Klastry żelazowo-siarkowe występują w wielu układach biologicznych, często jako składniki białek przenoszących elektrony. Białka ferredoksyn są najbardziej powszechne Fe-S klastrów w przyrodzie. Posiadają one centra 2Fe-2S lub 4Fe-4S. Występują one we wszystkich gałęziach życia.
Klastry Fe-S mogą być klasyfikowane według ich stechiometrii Fe:S , , , i . Klastry występują w dwóch formach: normalnych ferredoksyn i białek o wysokim potencjale żelaza (HiPIP). Obie przyjmują strukturę prostopadłościenną, ale wykorzystują różne stany utlenienia. Występują we wszystkich formach życia.
Właściwą parą redoks we wszystkich białkach Fe-S jest Fe(II)/Fe(III).
W laboratorium zsyntetyzowano wiele klastrów o wzorze 2-, które są znane z wielu podstawników R i z wieloma kationami. Wariacje zostały przygotowane w tym niekompletne kubany 3-.
Białka Rieske zawierają klastry Fe-S, które koordynują się jako struktura 2Fe-2S i można je znaleźć w związanym z błoną cytochromie bc1 kompleksu III w mitochondriach eukariotów i bakterii. Są one również częścią białek chloroplastu, takich jak kompleks cytochromu b6f w organizmach fotosyntetyzujących. Do organizmów fotosyntetyzujących należą rośliny, zielone algi i cyjanobakterie, bakteryjny prekursor chloroplastów. Oba są częścią łańcucha transportu elektronów ich odpowiednich organizmów, który jest kluczowym krokiem w pozyskiwaniu energii dla wielu organisms.
In some instances Fe-S clusters are redox-inactive, ale są proponowane mają strukturalne role. Przykłady obejmują endonukleazę III i MutY.
.