Lewostronny łuk aorty u ludzi, postrzegane jako końcowy wynik naturalnej selekcji podczas ewolucji kręgowców

W pewnym momencie podczas ewolucji kręgowców z gatunków żyjących w wodzie do życia na lądzie, ancestral podwójne lub prawe łuki aorty stały się pojedyncze i lewostronne w ssaków, w tym ludzi, w wyniku synchronicznego rozwoju w embriogenezie układu krążenia i oddychania. Ponieważ lewostronne łuki aorty są unikalne dla ssaków, hemodynamika związana z łożyskiem, a zwłaszcza wymóg istnienia dużego przewodu tętniczego łączącego się z aortą zstępującą, mogła doprowadzić do przejścia z łuku prawostronnego na lewostronny. Dodatkowo, rozwój trójdzielnego prawego płuca i jego drzewa oskrzelowego, również unikalny w ewolucji ssaków, ograniczył przestrzeń nad wysokim oskrzelem przednim do jednego dużego naczynia. W konsekwencji, ssaki, które mutowały w kierunku lewostronnego łuku aorty unikały problemów oddechowych, trawiennych i krążeniowych, które są często związane z izolowanym prawostronnym łukiem aorty – coś, co mogłoby być uważane za udany błąd. Z powodu naturalnej selekcji i przetrwania najlepiej przystosowanych, lewostronny łuk stał się normą u ssaków. We wrodzonych wadach serca, w których duży przewód tętniczy nie jest obowiązkowy w życiu płodowym, jak w tetralogii Fallota lub wspólnym pniu tętniczym, nadal występuje prawostronny łuk aorty, być może jako atawistyczny powrót do anatomii widzianej u przodków kręgowców.