Migrena przewlekła, klasyfikacja, diagnostyka różnicowa i epidemiologia

Migrena przewlekła (CM) jest najbardziej upośledzającym 4 typy pierwotnych przewlekłych dziennych bólów głowy (CDH) o długim czasie trwania, zespół zdefiniowany przez pierwotne bóle głowy 15 lub więcej dni w miesiącu przez co najmniej 3 miesiące z atakami, które trwają średnio 4 godziny lub więcej dziennie. Do CDH o długim czasie trwania zalicza się CM, przewlekły napięciowy ból głowy, nowy codzienny uporczywy ból głowy i hemicrania continua. CM dotyka około 2% dorosłej populacji w krajach zachodnich, stanowiąc znaczne obciążenie dla poszczególnych chorych i ich rodzin oraz, w szerszym ujęciu, dla społeczeństwa. Mimo że zaburzenie to jest bardzo upośledzające i powszechne, pozostaje w dużej mierze niedostatecznie zdiagnozowane i niedoleczone. Rozpoznanie CM wymaga systematycznego podejścia, które obejmuje następujące kroki: (1) wykluczenie wtórnego zaburzenia bólu głowy oraz (2) rozpoznanie określonego pierwotnego zespołu bólu głowy na podstawie częstości i czasu trwania, na przykład krótkotrwałego epizodycznego, długotrwałego epizodycznego lub długotrwałego przewlekłego. CM zwykle rozwija się jako powikłanie migreny epizodycznej po okresie wzrastającej częstości bólów głowy. Ta transformacja migreny jest związana z wieloma czynnikami ryzyka, z których część nie może być modyfikowana, w tym wiek i rasa. Inne czynniki ryzyka CM są modyfikowalne, takie jak otyłość, chrapanie, uraz głowy, stresujące wydarzenia życiowe oraz nadużywanie opioidów i barbituranów. Jak dotąd nie wykazano jednak, aby modyfikacja czynników ryzyka zmniejszała prawdopodobieństwo wystąpienia CM. Według przekrojowej analizy danych z amerykańskiego badania Migraine Prevalence and Prevention, opublikowanej w tym roku w Journal of Neurology, Neurosurgery, and Psychiatry, w porównaniu z pacjentami z migreną epizodyczną, pacjenci z CM mieli znacznie mniejsze prawdopodobieństwo zatrudnienia w pełnym wymiarze godzin i prawie dwukrotnie większe prawdopodobieństwo bycia niepełnosprawnymi zawodowo. Ponadto, u pacjentów z CM prawie dwukrotnie częściej występował lęk, przewlekły ból lub depresja. Co więcej, pacjenci z CM mieli wyższe ryzyko sercowo-naczyniowe i oddechowe, byli o 40% bardziej narażeni na choroby serca i dławicę piersiową oraz o 70% bardziej narażeni na udar mózgu w wywiadzie. Wyniki te podkreślają ogromne znaczenie czujności klinicznej, dokładnej diagnozy i odpowiedniego, skutecznego postępowania – w tym leczenia lub skierowania na leczenie – dla poprawy wyników leczenia pacjentów.