Monocyty to grupa komórek układu odpornościowego, których funkcją jest obrona organizmu przed ciałami obcymi, takimi jak wirusy i bakterie. Można je policzyć dzięki badaniom krwi zwanym leukogramem lub pełną hematologią, które pokazują liczbę komórek obronnych w organizmie.
Monocyty są produkowane w szpiku kostnym i pozostają przez kilka godzin w krążeniu, następnie opuszczają krew i trafiają do innych tkanek, gdzie przechodzą proces różnicowania, otrzymując nazwę makrofagów, a w zależności od miejsca, w którym się znajdują, otrzymują inne nazwy, takie jak: komórki Kupffera w wątrobie, mikroglej w układzie nerwowym i komórki Langerhansa w naskórku.
Wysokie monocyty
Kiedy wartości monocytów są podwyższone, stan zwany monocytozą, zwykle wskazuje na obecność przewlekłych infekcji, takich jak na przykład gruźlica. Dodatkowo może dojść do zwiększenia liczby monocytów w wyniku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, zakażenia pierwotniakami, choroby Hodkinga, białaczki mielomonocytowej, wielomięśniowej oraz chorób autoimmunologicznych, takich jak toczeń czy reumatoidalne zapalenie stawów.
Zwiększona liczba monocytów zwykle nie powoduje objawów, zwykle wykrywana jest poprzez badania hematologiczne. Jednakże w niektórych, bardzo rzadkich przypadkach mogą wystąpić objawy związane z monocytozą i powinny być one zbadane przez lekarza. Dowiedz się, czym jest hematologia i do czego służy.
Niskie wartości monocytów
Gdy wartości monocytów są niskie, stan ten nazywany jest monocytopenią, co zwykle oznacza osłabienie układu odpornościowego, występujące w przypadku zakażeń krwi, leczenia chemioterapią i problemów ze szpikiem kostnym, takich jak anemia aplastyczna i białaczka. Ponadto infekcje skóry, stosowanie kortykosteroidów i zakażenie HPV mogą również powodować zmniejszenie liczby monocytów.
Liczba monocytów we krwi bliska 0 jest rzadka, a gdy występuje, może oznaczać obecność zespołu monoMAC, który jest spowodowany obecnością zakażeń, zwłaszcza skóry, u osób z zaburzeniami genetycznymi powodującymi problemy w produkcji monocytów w szpiku kostnym. W tych przypadkach leczenie polega na stosowaniu leków zwalczających zakażenia, takich jak antybiotyki, a przeszczep szpiku kostnego może być konieczny do wyleczenia problemu genetycznego.
Wartości normalne
Wartości referencyjne mogą się różnić w zależności od laboratorium, ale generalnie odpowiadają 2-10% całkowitej liczby białych krwinek lub 300-900 monocytów na mm3 krwi.
Zmiany w liczbie tych komórek zwykle nie powodują żadnych objawów u pacjenta, który odczuwa jedynie objawy choroby będącej przyczyną wzrostu lub spadku liczby monocytów. Ponadto, w niektórych przypadkach pacjent dowiaduje się o istnieniu zmian dopiero podczas rutynowego badania krwi.