Z dowodów pośrednich wynika, że pierwsza wzmianka o kosie pochodzi od greckiego poety Archilochusa, który żył w VII wieku p.n.e. Wspominali o niej również inni pisarze greccy i rzymscy w kolejnych wiekach, ale dopiero u Apolloniusza z Rodos (połowa III w. p.n.e.) pojawiła się wyraźna wzmianka o jej zastosowaniu jako urządzenia kryptograficznego. Opis jego działania nie jest znany wcześniej niż u Plutarcha (50-120 n.e.):
Zwoje depesz mają następujący charakter. Kiedy eforowie wysyłają admirała lub generała, robią dwa okrągłe kawałki drewna dokładnie takiej samej długości i grubości, tak że każdy odpowiada drugiemu w swoich wymiarach, i zatrzymują jeden dla siebie, podczas gdy drugi dają swojemu wysłannikowi. Te kawałki drewna nazywają scytalae. Ilekroć więc chcą przesłać jakąś tajemną i ważną wiadomość, robią zwój pergaminu długi i wąski, jak skórzany pas, i owijają go wokół kosy, nie zostawiając na nim pustego miejsca, lecz pokrywając pergaminem całą jego powierzchnię. Gdy to uczynią, napiszą na pergaminie, co chcą, tak jak leży owinięty wokół kosy, a gdy napiszą swoją wiadomość, zdejmują pergamin i wysyłają go, bez kawałka drewna, do wodza. Ten, po otrzymaniu wiadomości, nie może w inny sposób wydobyć z niej żadnego znaczenia, ponieważ litery nie mają żadnego związku, lecz są w nieładzie, – chyba że weźmie swoją kosę i nawinie na nią pas pergaminu, tak że gdy jego spiralny bieg zostanie przywrócony do perfekcji, a to, co następuje po nim, połączy się z tym, co poprzedza, będzie czytał dookoła laski i w ten sposób odkryje ciągłość wiadomości. Pergamin zaś, podobnie jak laska, nazywany jest scytale, gdyż rzecz mierzona nosi nazwę miary.
– Plutarch, Żywoty (Lizander 19), wyd. Bernadotte Perrin.
Dzięki trudnościom w pogodzeniu opisu Plutarcha z wcześniejszymi relacjami oraz poszlakom, takim jak kryptograficzna słabość urządzenia, kilku autorów zasugerowało, że kosa była używana do przekazywania wiadomości w plaintext i że opis Plutarcha jest mitologiczny.