Czwarta sekcja czternastej poprawki zawiera dwa ogólne elementy, oba dotyczące długu. Po pierwsze, gwarantuje ona, że jakikolwiek dług zaciągnięty przez rząd Stanów Zjednoczonych „nie będzie kwestionowany”. Po drugie, unieważnia każdy dług zaciągnięty przez jakąkolwiek rebelię przeciwko Stanom Zjednoczonym (w praktyce mówi to tym, którzy mogli finansować walkę Konfederacji w wojnie secesyjnej, że ich długi nigdy nie zostaną spłacone).
W rzeczywistości żaden z tych przepisów nie został wykorzystany do bezpośredniego kwestionowania działań rządu w sprawach Sądu Najwyższego; jednakże pierwszy element – że dług Stanów Zjednoczonych jest ważny – został ostatnio potraktowany z pewną uwagą przez media i badaczy konstytucji. Dług publiczny jest wysoki; obie partie polityczne zgadzają się co do tego faktu. Jednak wiele kontrowersji wzbudza tak zwany „pułap zadłużenia”, czyli działanie Kongresu, które określa zewnętrzną, legalną kwotę, jaką rząd federalny może pożyczyć. Chociaż pułap zadłużenia był konsekwentnie podnoszony w miarę wzrostu zadłużenia, jest on coraz częściej wykorzystywany jako karta przetargowa w debatach politycznych.
Pytanie, które jest podnoszone, dotyczy tego, czy pułap zadłużenia jest w ogóle konstytucyjny. Powodem, dla którego pułap zadłużenia jest ważny, jest to, że gdyby rząd osiągnął pułap, bez podniesienia go przez Kongres, nie mógłby już sobie pozwolić na spłatę swoich długów i zobowiązań w postaci odsetek od pożyczek, emerytur dla pracowników rządowych i codziennych funkcji rządu. Ale zgodnie z 14. poprawką, dług „nie może być kwestionowany”. Czy to oznacza, że jakikolwiek ustawowy pułap zadłużenia jest poza władzą Kongresu? Być może. Ale to, czy Kongres ma taką władzę, pozostaje tylko kwestią teoretyczną.