Co wiemy o pochodzeniu samego Vasariego? Pochodził z pokoleń garncarzy, a nazwisko Vasari wywodzi się od vasaio, co po włosku znaczy „garncarz”. Odrzucając powołanie swojego ojca i dziadka, młody Giorgio czerpał inspirację od swojego wuja Luca Signorelli, znanego florenckiego artysty, który pielęgnował jego zainteresowanie rysunkiem. Signorelli słodko napominał chłopca: „Ucz się, mały krewny”. Gdy jego szkolni koledzy bawili się na świeżym powietrzu, Giorgio siedział szkicując w chłodnej, cichej przestrzeni kościołów, do których w 1520 roku chodziło się, jeśli chciało się kontemplować najwyższej klasy przykłady malarstwa i rzeźby.
W swoim własnym opowiadaniu Vasari charakteryzuje siebie jako wątłe dziecko, które cierpiało na chroniczne krwotoki z nosa. Jego wuj Luca okazał się przydatny również w tej dziedzinie. Próbował on zatamować krwawienie chłopca za pomocą kamieni, które miały rzekomo posiadać właściwości lecznicze. Jak wspomina Vasari, kiedy Luca usłyszał, że „mój nos krwawił tak obficie, że czasami upadałem, przyłożył mi do szyi kawałek czerwonego jaspisu z nieskończoną czułością.”
Matka Vasariego jest traktowana przez autorów z zastanawiającą lekceważliwością. Kiedy poznajemy Maddalenę Tacci, nie dowiadujemy się o niej nic, jedynie tyle, że Vasari zażartował kiedyś, iż rodziła kolejne dziecko „co dziewięć miesięcy”. Dziś taki żart nie wydaje się zabawny, a autorzy powinni byli powiedzieć nam, ile dzieci miała Maddalena lub gdzie w kolejności narodzin znajdował się Giorgio (w rzeczywistości był pierworodnym synem).
W 1527 roku, kiedy Vasari miał 16 lat i uczył się we Florencji, dowiedział się, że jego ojciec zmarł na dżumę, która nawiedziła jego rodzinne miasto. Kilka lat później, kiedy mieszkał w Bolonii, Vasari postanowił wrócić do Arezzo, ponieważ „martwił się, jak jego bracia i siostry radzą sobie bez rodziców”, jak piszą autorzy.
Jeszcze wtedy żyła jego matka. Przeżyła swojego męża o trzy dekady, umierając w 1558 roku, według standardowych książek referencyjnych, takich jak Grove Dictionary of Art. To trochę dziwne, w biografii tej jakości, znaleźć matkę bohatera wymazane, jak w jednym z tych filmów Disneya, w których matki są zabijane na początku w interesie dramatyzowania zagrożony status bohatera.
Jak takie niedopatrzenie może sugerować, biografia jako całość osiedla się na lekkość, a nawet glibness, gdy bliska analiza jest potrzebna. Brak informacji o życiu rodzinnym Vasariego jest niepokojący właśnie dlatego, że Vasari miał tendencję do postrzegania artystów tak, jakby tworzyli jedną wielką włoską rodzinę. Łącząc artystów, których życie rozciągało się na trzy stulecia, stworzył jedną z pierwszych książek, która podkreślała ciągłość sztuki. Na długo przed tym, jak Harold Bloom wysunął swoją teorię o „lęku przed wpływem”, Vasari dostrzegł, że walka o artystyczną doskonałość stawia żyjących artystów przeciwko najbardziej godnym zaufania prekursorom.
Trzeba było zuchwałego skoku, by Vasari uznał siebie za definiującego kronikarza swojej epoki, strażnika historii życia, zbieracza skrawków papieru. Można powiedzieć, opierając się na jego wspomnieniach o chorowitym dzieciństwie, że rozpoczął życie jako wrażliwy chłopiec wyczulony na groźbę fizycznej zagłady. W swojej twórczości związał się imaginacyjnie z rodziną, która nigdy nie umrze – rodziną historii sztuki, w której nadal zajmuje dumne miejsce jako jej pracowity i gadatliwy paterfamilias.
.