytuację, którą wyjaśnia mu Marcellus i o którą pyta. Stwierdza on, że ponieważ ojciec Fortynbrasa stracił legalnie pewne ziemie na rzecz króla Hamleta, młody Fortynbras chce je odzyskać. Dlatego właśnie
„Jest głównym motywem naszych przygotowań.”
(Hamlet, Akt-I, Scena-I, Linia 105).
Jest to użycie logosu przez Horacego w celu przekonania jego publiczności, Marcellusa i Barnarda.
Setting
Shakespeare dał bardzo mało wskazówek. Wspomniane jest tylko jedno miejsce – Elsinore, które jest platformą w forcie. Jednak z całokształtu rozmów między bohaterami wynika, że akcja ukazana w sztuce rozegrała się w stolicy Danii, w królewskim zamku Elsinore.
Kraj przygotowuje się do wojny z Norwegią, której władca Fortynbras robi to samo, aby przypuścić atak na Danię w celu odzyskania terenów utraconych przez jego ojca na rzecz króla Hamleta w minionej wojnie. Jednak w środku tych przygotowań, Duch pojawia się i zmienia sam przebieg akcji w tej sztuce.
Tone
Ton tej sceny jest tajemniczy i napięty. Dramaturg tworzy ten ton, nie tylko nazywając rzeczy, ale przez ich pojawienie się, jak również. Przygotowania Danii do wojny również tworzą aurę tajemniczości. Mimo to czytelnicy nie wiedzą jeszcze, dlaczego pojawia się Duch, czy jest to duch, czy zwiastun zmieniającej się sytuacji politycznej w Danii, czy jeszcze coś innego. Ale to sprawia, że sytuacja staje się napięta. Dlatego ton tej sceny jest nie tylko w pełni tajemnicy, ale także napięcie stworzone z włączeniem kilku innych urządzeń, zwłaszcza deus ex machina, jak wyjaśniono powyżej.
.