Jerzy Grotowski, (ur. 11 sierpnia 1933, Rzeszów – zm. 14 stycznia 1999, Pontedera, Włochy), międzynarodowy lider teatru eksperymentalnego, który zasłynął w latach 60. jako reżyser spektakli Polskiego Teatru Laboratorium z Wrocławia. Czołowy wyraziciel zaangażowania publiczności, aranżował emocjonalne konfrontacje między ograniczoną grupą widzów a aktorami; wykonawcy byli zdyscyplinowanymi mistrzami cielesnych i wokalnych kontorsji.
Grotowski w 1951 roku rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, gdzie w 1955 roku uzyskał dyplom, a następnie przez pewien czas uczęszczał do Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Moskwie. Z Teatrem Laboratorium związany jest od 1959 roku, czyli od momentu jego powstania. Stały zespół Grotowskiego po raz pierwszy pojawił się w Europie Zachodniej w 1966 roku. Stał się gościnnym wykładowcą i wpływowym reżyserem awangardowego teatru Anglii, Francji i krajów skandynawskich. Jego spektakle to Faustus (1963), Hamlet (1964), Książę Niezłomny (1965). Metody i wypowiedzi Grotowskiego, które można znaleźć w jego niezwykle wpływowej pracy Towards a Poor Theatre (1968), wywarły wpływ na takie amerykańskie ruchy teatru eksperymentalnego jak The Living Theatre, Open Theatre, Performance Group. W 1969 roku Teatr Laboratorium z sukcesem zadebiutował w Nowym Jorku spektaklem Akropolis, opartym na sztuce Stanisława Wyspiańskiego z 1904 roku. Późniejsze produkcje Teatru Laboratorium to m.in. „Przedsięwzięcie Góra” (1977) i „Przedsięwzięcie Ziemia” (1977-78). W 1982 roku Grotowski wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie przez kilka lat uczył, a następnie przeniósł się do Pontedery we Włoszech. Tam w 1985 roku, rok po zamknięciu Teatru Laboratorium w Polsce, otworzył nowy ośrodek teatralny.