Nadczynność tarczycy

Nadczynność tarczycy jest zaburzeniem, które występuje, gdy tarczyca wytwarza więcej hormonu tarczycy niż potrzebuje organizm. Jest to czasami nazywane tyreotoksykozą, termin techniczny dla zbyt dużej ilości hormonu tarczycy we krwi. Nadczynność tarczycy występuje u około 1 procenta populacji Stanów Zjednoczonych. Kobiety są znacznie bardziej narażone na rozwój nadczynności tarczycy niż mężczyźni.

Produkcja hormonów tarczycy (T3 i T4) przez gruczoł tarczowy jest wyzwalana przez hormon tyreotropowy (TSH), który jest wytwarzany przez przysadkę mózgową.

Co to jest tarczyca?

Tarczyca to długi na 2 cale gruczoł w kształcie motyla, ważący mniej niż uncję. Znajduje się w przedniej części szyi, poniżej krtani lub skrzynki głosowej, składa się z dwóch płatów, po jednym z każdej strony tchawicy.

Tarczyca jest jednym z gruczołów, które tworzą układ endokrynny. Gruczoły dokrewne produkują, przechowują i uwalniają do krwiobiegu hormony, które przemieszczają się po organizmie i kierują aktywnością komórek ciała. Hormony tarczycy regulują metabolizm – sposób, w jaki organizm wykorzystuje energię – i wpływają na prawie każdy organ w organizmie.

Hormony wytwarzane przez tarczycę

Tarczyca wytwarza dwa hormony tarczycy, trójjodotyroninę (T3) i tyroksynę (T4). Hormony tarczycy wpływają na metabolizm, rozwój mózgu, oddychanie, funkcje serca i układu nerwowego, temperaturę ciała, siłę mięśni, suchość skóry, cykle menstruacyjne, wagę i poziom cholesterolu.

Trzeci hormon produkowany przez tarczycę, kalcytonina, nie jest uważany za hormon tarczycy jako taki, ale wpływa na poziom wapnia we krwi i kontroluje gromadzenie się wapnia w kościach.

Produkcja hormonów tarczycy jest regulowana przez hormon tyreotropowy (TSH), który jest wytwarzany przez inny gruczoł w układzie hormonalnym zwany przysadką mózgową, znajdujący się w mózgu.

Co powoduje nadczynność tarczycy?

Nadczynność tarczycy ma kilka przyczyn, w tym

• choroba Gravesa
• jeden lub więcej guzków tarczycy
• zapalenie tarczycy, lub zapalenie gruczołu tarczowego
• spożywanie zbyt dużej ilości jodu
• przerywanie leczenia syntetycznymi hormonami tarczycy, który jest stosowany w leczeniu niedoczynności tarczycy

Rzadko, nadczynność tarczycy jest spowodowana gruczolakiem przysadki, który jest nienowotworowym guzem przysadki mózgowej. W tym przypadku nadczynność tarczycy jest spowodowana zbyt wysokim poziomem TSH.

Choroba Gravesa

Choroba Gravesa, znana również jako wole toksyczne rozlane, jest najczęstszą przyczyną nadczynności tarczycy w Stanach Zjednoczonych. Choroba Gravesa-Basedowa jest chorobą autoimmunologiczną, co oznacza, że układ odpornościowy organizmu działa przeciwko własnym zdrowym komórkom i tkankom. W chorobie Gravesa-Basedowa układ odpornościowy wytwarza przeciwciało zwane immunoglobuliną stymulującą tarczycę (TSI), które naśladuje TSH i powoduje, że tarczyca wytwarza zbyt dużo hormonu tarczycy.

Guzki tarczycy

Guzki tarczycy, zwane również gruczolakami, to guzki w tarczycy. Guzki tarczycy są powszechne i zazwyczaj nienowotworowe. Około 3 do 7 procent populacji ma je. Jednakże, guzki mogą stać się nadczynne i produkować zbyt dużo hormonów. Pojedynczy nadczynny guzek nazywa się gruczolakiem toksycznym.

Gdy wiele guzków jest nadczynnych, stan ten nazywa się wolem wieloguzkowym toksycznym. Często spotykane u starszych dorosłych, wole wieloguzkowe toksyczne może produkować dużą ilość nadmiaru hormonów tarczycy.

Zapalenie tarczycy

Kilka rodzajów zapalenia tarczycy może powodować nadczynność tarczycy. Zapalenie tarczycy nie powoduje, że tarczyca produkuje nadmiar hormonów. Zamiast tego powoduje, że zmagazynowany hormon tarczycy wycieka z gruczołu objętego stanem zapalnym i podnosi poziom hormonów we krwi.

Podostre zapalenie tarczycy. Ten stan wiąże się z bolesnym zapaleniem i powiększeniem tarczycy. Lekarze nie są pewni, co powoduje podostre zapalenie tarczycy, ale może ono być związane z infekcją wirusową lub bakteryjną. Stan ten zazwyczaj ustępuje samoistnie w ciągu kilku miesięcy. U wielu osób z podostrym zapaleniem tarczycy na krótko rozwija się niedoczynność tarczycy – gdy poziom hormonów jest zbyt niski – po ustąpieniu nadczynności tarczycy, ale przed całkowitym wyleczeniem tarczycy.

Poporodowe zapalenie tarczycy. Około 8 procent kobiet, które były w ciąży rozwija poporodowe zapalenie tarczycy w ciągu kilku miesięcy po porodzie. Uważa się, że poporodowe zapalenie tarczycy jest stanem autoimmunologicznym i powoduje nadczynność tarczycy, która zwykle trwa od 1 do 2 miesięcy. Stan ten może nawracać przy kolejnych ciążach. Podobnie jak w przypadku podostrego zapalenia tarczycy, u kobiet z poporodowym zapaleniem tarczycy często rozwija się niedoczynność tarczycy, zanim gruczoł tarczowy zostanie całkowicie wyleczony. U niektórych kobiet gruczoł nie goi się, a poziom hormonów pozostaje niski. Kobiety te muszą przyjmować substytuty hormonów tarczycy do końca życia.

Ciche zapalenie tarczycy. Ten typ zapalenia tarczycy nazywany jest „cichym”, ponieważ jest bezbolesny, podobnie jak poporodowe zapalenie tarczycy, mimo że tarczyca może być powiększona. Podobnie jak poporodowe zapalenie tarczycy, ciche zapalenie tarczycy jest prawdopodobnie stanem autoimmunologicznym i czasami rozwija się w trwałą niedoczynność tarczycy.

Zażywanie jodu

Tarczyca wykorzystuje jod do wytwarzania hormonu tarczycy, więc ilość spożywanego jodu wpływa na ilość hormonu tarczycy. U niektórych osób, spożywanie dużych ilości jodu może spowodować, że tarczyca produkuje nadmiar hormonu tarczycy. Czasami znaczne ilości jodu są zawarte w lekach – takich jak amiodaron, który jest stosowany w leczeniu problemów z sercem – lub w suplementach zawierających wodorosty. Niektóre syropy na kaszel również zawierają duże ilości jodu.

Overmedicating with Thyroid Hormone

Niektórzy ludzie, którzy biorą hormon tarczycy na niedoczynność tarczycy mogą brać zbyt dużo. Jeśli przyjmujesz syntetyczny hormon tarczycy, przynajmniej raz w roku zgłoś się do lekarza, aby sprawdzić poziom hormonów tarczycy i postępuj zgodnie z zaleceniami lekarza dotyczącymi dawki, jaką przyjmujesz. Niektóre leki mogą również wchodzić w interakcje z syntetycznym hormonem tarczycy, zwiększając jego stężenie we krwi. Zapytaj swojego pracownika służby zdrowia o interakcje lekowe przy rozpoczynaniu przyjmowania nowych leków.

Jakie są objawy nadczynności tarczycy?

Nadczynność tarczycy ma wiele objawów, które mogą się różnić w zależności od osoby. Niektóre częste objawy nadczynności tarczycy to

• nerwowość lub drażliwość
• zmęczenie lub osłabienie mięśni
• kłopoty ze snem
• nietolerancja ciepła nietolerancja
• drżenie rąk
• szybkie i nieregularne bicie serca
• częste wypróżnienia lub biegunka
• utrata wagi
• huśtawka nastrojów
• gojotok, która jest powiększoną tarczycą, która może powodować, że szyja wygląda na opuchniętą

Kto może zachorować na nadczynność tarczycy?

Kobiety są pięć do 10 razy bardziej narażone na rozwój nadczynności tarczycy niż mężczyźni. Amerykańskie Stowarzyszenie Tarczycy zaleca, aby dorośli, szczególnie kobiety, wykonywały badanie krwi w celu wykrycia problemów z tarczycą co 5 lat, począwszy od 35 roku życia.

Niektóre czynniki mogą zwiększyć szanse na rozwój zaburzeń tarczycy. Możesz potrzebować częstszych badań, jeśli

• miałaś wcześniej problemy z tarczycą, takie jak wole lub operacja tarczycy
• masz niedokrwistość złośliwą; cukrzycę typu 1; lub pierwotną niedoczynność nadnerczy, zaburzenia hormonalne
• występowanie chorób tarczycy w rodzinie
• spożywanie dużych ilości pokarmów zawierających jod, takich jak kelp, lub stosowanie leków zawierających jod, takich jak amiodaron, leki nasercowe
• jest starsza niż 60 lat
• była w ciąży lub urodziła dziecko w ciągu ostatnich 6 miesięcy

Rutynowe badania pomagają wykryć problemy z tarczycą – zwłaszcza problemy subkliniczne. Subkliniczne oznacza, że dana osoba nie ma widocznych objawów. Niektórzy lekarze natychmiast leczą subkliniczną nadczynność tarczycy; inni wolą pozostawić ją nieleczoną, ale monitorują swoich pacjentów pod kątem oznak pogarszania się stanu.

Nadczynność tarczycy w starzejącej się populacji

Nadczynność tarczycy występuje częściej u osób powyżej 60 roku życia i jest często spowodowana guzkami tarczycy. Nadczynność tarczycy w tej grupie wiekowej jest czasami błędnie diagnozowana jako depresja lub demencja, ponieważ starsi dorośli nie zawsze wykazują bardziej powszechne objawy tego zaburzenia. Na przykład, starsi dorośli mogą tracić apetyt, podczas gdy młodsze osoby mają tendencję do zwiększonego apetytu. Starsi dorośli z nadczynnością tarczycy mogą wydawać się niezainteresowani lub wycofać się społecznie. Mogą mieć również inne objawy fizyczne.

Traktowanie subklinicznej nadczynności tarczycy może być ważniejsze u starszych dorosłych niż u młodszych pacjentów. U osób powyżej 60 roku życia, subkliniczna nadczynność tarczycy zwiększa szansę na rozwój szybkiego, nieregularnego bicia serca, znanego jako migotanie przedsionków – stan, który może prowadzić do niewydolności serca lub udaru. Nieleczona nadczynność tarczycy może również przyspieszyć rozwój choroby zwanej osteoporozą, szczególnie u kobiet, oraz zwiększyć prawdopodobieństwo złamań kości.

Ciąża i nadczynność tarczycy

Jeśli masz nadczynność tarczycy, przed zajściem w ciążę powinnaś omówić swój stan z lekarzem. Niekontrolowana nadczynność tarczycy zwiększa ryzyko poronienia, przedwczesnego porodu i stanu przedrzucawkowego, potencjalnie poważnego powikłania, które zwiększa ciśnienie krwi.

Objawy nadczynności tarczycy mogą być trudne do oceny podczas ciąży. Normalnie, tarczyca powiększa się u zdrowych kobiet, kiedy zachodzą w ciążę. To normalne powiększenie, w połączeniu ze zmęczeniem, sprawia, że łatwo przeoczyć nowy problem z tarczycą. Szybki rytm serca i niewyjaśniona utrata wagi lub brak normalnego przyrostu masy ciała w ciąży są znakami, że nadczynność tarczycy może się rozwijać.

Diagnoza

Twój lekarz rozpocznie od zapytania o objawy i przeprowadzenia dokładnego badania fizykalnego. Lekarz może następnie zastosować kilka testów, aby potwierdzić rozpoznanie nadczynności tarczycy i znaleźć jej przyczynę.

Test hormonu tyreotropowego (TSH)

Najbardziej czułym testem TSH będzie prawdopodobnie pierwszy test, który wykona lekarz. Test ten może wykryć nawet niewielkie ilości TSH we krwi i jest najdokładniejszą dostępną miarą aktywności tarczycy. Test TSH jest szczególnie przydatny w wykrywaniu łagodnej nadczynności tarczycy.

Test TSH opiera się na sposobie, w jaki TSH i hormon tarczycy współpracują ze sobą. Przysadka mózgowa zwiększa produkcję TSH, gdy tarczyca nie wytwarza wystarczającej ilości hormonu tarczycy; tarczyca normalnie reaguje wytwarzając więcej hormonu. Następnie, kiedy w organizmie krąży wystarczająca ilość hormonu tarczycy we krwi, poziom TSH spada. U osób, które wytwarzają zbyt dużo hormonów tarczycy, przysadka mózgowa wyłącza produkcję TSH, co prowadzi do niskiego lub nawet niewykrywalnego poziomu TSH we krwi.

Ogólnie, odczyt TSH poniżej normy wskazuje na nadczynność tarczycy, a odczyt powyżej normy oznacza, że dana osoba ma niedoczynność tarczycy.

Inne testy

Jeśli lekarz potwierdzi, że masz nadczynność tarczycy, mogą być potrzebne dodatkowe testy, aby znaleźć przyczynę i określić najlepsze leczenie.

Test T3 i T4. Ten test wykaże poziom T3 i T4 w Twojej krwi. Jeśli masz nadczynność tarczycy, poziom jednego lub obu tych hormonów we krwi będzie wyższy niż normalnie.

Test immunoglobuliny stymulującej tarczycę (TSI). Ten test, zwany również testem na obecność przeciwciał stymulujących tarczycę, mierzy poziom TSI w twojej krwi. Większość osób z chorobą Gravesa-Basedowa ma to przeciwciało, ale osoby, u których nadczynność tarczycy jest spowodowana czymś innym, nie mają go.

Test wychwytu jodu radioaktywnego. Test wychwytu jodu radioaktywnego mierzy ilość jodu, jaką Twoja tarczyca pobiera z krwiobiegu. Pomiar ilości jodu w tarczycy pomoże lekarzowi ustalić, co jest przyczyną nadczynności tarczycy. Na przykład, niski poziom jodochwytności może być oznaką zapalenia tarczycy, natomiast wysoki poziom może wskazywać na chorobę Gravesa-Basedowa.

Skanowanie tarczycy. Skan tarczycy pokazuje, jak i gdzie jod jest rozmieszczony w tarczycy. Informacja ta pomaga lekarzowi zdiagnozować przyczynę nadczynności tarczycy poprzez dostarczenie obrazów guzków i innych możliwych nieprawidłowości tarczycy.

Leczenie

Leczenie zależy od przyczyny nadczynności tarczycy i stopnia jej nasilenia. Przy wyborze leczenia lekarze biorą pod uwagę wiek pacjenta, ewentualne alergie lub skutki uboczne leków, inne schorzenia, takie jak ciąża lub choroby serca, oraz dostępność doświadczonego chirurga tarczycy.

Celem leczenia jest doprowadzenie poziomu hormonów tarczycy do stanu normalnego, co zapobiega długotrwałym powikłaniom, oraz złagodzenie nieprzyjemnych objawów. Nie ma jednej metody leczenia dla wszystkich. Trzy opcje leczenia to leki, terapia radiojodem i operacja.

Leki

Twój lekarz może przepisać lek zwany beta-blokerem w celu zmniejszenia objawów do czasu, gdy inne metody leczenia zaczną działać. Beta-blokery działają szybko, aby złagodzić wiele objawów nadczynności tarczycy, takich jak drżenie, szybkie bicie serca i nerwowość. Większość ludzi czuje się lepiej w ciągu kilku godzin od zażycia tych leków. Beta blokery działają poprzez blokowanie wpływu hormonu tarczycy na organizm, ale nie zatrzymują produkcji hormonu tarczycy.

Leki przeciwtarczycowe zakłócają produkcję hormonu tarczycy poprzez blokowanie sposobu, w jaki tarczyca wykorzystuje jod do wytwarzania hormonu tarczycy. W Stanach Zjednoczonych, lekarze przepisują metimazol (Tapazole) i propylotiouracyl (PTU) dla większości typów nadczynności tarczycy. Leki przeciwtarczycowe nie są stosowane w leczeniu zapalenia tarczycy.

Po rozpoczęciu leczenia lekami przeciwtarczycowymi, poziom hormonów tarczycy może nie przejść do normalnego zakresu przez kilka tygodni lub miesięcy. Średni czas leczenia wynosi około 1 do 2 lat, ale leczenie może być kontynuowane przez wiele lat. Terapia przeciwtarczycowa jest najprostszym sposobem leczenia nadczynności tarczycy, ale często nie daje trwałych rezultatów.

Leki przeciwtarczycowe mogą powodować działania niepożądane u niektórych osób. Działania niepożądane mogą obejmować

• reakcje alergiczne, takie jak wysypka i swędzenie
• zmniejszenie liczby białych krwinek w organizmie, co może obniżyć odporność danej osoby na zakażenia
• niewydolność wątroby, w rzadkich przypadkach

Jeśli podczas stosowania leków przeciwtarczycowych wystąpi wysypka skórna, zażółcenie oczu lub skóry, uporczywy ból gardła lub gorączka, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Kobiety w ciąży nie powinny przyjmować metimazolu i powinny być monitorowane, jeśli przyjmują PTU. Kobiety karmiące piersią powinny przyjmować tylko bardzo małe dawki któregokolwiek z tych leków.

Terapia radiojodem

Jod radioaktywny-131 jest powszechnie stosowanym i skutecznym leczeniem nadczynności tarczycy. Ponieważ tarczyca zbiera jod, aby wytworzyć hormon tarczycy, będzie zbierać radioaktywny jod w ten sam sposób. Radioaktywny jod będzie stopniowo niszczył komórki tworzące tarczycę, ale nie będzie miał wpływu na inne tkanki w organizmie.

Czasami potrzebna jest więcej niż jedna runda terapii radiojodem, aby doprowadzić produkcję hormonów tarczycy do normalnego zakresu. W międzyczasie, leczenie beta-blokerami może kontrolować objawy.

Ale nie wiadomo, czy jod-131 nie powoduje wad wrodzonych lub bezpłodności, terapia radiojodem nie jest stosowana u kobiet w ciąży lub karmiących piersią. Jod radioaktywny może być szkodliwy dla tarczycy płodu i może być przekazywany z matki na dziecko w mleku matki.

Prawie każdy, kto otrzymuje leczenie jodem radioaktywnym w końcu rozwija niedoczynność tarczycy. Ale lekarze uważają to za dopuszczalny wynik, ponieważ niedoczynność tarczycy jest łatwiejsza do leczenia i ma mniej długoterminowych powikłań niż nadczynność tarczycy. Jeśli u pacjenta rozwinie się niedoczynność tarczycy, będzie on musiał przyjmować pewien rodzaj syntetycznych hormonów tarczycy zastępczych.

Chirurgia tarczycy

Najrzadziej stosowanym sposobem leczenia jest operacja usunięcia części lub większości tarczycy. Lekarze czasami wybierają operację w leczeniu kobiet w ciąży, które nie tolerują leków przeciwtarczycowych, osób z bardzo dużymi wolem lub osób z guzkami nowotworowymi tarczycy. Należy pamiętać, że nadczynność tarczycy nie powoduje raka.

Przed operacją lekarz może tymczasowo sprowadzić poziom hormonów tarczycy do normalnego zakresu za pomocą leków przeciwtarczycowych. To przedoperacyjne leczenie zapobiega stanowi zwanemu burzą tarczycową – nagłemu, poważnemu pogorszeniu objawów – które może wystąpić, gdy pacjenci z nadczynnością tarczycy są poddawani znieczuleniu ogólnemu.

Kilka dni przed planowanym zabiegiem chirurgicznym lekarz może podać pacjentowi nieradioaktywne krople jodu, takie jak jodan Lugola lub przesycony jodek potasu. Ten dodatkowy jod pomoże zmniejszyć dopływ krwi do tarczycy i sprawi, że operacja będzie bezpieczniejsza.

Gdy część tarczycy zostanie usunięta – na przykład w ramach leczenia guzków toksycznych – poziom hormonów tarczycy może wrócić do normy. Jednak u niektórych pacjentów po operacji może nadal występować niedoczynność tarczycy i konieczne jest przyjmowanie syntetycznego hormonu tarczycy. Jeśli usunięto całą tarczycę, będziesz potrzebować substytucji hormonów tarczycy przez całe życie. Po operacji, lekarz będzie nadal monitorować poziom hormonów tarczycy.

Ale rzadko, pewne problemy mogą wystąpić w chirurgii tarczycy. Twoje gruczoły przytarczyczne mogą zostać uszkodzone, ponieważ znajdują się one bardzo blisko tarczycy. Gruczoły te pomagają kontrolować poziom wapnia w organizmie. Uszkodzenie nerwu krtaniowego, również znajdującego się w pobliżu tarczycy, może prowadzić do zmiany głosu lub problemów z oddychaniem. Jeśli operacja jest wykonywana przez doświadczonego chirurga, u mniej niż 1 procenta pacjentów występują trwałe powikłania.

Więcej informacji na temat operacji tarczycy

Odwiedź stronę AAES Patient Education Site

.