W dniu 8 października 2010 r. rząd Nikaragui rozpoczął operacje pogłębiania 33 kilometrów (21 mil) rzeki San Juan, prowadzone przez dowódcę Edéna Pastorę. W dniu 20 października rząd Kostaryki złożył skargę do władz Nikaragui w związku z rzekomym naruszeniem jego suwerenności, ponieważ wojska nikaraguańskie wkroczyły na terytorium Kostaryki. Rząd Kostaryki powiedział, że pogłębianie rzeki spowodowało szkody środowiskowe na podmokłych terenach na Isla Calero, które są częścią rezerwatu przyrody na wyspie, na obszarze, który jest własnością kostarykańskiego Ministerstwa Środowiska. Nikaragua odrzuciła wszelkie roszczenia i odpowiedziała, że w rzeczywistości Kostarykańczycy najeżdżają na jej terytorium, a wiceprezydent Nikaragui skomentował to słowami: „Nie możemy najeżdżać własnego terytorium”. Rząd Kostaryki odpowiedział wysłaniem 70 posiłków policyjnych do strefy granicznej 22 października. Nikaragua stacjonowała na wyspie około 50 żołnierzy.
Według kostarykańskiej gazety, Edén Pastora uzasadnił swoje działania w oparciu o granicę pokazaną przez Google Maps i potrzebę walki z handlem narkotykami. Pastora zaprzeczył jednak, by wysuwał jakiekolwiek roszczenia dotyczące opierania się na Google Maps w celu określenia granicy, i powiedział nikaraguańskiej prasie, że jego rozumienie granicy opierało się na oryginalnym tekście traktatu Cañas-Jerez z 1858 roku. Przedstawiciel Google Latin America stwierdził, że podczas gdy „mapy Google są bardzo wysokiej jakości i Google stale pracuje nad poprawą i aktualizacją istniejących informacji, w żadnym wypadku nie powinny być one używane jako punkt odniesienia do decydowania o działaniach militarnych między dwoma krajami.” Dodał, „W tym przypadku Google ustaliło, że wystąpiła nieścisłość w kształtowaniu granicy między Kostaryką a Nikaraguą i pracuje nad aktualizacją informacji tak szybko, jak to możliwe.” Przedstawienie granicy zostało później poprawione przez Google na Google Earth i w Google Maps.
Oba kraje przyjęły różne podejścia do tego, jak rozwiązać problem. Nikaragua twierdziła, że był to spór graniczny, który powinien zostać rozwiązany przez Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, podczas gdy Kostaryka twierdziła, że było to wtargnięcie wojskowe i że Organizacja Państw Amerykańskich (OAS) powinna rozwiązać problem.
Sekretarz Generalny OAS José Miguel Insulza spotkał się z obydwoma rządami i przeprowadził inspekcję obszaru konfliktu. Następnie wezwał oba kraje do usunięcia wszystkich wojsk i personelu bezpieczeństwa ze spornego terytorium jako pierwszy krok w kierunku rozpoczęcia dialogu w celu pokojowego rozwiązania sytuacji i wytyczenia granicy, aby zapobiec dalszym konfliktom. Kostaryka zgodziła się na te warunki, ale Nikaragua odmówiła usunięcia swoich wojsk. Na spotkaniu 12 listopada, stosunkiem głosów 22 do 2, ambasadorowie OPA zatwierdzili rezolucję, w której zażądali od Kostaryki i Nikaragui wycofania swoich wojsk ze strefy konfliktu wzdłuż ich wspólnej granicy i podjęcia rozmów w celu rozwiązania sporu. Prezydent Nikaragui Daniel Ortega odrzucił możliwość wycofania wojsk i zlekceważył rezolucję OPA, ponieważ jego rząd uznał, że organizacja ta nie ma jurysdykcji do rozstrzygania sporów granicznych. Na tej samej konferencji prasowej prezydent Ortega ogłosił zamiar złożenia pozwu do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości o pozwolenie na żeglugę kostarykańską rzeką Kolorado.
Ze strony politycznej niektórzy komentatorzy krytykowali Daniela Ortegę za rzekome wykorzystywanie tej sprawy do promowania swojej reelekcji. Prezydent Kostaryki Laura Chinchilla została skrytykowana przez byłego prezydenta Óscara Ariasa za naiwne podejście do sytuacji.
W dniu 18 listopada 2010 roku Kostaryka złożyła skargę przeciwko Nikaragui w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości. Skarga zarzucała wtargnięcie, okupację i wykorzystanie przez armię Nikaragui terytorium Kostaryki, naruszenie zobowiązań traktatowych Nikaragui wobec Kostaryki oraz „trwające i planowane pogłębianie oraz budowę kanału (który) poważnie wpłynie na przepływ wody do rzeki Kolorado w Kostaryce i spowoduje dalsze szkody na terytorium Kostaryki, w tym na terenach podmokłych i krajowych obszarach chronionych dzikiej przyrody znajdujących się w tym regionie”. Kostaryka złożyła również wniosek o zastosowanie środków tymczasowych, w tym wycofanie wszystkich wojsk Nikaragui z wyspy, zaprzestanie budowy kanału przez terytorium Kostaryki, natychmiastowe zaprzestanie wyrzucania osadów na terytorium Kostaryki oraz natychmiastowe zaprzestanie wycinania drzew, usuwania roślinności i gleby z terytorium Kostaryki, w tym jej terenów podmokłych i lasów. Tego samego dnia OPA głosami 22 do 1 (przy 7 głosach wstrzymujących się) zaaprobowała wniosek Kostaryki o zwołanie konsultacyjnego spotkania ministrów spraw zagranicznych OPA w celu przeanalizowania sytuacji pomiędzy Kostaryką i Nikaraguą w strefie granicznej rzeki San Juan. Spotkanie odbyło się 7 grudnia 2010 r.
W marcu 2011 r. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości tymczasowo orzekł, że zarówno Kostaryka, jak i Nikaragua muszą powstrzymać się od wysyłania lub utrzymywania cywilów, sił bezpieczeństwa lub policji w tej spornej strefie granicznej, ale że Kostaryka mogła wysłać cywilne zespoły zajmujące się sprawami środowiskowymi. Dredging by Nicaragua within the San Juan River itself was allowed to continue since Nicaragua has sovereignty over the river proper.
Later a dispute emerged regarding a road Costa Rica constructed at the border with Nicaragua. Nikaragua twierdziła, że niszczone są tereny podmokłe i parki narodowe. Niemniej jednak Kostaryka argumentowała, że jest to konieczne dla ochrony przed „Sandinistas” i dla zapewnienia elektryczności i innych potrzeb ludziom, którzy mieszkają w odległym miejscu, dla których jedyną wcześniejszą metodą tranzytu była łódź w rzece San Juan.
Nota wyjaśniająca: konflikt nie toczy się na Isla Calero, o powierzchni 151.6 km2, ale na Isla Portillos (położonej na północ od Calero), która jest ósmą co do wielkości wyspą w Kostaryce (16,8 km2), w tym Refugio Nacional de Vida Silvestre Corredor Fronterizo Norte , zgodnie z dekretem wykonawczym nr 23248-MIRENEN z 18 maja 1994 roku. Isla Portillos jest mylona przez Nikaraguańczyków i Kostarykańczyków, w tym prasę i rządy obu krajów, z większą Isla Calero. Pomimo tego, konflikt stał się znany jako „konflikt o wyspę Calero”.
.